Σε ποιους ανήκει η Ιστορία

Περιοδικό Κοντέϊνερ

«Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε, αφού η Ιστορία σάς ανήκει, σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε»

Οι στίχοι που τραγούδησε ο Διονύσης Τσακνής ηχούν στα αυτιά μου σαν ανατριχιαστική υπενθύμιση. Ότι εδώ και δεκαετίες, σε πείσμα των αξιών, των αρχών, των ονείρων, των δικαιωμάτων για τα οποία κάποιοι αγωνίστηκαν, βασανίστηκαν, έχασαν την υγεία και τη ζωή τους, κάποιοι άλλοι συμπεριφέρονται ως ιδιοκτήτες της Ιστορίας και της μοίρας αυτού του τόπου και αυτού του λαού.

Και αυτοί που συμπεριφέρονται ως ιδιοκτήτες της Ιστορίας, διάγουν παράλληλα και ως ιδιοκτήτες της εξουσίας, ξεχνώντας ότι αυτή πηγάζει από τον λαό και ασκείται στο όνομά του.

Ο απλός άνθρωπος, ο απλός πολίτης, στέκει ανυπεράσπιστος, αναμένοντας τι θα μηχανευτούν για τη ζωή του άνθρωποι που ποτέ τους δεν μόχθησαν για τον επιούσιο και που αντιμετωπίζουν την άσκηση της εξουσίας σαν μια παρτίδα στα χαρτιά. Παρτίδα που δεν τους νοιάζει ιδιαίτερα αν θα τη χάσουν ή αν θα την κερδίσουν, γιατί και οι μάρκες προέρχονται από το κρατικό καζίνο.

Στην εποχή της πλήρους απαξίωσης προς τους θεσμούς από τους ίδιους τους κατέχοντες θεσμικό ρόλο, στην εποχή που η κοινοβουλευτική πλειοψηφία έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης σε μια Κυβέρνηση «υπό τον όρο να παραιτηθεί», στην εποχή ακόμη που φαλκιδεύεται με τον πλέον κυνικό τρόπο η λαϊκή κυριαρχία και εξοικονομούνται τεχνάσματα για να κρατηθεί στη ζωή με μηχανική υποστήριξη ο σημερινός κοινοβουλευτικός συσχετισμός που έχει προ πολλού εκπνεύσει στην κοινωνία, θα περίμενε κανείς η Δικαιοσύνη να ορθώσει το ανάστημά της, να προστατεύσει τους πολίτες και να περιφρουρήσει το Σύνταγμα. Ας μην ξεχνάμε ότι η χώρα μας είναι από τις λίγες που, καθιερώνοντας συνταγματικά τον διάχυτο έλεγχο της συνταγματικότητας των νόμων, δίνουν την εξουσία στον κάθε Δικαστή, να αρνηθεί να εφαρμόσει νόμους που προσκρούουν στο Σύνταγμα. Και αυτό είναι μία μοναδική δύναμη που έχουν σήμερα στα χέρια τους οι Έλληνες δικαστές για να προστατεύσουν τους πολίτες, την κοινωνία, τη χώρα, από αυτή τη λαίλαπα νομο-εξουθένωσης που δήθεν γίνεται «για το καλό μας», για να αναφερθώ σε έναν άλλο γεμάτο νόημα στίχο.

Η ελληνική Δικαιοσύνη μέχρι στιγμής περί άλλα τυρβάζει. Δεν έχει θεσμικά αναλάβει το ρόλο και την ευθύνη που της αναλογεί σε αυτήν την τόσο κρίσιμη περίοδο για τη χώρα και για τους πολίτες. Δεν έχει αρθεί στο ύψος των περιστάσεων ως θεματοφύλακας των δικαιωμάτων και των εξουσιών του λαού, στο όνομα του οποίου
απαγγέλλονται οι δικαστικές αποφάσεις. Υπάρχουν ακόμη ανώτεροι δικαστές που πίσω από την ανωνυμία των blogs αλληλογραφούν βγάζοντας τα προσωπικά τους απωθημένα και άλλοι που θεωρούν καθήκον τους να αναλώνονται σε μικρολογίες κοινολογώντας εκτός δικαστικών αιθουσών τις απόψεις τους για υποθέσεις, διαδίκους, δικηγόρους. Και όταν μετά από χρόνια, θα διερωτώμεθα «τι έκαναν όλοι εκείνοι οι δημόσιοι λειτουργοί;» σε αυτήν την περίοδο ακραίας δοκιμασίας για τη Δημοκρατία και τη χώρα, κάποιοι εξ αυτών, σίγουρα, θα απαντήσουν ότι… «μελετούσαν».

