Φιλοστοργία πελαργού

Όπως για τα αυτοκίνητα υπάρχει πρόβλημα χώρου , έτσι και για τα βιβλία του κάθε βιβλιόφιλου δεν επαρκούν οι χώροι της βιβλιοθήκης για να ¨στεγάσουν¨ τις πνευματικές του ανάγκες .

               Έτσι καταφεύγουμε στη λύση της απόσυρσης ενός αριθμού βιβλίων , για να δημιουργήσουμε χώρους φιλοξενίας των νέων εκδόσεων .

                Μέσα σε μια τέτοια διαδικασία βρέθηκα προχθές . Αναγκάστηκα εκ των πραγμάτων να αποσύρω παλιά και αγαπημένα βιβλία και να τα εγκλείσω σε άχαρα και ογκώδη χαρτοκιβώτια .

               Ανάμεσα στα μεταφερόμενα βιβλία ήταν και ένα βιβλίο από τα μαθητικά χρόνια του Γυμνασίου της δεκαετίας του 50 . Ο τίτλος του βιβλίου ¨Νεοελληνικά αναγνώσματα¨ . Με πόνο και νοσταλγία ¨ανοίχτηκα¨ στις σελίδες του , που με πήγαν μισό αιώνα πίσω . Σταμάτησα σε ένα διήγημα-αριστούργημα με τίτλο ¨Φιλοστοργία πελαργού¨ του Αριστείδη Κουρτίδη . Το ξαναδιάβασα ύστερα από τόσα χρόνια και το καταθέτω στη κρίση σας :

              ¨ Εις εν χωρίον της Θεσσαλίας , επί της στέγης παλαιάς οικίας , υπήρχε μεγάλη και άτεχνος φωλεά , κατασκευασμένη εκ καλάμων και ξηρών χόρτων . Επί πολλά έτη κατά τας πρώτας ημέρας της ανοίξεως , έβλεπον οι χωρικοί υπόλευκον ζεύγος πελαργών να έρχεται και να εγκαθίσταται εις την αγαπητήν του στέγην . Ίσταντο εκεί και οι δύο επί ενός ποδός και εκροτάλιζον με το ράμφος , ως να εχαιρέτιζον την αγαπητήν κατοικίαν , όπου είχον αναθρέψει τόσα τέκνα έως τότε .

                  Μίαν πνιγηράν ημέραν του θέρους , οι κάτοικοι του χωριού , ήσαν εις τους αγρούς και εθέριζον . Αίφνης δυνατοί κωδωνισμοί εκ του κωδωνοστασίου της εκκλησίας αναγγέλουν κίνδυνον. Μετ’ολίγον μία φωνή ακούεται από παντού . Πυρκαγιά – πυρκαγιά !

                  Οι χωρικοί έντρομοι τρέχουν εκ των αγρών εις το χωρίον , δια να σώσουν τας οικίας των . Αλλ’ότε ήλθον εις τον τόπον της πυρκαγιάς , είδον ότι μόνον η οικία , επί της οποίας οι πελαργοί είχον κτίσει την φωλεάν των , είχε περικυκλωθεί υπό των φλογών .

                  Τότε , όλοι με μεγίστην προθυμίαν , προσεπάθουν να σώσουν την οικίαν εκείνην . Αλλά δεν ήτο εύκολον το πράγμα . Το πυρ είχε διαδοθεί .

                   Οι φλόγες εξήρχοντο εκ των παραθύρων και η στέγη ήρχισε να αναφλέγεται .

                   Ενώ όμως οι χωρικοί κατεγίνοντο να σώσουν ό,τι ήτο δυνατόν εκ της καιομένης οικίας , αίφνης ένας πελαργός πετά ορμητικός προς αυτήν . Ήτο η μήτηρ των μικρών πελαργών , οι οποίοι ευρίσκοντο εντός της φωλεάς επί της στέγης και τους οποίους οι φλόγες και νέφος καπνού είχον τώρα περικυκλώσει .

                  Η δυστυχής μήτηρ έντρομη πετά πέριξ του καπνού και των φλογών . Τέλος , ορμά προς την στέγην διά μέσου των φλογών . Μετ’ολίγον εξέρχεται κρατούσα εις το ράμφος της μικρόν πελαργόν , τον οποίον τοποθετεί εις την ρίζαν ενός δένδρου . Ευθύς υψώνεται πάλιν και ορμά διά δευτέραν φοράν εντός των φλογών , αι οποίαι εν τω μεταξύ έχουν γίνει δυνατότεραι . Και μετ’ολίγον εξέρχεται με δεύτερον νεοσσόν . Τώρα αι πτέρυγές της εκάησαν ολίγον , άλλ’η φιλόστοργος μήτηρ δεν ανησυχεί διά τας πτερύγας της . Αφήνει το τέκνον πλησίον του πρώτου κι ορμά ακράτητος διά τρίτην φοράν εις την φωλεάν , δια να σώσει και τους άλλους δύο νεοσσούς .

                  Οι χωρικοί ανέμενον με βαθείαν συγκίνησιν να δουν την ηρωϊκήν μητέρα να εξέρχεται . Αλλά δεν εξήλθε πλέον .

                  Εσκέπασε με τας πτέρυγάς της τους δύο νεοσσούς της , οι οποίοι εκαίοντο και εκαει με τα αγαπημένα της τέκνα , αφού δεν ήτο δυνατόν να τα σώσει .¨