Κραυγή αγωνίας ενός νέου

                           Κραυγή αγωνίας ενός νέου

          Εδώ και μήνες βρίσκεται σε απόγνωση , σε κατάσταση απελπισίας ένας πενηντάρης οικογενειάρχης , που έμεινε άνεργος , αυτός και η γυναίκα του , με κατάληξη να έχουν οικονομικά αδιέξοδα και να βλέπουν το ¨αύριο¨ σαν μεγάλο εφιάλτη .

         Σε δημοσιογράφο  , φίλο του , εκμυστηρεύεται τον πόνο του και το παράπονό του . Έχουν ενδιαφέρον αυτά που λέει και αξίζουν τον κόπο να τα διαβάσουμε :

    ¨   Στα  52 μου βρέθηκα άνεργος και είμαι έτοιμος να δεχθώ την οποιαδήποτε δουλειά . Γνώριζα τις ικανότητές μου , δε είχα ποτέ μου επαγγελματική ανασφάλεια , όσο περνά , όμως , ο καιρός  και οι υποχρεώσεις με πνίγουν , αρχίζω να φοβάμαι . Νοικοκύρης άνθρωπος ήμουν τόσα χρόνια , είχα τη σειρά μου και κάπου κατάφερα και έφτασα , αλλά και τα έτοιμα χρήματα πόσο να κρατήσουν ; Προσπαθώ με αιματηρές οικονομίες να μην εκτεθώ , να μην δανειστώ φανερά ακόμη , από το στενό μου οικογενειακό περιβάλλον . Το τελευταίο χτύπημα ήρθε πρόσφατα  , όταν έκλεισε η μεγάλη αλυσίδα Σούπερ Μάρκετ , που εργαζόταν η γυναίκα μου . Τουλάχιστον είχαμε τα τρόφιμά μας , γεμίζαμε το καλάθι μας , μιας και τον τελευταίο χρόνο δεν πλήρωναν με χρήματα , αλλά με υπερχρεωμένα ψώνια . Μείναμε άνεργοι τώρα και οι δύο στην οικογένεια . Τα παιδιά θέλουν να βγούνε το βράδυ , δεν είναι συνηθισμένα να ακούνε όχι και εγώ ακόμη δεν έχω τη δύναμη να το πω , να πω δεν γίνεται ! Όχι , δεν μπορούμε .

         Οι γονείς της γυναίκας μου , βοηθούν όπως μπορούν . Αλλά κι αυτοί έχουν τα έξοδά τους φάνηκαν και ευκολόπιστοι , όταν βάλανε όλες τις οικονομίες τους και τα εφάπαξ τους , για να γίνουν μικρομέτοχοι στο Σούπερ Μάρκετ , που εργαζόταν η κόρη τους . Θέλησαν να στηρίξουν έτσι την εργασία της , χάνοντας όλα τα χρήματά τους , για μια επιχείρηση που κατέρρεε . Μέρες και μήνες συζητούσαν και τσακώνονταν παλιοί και νέοι μέτοχοι και άκρη δεν έβγαλαν , στο τέλος πτώχευσαν όλοι μαζί και ησύχασαν . Συντηρητικοί άνθρωποι τα πεθερικά μου , επιδείνωσαν την υγεία τους , με αυτήν την αβλεψία τους ¨ Πετάξαμε τα ήσυχα γηρατειά μας ¨ , συνηθίζουν να λένε …

          Σήμερα με πήρανε πάλι από το φροντιστήριο των παιδιών. Δεν μπορούν να περιμένουν άλλο τα δίδακτρα  . Καταλαβαίνουν αλλά δεν μπορούνε . Δεν ήξερα τι να τους πω , δεν είμαι συνηθισμένος στις δικαιολογίες ¨ θα προσπαθήσω , θα προσπαθήσω ¨ , ήταν οι μόνες λέξεις που μπόρεσα να ψελίσσω . Μου λείπει η προηγούμενη καθημερινότητά μου , μου λείπει η δουλειά μου . Τα βράδια πετάγομαι στον ύπνο μου , πάει τόσος καιρός κι ακόμη δεν μπορώ να το συνηθίσω πως είμαι άνεργος , πως όλο αυτό που μου συμβαίνει είναι αληθινό . Χάθηκε ο ήρεμος , ο χορτασμένος ύπνος μου . Τώρα είμαι σε μια συνεχή υπερένταση , σε μια συνεχή ανησυχία . Νομίζω πως αυτές είναι οι πιο δύσκολες στιγμές στη ζωή μου , πόσο διαφορετικά είναι όλα τώρα ! Δεν έχουμε πια επιθυμίες , καταργήσαμε τα ατομικά μας έξοδα , αλλά πώς να κάνεις οικονομία στο φαγητό ; Δεν το πίστευα ποτέ μου , πως θα ερχόταν η στιγμή που θα αγωνιούσαμε για τον επιούσιο . Προσπαθεί η σύζυγός μου , πασκίζει με διάφορες αλχημείες και με περιορισμένο κρέας να νοστιμίσει αυτά που μαγειρεύει . Παίρνει τα φθηνότερα , ζυμώνει κιόλας το ψωμί μας τελευταία , για να τρώμε πιο υγιεινά , λέμε στα παιδιά . Πάντως δείχνει να είναι καλύτερα οχυρωμένη από εμένα , μου δίνει συνεχώς πειραχτικά κουράγιο πιστεύει , πως θα καλυτερέψουν τα πράγματα . Τα μάτια της , όμως , δείχνουν κουρασμένα , όσο κι αν προσπαθεί  να το κρύψει . ¨ Ευκαιρία να ξεκουραστείς ¨ , μου λέει , αλλά αυτή η ξεκούραση είναι ξένη για μένα , δεν τη θέλω . Πόση υπομονή να κάνουμε πια . Δεν υπάρχει δουλειά , κουραστήκαμε και οι δύο να περιμένουμε . Τόσοι νέοι ειδικευμένοι να είναι άνεργοι . Τι να αναμένουμε άραγε εμείς … Ανησυχώ για την τύχη της οικογένειάς μου , ανησυχώ πολύ για το μέλλον , πιο δυνατό , ¨ όμως τώρα είναι το παρών . Η κατάσταση στένεψε . θα πήγαινα να εργαστώ οπουδήποτε , αλλά που ; Τι μπορώ να κάνω ; Αναπολώ το παρελθόν , ψάχνω  τα λάθη μου . Η αλήθεια είναι πως στερημένη ζωή δεν είχαμε μέχρι σήμερα , αλλά το ότι θα ερχόταν και εποχή που και η τροφή δεν θα ήταν εξασφαλισμένη, αυτό δεν μπορούσα να το φανταστώ ποτέ μου . Φουντώνουν ξανά οι ίδιες σκέψεις μέσα μου , είναι κι αυτό ένα από τα πολλά βράδια που δεν μπορώ κα κλείσω μάτι .

          Έξω αρχίζει να θαμποφέγγει , στεναχωριέμαι που δεν ντύνομαι πια να πάω στην εργασία μου . Ανοίγω την τηλεόραση σε μια ενημερωτική εκπομπή , κάποιος πολιτικός μιλάει εύκολα πάλι , για αριθμούς που ευημερούν . Ακούγεται με καθησυχασμένη , αναπαυμένη συνείδηση , δεν τολμά , όμως , ποτέ του να αναφέρει , πως οι άνθρωποι ακόμη συνεχίζουν να δυστυχούν .

          Ε.Γ – Λάρισα 5/1/2018