Επανέρχομαι στους στίχους του Τσακνή. Το μέλλον και η Ιστορία δεν ανήκουν σε αυτούς που επί τόσα χρόνια τα σαρώνουν. Το μέλλον και η Ιστορία δεν ανήκουν ούτε σε αυτούς που, τόσο κατώτεροι των περιστάσεων και της θέσης τους, συμπεριφέρονται ως μικροπωλητές συντεχνιακών διεκδικήσεων και αφήνουν ανυπεράσπιστη μια ολόκληρη κοινωνία, στο έλεος των ανίκανων και των επικίνδυνων που πειραματίζονται στην πλάτη μας. Το μέλλον και η Ιστορία ανήκουν στον κάθε απλό πολίτη, που πρέπει να πάψει να γυρνά την πλάτη και το μάγουλο, που πρέπει αποφασιστικά να διεκδικήσει την ανατροπή αυτής της ιλιγγιώδους διολίσθησης θεσμών, αξιών και αρχών, που πρέπει ανυποχώρητα να αξιώσει να παύσει η παραβίαση των δικαιωμάτων του, μέσα από την πλήρη αποσάθρωση του κράτους δικαίου και των εργασιακών κεκτημένων, να παύσει ο βιασμός της προσωπικότητάς του, να παύσει η διακύβευση της υγείας του και η περιαγωγή του σε συνθήκες διακινδύνευσης της επιβίωσής του.

Αγαπητέ Διονύση Τσακνή, με το τραγούδι σου ήλπιζες ίσως να συγκινηθούν όσοι από τους ασκούντες την εξουσία έχουν στοιχειώδη αξιοπρέπεια και να αλλάξουν πορεία. Ξέρουμε πλέον ότι σε αυτούς που επί δεκαετίες εναλλάσσονται στην εξουσία συναλλασσόμενοι δεν υπάρχει όχι μόνο η αξιοπρέπεια, αλλά ούτε αυτό που ο λαός ονομάζει τσίπα. Είναι η ώρα να γυρίσουμε όλοι την πλάτη μας σε αυτούς. Να πούμε ότι η Ιστορία μάς ανήκει και δεν θα αφήσουμε κανέναν να σαρώσει το μέλλον μας.

Ζωή Κωνσταντοπούλου , Βουλευτής Α΄Αθήνας .

Το μέλλον στον τόπο σου

Όταν ένα δένδρο το ξεριζώσεις , δεν πρόκειται να βγει ξανά δένδρο στον αιώνα τον άπαντα . Πιθανόν αν το κόψεις στον κορμό και δεν πνιγεί από τους χυμούς , πιθανότητες πολλές υπάρχουν να ξαναβαρέσει , αλλά θα χρειασθούν δεκαετίες ολόκληρες , για να γίνει το παλιό δένδρο .

               Tη στιγμή που ξεριζώνεις το δένδρο , τα νιάτα , διανοούμενοι , επιστήμονες , μορφωμένους όλοι στο άνθος της ηλικίας τους , με δίψα για δουλειά , για παραγωγή πολιτικής , οικονομικής , όλους αυτούς κατά εκατοντάδες χιλιάδες τους στέλνεις έξω από την Ελλάδα ,  σε Ευρώπη , Αφρική , Ασία , Αμερική κ.λ.π. για ένα κομμάτι ψωμί να πουλάνε τα νιάτα τους , τις επιστήμες τους , γενικά την εργατική τους δύναμη στα σκλαβοπάζαρα των καπιταλιστών . Πως θα κτίσεις μέλλον στο τόπο σου ; Πάνω στα ερείπια ή στη άμμο της θάλασσας ;

               H έξοδος από την ΟΝΕ είναι ο ¨γκρεμός¨ και η παραμονή το¨ρέμα¨.

               Πόσο επίκαιρη γίνεται η προφητεία του αειμνήστου Ηλία Ηλιού που είπε πως η ΕΟΚ δεν είναι η ένωση  των λαών της Ευρώπης για να δούμε ¨΄ασπρες μέρες¨, αλλά η ένωση των κεφαλαίων για να δούμε ¨μαύρες ¨ μέρες για την καταλήστευση των λαών .

              ¨Ηobby¨ της Γερμανίας είναι να προκαλεί πολέμους για να τους χάνει .

               Και τούτος ο πόλεμος την ίδια τύχη θάχει .

               

               Β.Π. – Βόλος 19-4-2013 .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

             

    

Τους μιλάς και σου μιλούνε

               Μοναχικοί άνθρωποι . Τους συναντάμε μόνους και έρημους στους δρόμους , στις πλατείες , στα πάρκα της πόλης , στα σπίτια τους που ποτέ δεν ανοίγουν .

