Χρόνια περασμένα

                                                                    Χρόνια περασμένα

                      Αγαπητέ φίλε Δημήτρη Κωνσταντάρα , ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και Χριστός Ανέστη . 

                     Με συγκίνησες σε μέγιστο βαθμό με το δημοσίευμά σου ¨ Πριν 100 χρόνια … ¨    στο      Πασχαλιάτικο φύλλο της ¨ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ¨ της 28-4-2019 .

                     Αμέσως ¨ η μηχανή του χρόνου ¨ με έφερε δεκαετίες πίσω για να μου θυμίσει όμορφες και αλησμόνητες οικογενειακές στιγμές .
                    Ήταν η δεκαετία του σαράντα και πήγαινα Δημοτικό Σχολείο στη Νέα Ιωνία Βόλου . Τα Κυριακάτικα πρωινά μας πήγαινε μαζί με τον μικρότερο αδερφό      μου Βαγγέλη ο πατέρας μας Πέτρος Παλαμηδάς ,     στην  καθιερωμένη επίσκεψη στα σπίτια κοντά στο ναό της ¨Ευαγγελίστριας ¨ , όπου έμεναν οι οικογένειες από τις δυο αδερφές του   Αγλαΐα και Χρύσα . Εκεί στη οδό Κρήτης η οικογένεια του θείου μου ,  Ιωακείμ και Αγλαΐας Δημόγλου με τα δυο παιδιά της τον Βασίλη και τον Βαγγέλη . Λίγο πιο κάτω η οικογένεια του άλλου θείου μου , Μιχάλη και Χρύσας Δεμεσιώτη με τα τρία παιδιά τους την Τούλα , τον Αλέκο και την Θεανώ .  

                  Στο κέντρο της Νέας Ιωνίας δέσποζέ με την παρουσία του ο φούρνος του Αθανασίου Αρώνη πρόσφυγα από τη Μικρά Ασία . Κάθε πρωί ξεφούρνιζε το νόστιμο και λαχταριστό καρβελάκι-ψωμί , τα πεντανόστιμα κουλουράκια και τις ονομαστές προσφυγίτικες τυροπιτες και χορτόπιτες . Και οι νοικοκυρές να πηγαίνουν από τα χαράματα  μέσα στις πινακωτές τα ζυμωμένα ψωμιά για ψήσιμο .Όμορφες και ανεπανάληπτες στιγμές  .  Ο φούρναρης Αρώνης , πρόσφυγας Μικρασιάτης , ήταν και στη γενέτειρά του μάστορας και ρίζωσε στο Βόλο , με την κόρη του Θάλεια που την είχε στο φούρνο και τα δυο αγόρια του , που σπούδαζαν στην Αθήνα Γεωλογία ο μεγάλος Γιώργος και χημεία ο μικρότερος Δημήτρης .     

                   Εκείνο που μου έκανε εντύπωση την πρώτη μέρα που πήγα στο φούρνο , γύρω στο 1948 , μικρός 8 ετών , ήταν μια μεγάλη ταμπέλα στην είσοδο , που έγραφε :  ¨ Αρτοποιείο  , 2^α Μαΐου 1919 , Αθανάσιος Αρώνης . Περίεργος , ρώτησα τα μάθω τι  σημαίνει αυτή η φράση . Την απάντηση μου έδωσε ο πατέρας μου και ήταν η  ίδια ακριβώς , όπως την περιγράφεις στο παρόν σημείωμά σου :

                ¨Πριν ακριβώς 100 χρόνια , στις 2 Μαΐου 1919 , οι ΄Έλληνες της Σμύρνης  έζησαν την πιο μεγάλη ημέρα της ζωής τους . Ο Ελληνικός στρατός έλαβε την εντολή από τους συμμάχους , τους νικητές του Α Παγκόσμιου πολέμου και την Κοινωνίαν των Εθνών (   Ο σημερινός Ο.Η.Ε. ) να καταλάβει τη Σμύρνη και την περιοχή της και η Ελλάδα να αναλάβει την εγγύηση  της ελευθερίας , από την Οθωμανική – Τουρκική σκλαβιά 500 χρόνων ( 1424 – 1919 ) .

                 Η Σμύρνη , ελεύθερη , ελληνική υποδέχεται με άκρατο ενθουσιασμό τους Έλληνες στρατιώτες της Μεραρχίας ( Σιδηράς ) , που την αποτελούσαν κυρίως Θεσσαλοί στρατιώτες και τους ραίνουν με ροδοπέταλα του Μαγιού και με ιαχές θριάμβου , γιατί το όραμά τους – η ελευθερία τους – έγινε πραγματικότητα  ! Η Σμύρνη θα διοικούνταν από Έλληνα Αρμοστή και θα υψωνόταν η Ελληνική σημαία στο Διοικητήριο ! Θα ήταν μια επαρχία της Ελλάδας και θα ίσχυαν οι Νόμοι  του Ελληνικού Κράτους για όλους τους  πολίτες  ( Έλληνες , Τούρκους , Λεβαντίνους , Εβραίους , Αρμένηδες ) .    

                 Αλλοίμονο , όμως , το όνειρο δεν κράτησε για πολύ . Στο ίδιο σημείο – στην προκυμαία της Σμύρνης – τον Αύγουστο του 1922, ο Μικρασιατικός Ελληνισμός έζησε τη φρίκη , τη σφαγή την προσφυγιά . Όμως , δεν λύγισαν . Στη νέα τους πατρίδα την Ελλάδα , ήλθαν και έκτισαν τη Νέα Σμύρνη , Νέα Φιλαδέλφεια , Νέα Ιωνία και πλήθος άλλες Νέες πόλεις και χωριά ,  μόχθησαν , δούλεψαν και ανάστησαν μέσα τους τη Ελλάδα , που ζούσε μέσα τους  .

                 Β.Π. – Βόλος 29 – 4 – 2019                    .