Και τότε πόνος και τώρα πόνος

 

                               Και τότε πόνος και τώρα πόνος                

                 Τι ωραία που τα γράφει σήμερα Παρασκευή 18-12-2020 ,     

 ο χρονογράφος της ¨Δημοκρατίας ¨. Μου θύμισε    τα  χρόνια  τα      

 δικά μου , της προσωπικής μου στρατιωτικής θητείας εκεί επάνω      

 στη παραμεθόριο πόλη της Δράμας , στις αρχές της δεκαετίας του 

 60. Και τότε πόνος και ¨ξεραΐλα παντού , ¨φως¨ από το πουθενά    

 με τον ταλαίπωρο φαντάρο , να περιμένει δυο ολόκληρα χρόνια   

 για να πάρει το πολυπόθητο απολυτήριο . Αλλά , νομίζω , αρκετά   

 έγραψα στην εισαγωγή μου και ότι ήρθε η ¨ώρα¨ να απολαύσουμε  

 το κείμενο του φίλου συντάκτη :                         

                                        Η Κυβέρνηση μας καψώνει                           

                         Παράξενη η κατάσταση στην πατρίδα . Και   γίνεται            

 ολοένα και πιο ενοχλητική . Περιφερόμαστε στις πόλεις δίχως να    

 έχουμε δικαίωμα να καθίσουμε πουθενά να ξαποστάσουμε .   Τα    

 παγκάκια λερά , χολεριασμένα ή πιασμένα     από Αφροασιάτες         

 μουσαφιραίους . Κινούμαστε συνέχεια , σαν τις άδικες κατάρες,με      

 μια μάσκα μπαστακωμένη καταμούτσουνα . Και στα καταστήματα      

 ακόμα στην απέξω είμαστε και σχηματίζουμε ουρές       σαν τους     

 κομμουνισμένους προλετάριους , που περίμεναν να πάρουν ψωμί 

 με δελτίο σε κάποιον από τους ¨παραδείσους¨του μουρλομαρξισμού.            

                Η Κυβέρνηση μας καψωνάρει , αλλά δεν είναι δίκαιη όπως ο           

 Στρατός ούτε ανταμείβει την προσπάθεια .       Και αντί να πάρουμε    

απολυτήριο από την κακομοιριά και την αθλιότητα που σκορπά κάθε     

 εξουσία που περνά από αυτόν τον τόπο , λαμβάνουμε στερήσεις εξόδου        

 αγγαρείας και απίστευτα ¨γερμανικά νούμερα ¨ στα ίδια μας τα σπίτια  ,     

 περιμένοντας τον δεκανέα αλλαγής που δεν έρχεται .          

                Ο ειλικρινώς υμέτερος υπηρέτησε       τη δεκαετία του 90 στον       

 Ελληνικό Στρατό . Ως οπλίτης του Μηχανικού , πέρασα εγώ από τη Σχολή      

 Μηχανικού στο Λουτράκι . Απέναντι από τον θάλαμό μου , βρισκόταν            

 κτίριο στο οποίο στεγάζονταν οι ΥΕΑ ( Υποψήφιοι Έφεδροι Αξιωματικοί ) .             

 ΥΕΑ οι ¨τάξεις¨ ήταν τρεις : Οι αξιωματικοί , οι ΥΕΑ Β ( οι παλιοί δηλαδή )    

 και οι ΥΕΑ Α ( οι νέοι ) . Οι ΥΕΑ Α περνούσαν , ως αναμενόμενο , δυσκολότερα      

 σε σύγκριση με τους άλλους . Την εποχή που υπηρέτησα , τους έβλεπα να  

 τρέχουν διαρκώς ! Υπήρχε άγραφος , πανίσχυρος νόμος , ότι για όσο καιρό οι       

 ΥΕΑ Α παραμένουν … στο Α , απαγορευόταν να περπατούν ! Η πίεση που ασκούσαν      

 οι ¨ βητάδες ¨  στους ¨ αλφάδες ¨ ήταν στα όρια του αφόρητου .         

                 Αυτό μου θυμίζει η καθημερινότητα της καραντίνας , με την τεράστια           

 διαφορά , ότι στον Στρατό ο ΥΕΑ Α θα μείνει περίπου κανένα δίμηνο ¨αλφάς¨  

 και έπειτα θα περάσει στο στάδιο Β . Μετά θα γίνει δόκιμος και προς το τέλος            

της  θητείας του θα φοράει το αστέρι του ανθυπολοχαγού .                           

                  Εμείς , οι αγγαρειομάχοι  του χρεοκοπημένου και εξαρτώμενου                

κρατιδίου , που επιβάλλει καραντίνες και ένα σωρό περιορισμούς αντί για      

 αστέρι λαμβάνουμε μπιλιέτα από ΔΕΚΟ , Εφορίες και άλλες υπηρεσίες και στο     

 τέλος το παράσημο της ανοιχτής παλάμης .                   

                 Π.Λ.- Αθήνα-Κείμενο/ Β.Π. – Βόλος – Σχόλιο , 18-12- 2020      .