Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι

                                Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι …

                           ¨ Πως να βγω και να περπατήσω ,  

                              τα λόγια σου να θυμηθώ ,  

                              με το φεγγάρι πως να τραγουδήσω  ,                  

                              με το φεγγάρι πως να παρηγορηθώ .        

                              Διώξε τη λύπη παλικάρι ,         

                              πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι … ¨                

               Ένα πανέμορφο τραγούδι των Μάνου Χατζηδάκι – Νίκου Γκάτσου που ερμήνευσε

     το 1961  σε πρώτη εκτέλεση η Νάνα Μούσχουρη .              

              Πάνε είκοσι έξι ολόκληρα χρόνια , από το έτος 1994 ,  που χάσαμε τον μεγάλο συνθέτη Μάνο Χατζηδάκι ( 1925 – 1994 )  . Τεράστια η απώλεια στο χώρο της μουσικής . Ένας μεγάλος δάσκαλος λείπει από κοντά μας .

              Απόψε ,     βράδυ,       μέσα στη μοναξιά μου τον νοστάλγησα . Άνοιξα βιβλία που έγραψε , άκουσα δίσκους από τα τραγούδια του , είδα από βίντεο παλιές παρουσίες του , όταν ήταν διευθυντής στο ¨ Τρίτο Πρόγραμμα ¨ της Κρατικής  Ραδιοφωνίας .                

              Μέσα από τα πολλά δημοσιεύματα που κυκλοφόρησαν για τον Μάνο , μεγάλη εντύπωση μου έκανε το αποχαιρετιστήριο ¨ γράμμα ¨ , που του έστειλε η συνάδελφος του Μάνου , Ελένη Καραΐνδρου  και το οποίο παραθέτω :        ¨ Αγαπημένε μου Μάνο, σου      γράφω για να σου πω , πόσο τέλεια ήταν όλα . Έτσι όπως τα θέλησες .  Απλά , ανθρώπινα , γαλήνια , αδιόρατα , ερωτικά .                                 

              Ανηφορίζοντας τις παρυφές του βουνού προς το μικρό , λευκό ξωκλήσι , που διάλεξες να μας αποχαιρετήσεις , σκεφτόμουνα τι φοβερό παιδί εξακολουθούσες ακόμη να είσαι , διδάσκων κι αυτή την ύστατη στιγμή το μέγα μάθημα της αλήθειας και του  ουσιώδους , ανατρεπτικός όπου χρειαζόταν για να το πετύχεις . Όμως , ήδη από χθες βράδυ , από πριν και από πάντοτε το ξέραμε ότι κάτι θα μας σκαρώσεις την τελευταία στιγμή . Κάτι που θα αποτίναζε την προσβλητικά επικαθήμενη σκόνη της φθοράς και της   ασχημίας των καιρών και των ηθών .                             

               Έτσι ωραίος , σαν έτοιμος από καιρό , μας πήρες από το χέρι σε δρόμους πρωτόγνωρους και βαδίσαμε μαζί σου στο χώμα , στα ξερόχορτα . Ανασάναμε το αεράκι και λουστήκαμε στο φως ενός ξεκάθαρου  απέραντου ουρανού . Κι όλα έγιναν απλά και μεγάλα .Μέσα στην απέραντη σιωπή , χωρίς τίποτα να μας αποσπάει , σκεφτόμουν ότι ο πιο μεγάλος δάσκαλος είναι εκείνος που δεν σου φορτώνει το φορτίο της ευγνωμοσύνης . Είναι  εκείνος που δίχως καν να το νιώσεις σ’έχει πείσει μέσα από την ίδια του την πράξη .                         

            Και σε σένα Μάνο όλα ήταν πράξη και όλα ήταν πράξη αγάπης . Αυτό το μονοπάτι που μας χάρισες σήμερα , Μάνο , είναι το μεγαλύτερο δώρο σου . Από αυτό ξεκινάνε οι δρόμοι που οδηγούν στο φως και λέγονται ευαισθησία ,     

ανθρωπιά , πνευματικότητα , ταπεινότητα , ψυχικό μεγαλείο , αγάπη .      

           Λέγονται Ελλάδα .      

          Αυτός ήταν ο Μ.Χ. ένας άνθρωπος μικρός το δέμας , άλλά γίγαντας στο μυαλό , στις γνώσεις και στις ευαισθησίες για τον σημερινό άνθρωπο .          

          Θα τον θυμόμαστε πάντα .              

          Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος – 11-4-2020           .