Η γενιά μου μεγάλωσε. Περάσανε τα όμορφα χρόνια. Σήμερα μας "πνίγει" το μπετόν, το τσιμέντο, το καυσαέριο. Χάθηκαν οι αλάνες που παίζαμε παιδιά. Εξαφανίστηκαν οι αυλές με τις γλάστρες και τα λουλούδια. Τίποτα δεν θυμίζει τον παλιό καλό καιρό.
Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις μου έδωσε ένα απόσπασμα βιβλίου του Νέστορα Μάτσα με τον τίτλο "Το περιβόλι με τα χαμένα παραμύθια"... Ήταν κάποτε ένας ευκάλυπτος, λέει μια παλιά ιστορία. Απλωνε τον ίσκιο του και την ομορφιά του στο βάθος μιας αυλής. Στον κήπο άνθιζαν λουλούδια. Στον ευκάλυπτο κούρνιαζαν πουλιά, που τραγουδούσαν την άνοιξη. Σα φύσαγε ο αγέρας, ο ευκάλυπτος τραγουδούσε... Καθώς είχε δεθεί με τη ζωή των ανθρώπων του σπιτιού κι είχε ζήσει κοντά τους χρόνια και χρόνια, ήξερε τις χαρές τους και τις λύπες τους, τις έγνοιες, τις φροντίδες και τις αγωνίες τους. Ήξερε πότε είχε γεννηθεί το κορίτσι με τα μακριά, ξανθά μαλλιά, πότε η γιαγιά κίνησε για το "μακρινό ταξίδι της" και δεν γύρισε πια, πότε το παλικάρι έφυγε για τον πόλεμο και ήταν όμορφο σαν θεός...
Στη στέγη του μικρού σπιτιού ήταν ακροκέραμα με μορφές κοριτσιών, που θα μπορούσαν να ήταν και μακρινές θεότητες... Ακουγαν το τραγούδι του ευκαλύπτου και το ψιθύριζαν τις νύχτες, όταν χαμήλωνε το φως στο σπίτι και οι άνθρωποί του κοιμόνταν ήμερα και ευτυχισμένα. Κήπος, ευκάλυπτος, ακροκέραμα και άνθρωποι ήταν μια ιστορία, ένα παραμύθι από αυτά που ένα ένα χάνονται πια.
Μια βαριά τσεκουριά έριξε κάτω τον ευκάλυπτο, που σωριάστηκε με βαθύ αγκομαχητό και τα λουλούδια ξεριζώθηκαν. Τα ακροκέραμα με τις μακρινές θεότητες, έφτασαν σε κάποιο παλιατζή για τουριστικά αξιοθέατα και το σπίτι σωριάστηκε μαζί με τις ιστορίες και τα παραμύθια του. Όλος ο χώρος ήταν πρακτικά χρήσιμος!
Και η αντιπαροχή μετάλλαξε τα παραμύθια και τον ευκάλυπτο και το σπιτικό σε μπετόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου