Ότε ημην δάσκαλος

Ότε ήμην Διδάσκαλος 

                Εικοσαέτης ων , περατώσας την εις Παιδαγωγικήν Ακαδημίαν σπουδήν μου , αυθωρεί και διωρίσθην . Τουτέστιν εντός τριμήνου , το πτυχίον μου επεστέγασεν ο διορισμός μου . Ήρχισα υπηρετών ευόρκως την δύσμοιρον Ελληνικήν Παιδείαν . ( Αγλααί αι εποχαί δια διορισμούς ). Ετοποθετήθην εις τι απομεμακρυσμένον μικρόν χωρίον εις τας εσχατιάς της Θεσσαλίας . Ουδέ καν εν τω χάρτη εσημειούτο . Ενθουσιών και πλήρης ευφροσύνης , φέρων μεθ’εαυτού βιβλία τινά , μίαν ομβρέλα το σύμβολο των διδασκάλων τότε , ως και άλλα χρειώδη , ώδευσα εις τον στίβον των εμπειριών και δημιουργίας . Μέχρι σημείου τινός , μετέβην διά συγκοινωνίας . Εκείθεν όμως , τας υπαρχούσας δυσβάτους ατραπούς , μόνο οδοιπωρών ηδύνασο να διανύσης . Αφίχθην εις το χωρίον , πλήρης συγκεχυμένων συναισθημάτων . Ήδη οι μέλλοντες μαθηταί μου , ανυπόδητοι όντες , ίσταντο κρυπτόμενοι παρακολουθούντες την έλευσίν μου . 

               Το χωρίον ήτο ολιγάριθμον μεν εις κατοίκους , πολυπληθές δε εις μαθητάς . Πασιφανής ο μετά περισσού ζήλου αγών των κατοίκων , προς τόνωσιν της δημογραφίας . Προφανής δε ήτο η μετ’ακωλύτου επίδοσίς των ου μην, αλλά και η ευφρόσυνος ενασχόλησίς των με την παιδοποιίαν . Αι Αρχαί του τόπου εμερίμνησαν , όπως στεγασθώ , εις τι μικρόν δωμάτιον , το εν εκ των δύο όπερ διέθετεν η επταμελής οικογένεια .

               Δύναταί τις να εικάση δηλονότι , την καταιγίδα γοερών θρήνων και γελώτων , εκ των πέντε της οικογενείας τέκνων , ήντινα υφιστάμην οσάκις δεν ήμην εις το Σχολείον . Το δωμάτιον διέθετεν μίαν κλίνην μετά στρωμνής εξ αχύρου , έν ξύλινον σκαμνίον και μικράν τράπεζαν εφ’ης και μια λάμπα πετρελαίου . Διέθετεν δε και κλιματιστικόν , αισθητόν κατά τον χειμώνα , ότε ροπή βορείου ανέμου διαπερνά τα χάσματα του παραθύρου . Το σχολικόν ¨συγκρότημα¨ συνίστατο εκ μίας και μόνης αιθούσης διδασκαλίας και ενός παρακειμένου Γραφείου Διευθυντού , διότι ήμην πράγματι  Διευθυντής Μονοθεσίου ! Ωιμε άμοιρε δάσκαλε ! Έν πεπαλαιωμένον γραφείον μετ’ερμαρίων ,  αρκούντος εφθαρμένου εκ του κατ’αυτού μανιωδώς ανακύψαντος σαρακίου . Η αίθουσα ; Ω ! Η αίθουσα . Ρύποι πανταχόθεν . Το ξύλινον δάπεδον σεσαθρωμένον . Τα θρανία πεπαλαιωμένα . Και οι τοίχοι βεβαμμένοι εκ της αιθάλης ην εξέπεμπε η διαρκώς καπνίζουσα ξύλινη θερμάστρα . Η δε έδρα έκρωζεν εκβάλλουσα κραυγάς καταρρεύσεως , ως επεχείρουν να ανέλθω επ’αυτής .

                    Υπό την αίθουσαν διδασκαλίας υπήρχεν μικρόν υπόγειον βρίθον ευμεγέθων μυών . Ούτοι συχνάκις ενεφανίζοντο προκλητικοί ,καθ’ώραν μαθήματος , προκαλούντες αλλοφρόνους κραυγάς πανικού , κυρίως εις τας κορασίδας . Άλλ’ούτοι εξωλοθρεύθησαν εν μια νυκτί υπό των μαθητών τη βοηθεία γονέως τινός , όστις προσέφερεν μυοκτόνον εμπεποτισμένον εν σακκαρούχω διαλύματι . Την επομένην δε θαρσούντες μαθηταί κατήλθον εις το υπόγειον , συναποκομίζοντες τα θύματα της μυοκτονίας , άτινα και κατέκαύσαμε εις το πραύλιον προς τέρψιν όλων και δη των κορασίδων . Οι μαθηταί μου ήταν πεντήκοντα οκτώ , εξικνούμενοι από της Α΄τάξεως έως της ΣΤ΄τάξεως . Ασφυκτικός εσμός εν τη αιθούση . Φόβητρον διά την παιδευτικήν μου απειρίαν . Έφερον όυτοι μεθ’ευτών πανίνην σάκκαν

Εν κονδύλιον, τον άβακα και οι εκ των ευπόρων έν τετράδιον . Πολλοί εξ αυτών είχον αποθρασυνθή , εξ αδυναμίας επιβολής τάξεως υπό του από τινος χρόνου συνταξιοδοτηθέντος γεγηρακότος συναδέλφου μου . Έν σύγγραμμα Παιδαγωγικής και έτερόν τι της Ψυχολογίας , άτινα έφερον μεθ’εαυτού , απέβησαν το πάνυ αλυσιτελή και άκαρπα , ίνα μοι συντρέξουσι εις το παιδευτικόν μου έργον . Απεδείξαντο εν ταυτώ την ατελέσφορον εν τη Ακαδημία σπουδήν μου , διότι πόρρω απέχουσιν και αβυσσαλέον είναι το χάσμα μεταξύ θεωρίας και πράξεως . Ο Σεπτέμβριος εκείνος , υπήρξε δι’εμέ συγκλονιστικός . Απέβη αναιρετικός δια το σύστημα . Βαρύς δια το θυμικόν μου . Δυσοίωνος δια το μέλλον .

               Αλλά φευ ! Η νεότης τα πάντα ανατρέπει και τα πάντα ευποιεί . Μετ’ου πολύ εύρον ρυθμόν δημιουργίας . Υπερέβην τας δυσκολίας , προς έτι δε ενθαρρυνθείς απέκτησα και ευοιώνους προοπτικάς . Οι μαθηταί μου απηλλάγησαν των φθειρών , κατόπιν εντόνου αγώνος μου , πάντα εν χρω κεκαρμένοι και φοβούμενοι δε πάνυ και τον ως εκπαιδευτικού μέσου του ισχύοντος τότε δαρμού , ηκολούθουν δε αρμονικώς και επιτυχώς τας διδομένας προς αυτούς οδηγίας μου .

               Ενίοτε φίλα προσκείμεναι οικογένειαι μαθητών , προσήνεγκον ημίν λιτόν τι γεύμα . Συνήθως όμως , οι βανάυσως οξείς εκ πείνης νυγμοί , μοι ωδήγουν εις παρακείμενον καφενέ , τον μόνον εν τω χωρίω , ένθα ο κυρ-Τάσος μεθ’ου συνήψα αρρήκτους δεσμός , κατεπράυνε το της πείνης βασανιστικόν αίσθημά μου με κονσέρβας αορίστου χρόνου . Έτι δε και με εγχώρια ωά , τοσαύτα ,  ώστε με καθίστουν οιονεί  λαλίλαστον όρνιθα . Έκτοτε ωά εσθίω μόνον καθ’εκάστην Ανάστασιν . Τας κονσέρβας δε ατενίζων αποστρέφω απ’αυτών μετά βδελυγμίας , νουν τε και όμματα . Αι μεν νύκτες του χεμώνος , μακραί κατετυρράνουν την νεανικήν μου ψυχήν

Αι δε ημέραι άκρως κοπιώδεις καθ’ο εργαζόμην και το Σάββατον . Αι κηπουρικαί εργασίαι , ο ευπρεπισμός του Διδακτηρίου , έτι δε και κατά τας Κυριακάς ο εκκλησιασμός των μαθητών τη συνοδεία μου, 36 ώρας καθ’εβδομάδα . Που χρόνος δι’ανάπαυσιν ; Που δια διασκέδασιν ; Που διά μελέτην και επιμόρφωσιν ; Ενοχλητικοί υπήρξαν ωσάυτως δι εμέ , οι των ενίων κατοίκων διαθέσεις και κρούσεις , προσβλέποντες εν τω προσώπω του Διδασκάλου φέρελπιν γαμβρόν . Πρόβλημα το οποίον και με ηνώχλη σφόδρα . Παρεξέκλινον δε τας κολοπροαιρέτους αυτών νύξεις και ωχλήσεις , μετά μειζόνων φρονίμων τεχνουργημάτων και φειδωλευόμενος εις τας μετ’αυτών ευχάς .

                   Ο χρόνος όμως ου μην πανδαμάτωρ μόνον είναι , αλλά και αενάως ρέων ταχέως και ακαταπαύστως . Ούτω μετ’ου πολύ ήγγικεν η ώρα , μετά λύπης να αποχωρισθώ εκ των μαθητών μου , μεθ’ων ου μην μόνον συνεδέθην συναισθηματικώς , αλλά και δι’αυτών απέκτησα πολυτίμους εμπειρίας και γνώσεις αίτινες απέβησαν χρήσιμοι δι εμέ .

                   Κατόπιν επιτυχών εξετάσεων εισήχθην εις το Πανεπιστήμιο , ένθα άλλαι προοπτικαί και άλλοι ορίζοντες ηνεώχθησαν .

                    Κων. Ι. Παπακωνσταντίνου-Λάρισα 29/9/2014 .