               Ζούνε στο δικό τους κόσμο μακρυά από τους ανθρώπους . Αλλά μήπως και οι άνθρωποι είναι σύντροφοί μας ; Ένα ζωντανό , ένα σκυλί , ένα γατί , ένα πετούμενο , είναι κάποιες φορές οι καλύτεροι σύντροφοι από τους ανθρώπους . Και μονάχα αυτά ; Ένα δένδρο , ένας βράχος , ένα κούτσουρο ακόμη .

               Τους μιλάς και σου μιλούνε , τ’αγαπάς και σ’αγαπούνε . Τύφλα νάχουνε οι άνθρωποι και τα καλά τους .

 

                Β.Π.

Ξεχώριζε με το χιούμορ του

Ο αείμνηστος ηγέτης της Μεγάλης Βρετανίας Γουίνστον Τσώρτσιλ (1874-1966) , θεωρείται όχι μόνο ένας από τους πιο δυναμικούς πολιτικούς στον κόσμο , αλλά και ο άνθρωπος που διέθετε ίσως την περισσότερη αίσθηση χιούμορ έναντι των άλλων πολιτικών .

              Ήταν θαυμάσιος ρήτορας και δεν είχε καμιά αυταπάτη για την υπέρ αυτού εύνοια του πλήθους .

               Ας αναφερθούμε σε τρία περιστατικά , που χαραχτηρίζουν το δηκτικό πνεύμα του ανδρός .

               Λέγεται ότι μεταξύ Τσώρτσιλ και Μπέρναρ Σο διαμορφώθηκε ο εξής έξυπνος διάλογος :

               Μπ.Σo ¨ Έχω δύο θέσεις για το έργο μου , για σας και για έναν φίλο σας , αν έχετε έναν ¨ .

               Τσώρτσιλ : ¨ Ευχαριστώ . Θα έλθω στη δεύτερη παράσταση , αν θα υπάρξει δεύτερη . 

                Είναι γνωστή η αντιπάθειά του Τσώρτσιλ στον σοσιαλισμό . Σε μια προεκλογική καμπάνια , έλεγε : ¨Ο καπιταλισμός έχει ένα μόνιμο ελάττωμα , την άνιση κατανομή των αγαθών. Ο σοσιαλισμός αντίθετα έχει ένα σταθερό προτέρημα : Την ίση κατανομή της ... φτώχειας ¨.

                Τα μυστικά της ζωτικότητάς μου , έλεγε , είναι ότι δεν έχω στο αίμα μου παρά ερυθρά αιμοσφαίρια . Το οινόπνευμα σκότωσε από καιρό τώρα όλα τα λευκά αιμοσφαίρια .

 

                Β.Π. – Βόλος 15-5-2013               

                               

 

 

    

Εμείς που μείναμε

               Εμείς που μείναμε στο χώμα το σκληρό

               για τους νεκρούς θ’ανάψουμε λιβάνι

               κι όταν χαθεί μακριά το καραβάνι

               του χάρου του μεγάλου του πεχλιβάνη ,

               στη μνήμη τους θα στήσουμε χορό .

 

                Εμείς που μείναμε θα τρώμε το πρωί

                μια φέτα από του ήλιου το καρβέλι ,

                ένα τσαμπί σταφύλι από τ’αμπέλι

                 και δίχως πια του φόβου το τριβέλι ,

                 μπροστά θα προχωράμε στη ζωή .

 

                 Εμείς που μείναμε θα βγούμε μια βραδιά ,

                 στην ερημιά να σπείρουμε χορτάρι ,

                 και πριν για πάντα η νύχτα να μας πάρει ,

                 θα κάνουμε τη γη προσκυνητάρι

                 και κούνια για τ’αγέννητα παιδιά .

 

                   Νίκος Γκάτσος                          

Συνοδοιπόροι στην κρίση

Ποιος είναι αυτός που θυσιάζεται στις μέρες μας ;

               Δύσκολες εποχές διανύουμε , θα μου πείτε . Εδώ δεν έχουμε τα προς το ζην , θα κοιτάξουμε τον διπλανό μας ; Ποιος είναι αυτός που όταν έχει δύο , δίνει το ένα ; Ποιος είναι αυτός που θα προσφέρει ανιδιοτελως  στον συνάνθρωπο ;

               Μα και τα απλά , καθημερινά θέματα , τους άγραφους αλλά και γραμμένους νόμους ...

               Ποιος θα σεβαστεί τον πεζό ; Ποιος δε θα παρκάρει στο πεζοδρόμιο ; Θα σεβαστεί τον χώρο του άλλου ; Θα ενδιαφερθεί πραγματικά για τον γείτονα , για τον γέροντα της διπλανής πόρτας , ακόμη και για ίδιους μας τους γονείς ;

               Η οικονομική κρίση έχει μετατραπεί και σε κρίση ανθρωπιστική ; Δεν το πιστεύω , δεν το πιστεύουμε , το αποδεικνύουμε είμαστε εδώ , συνοδοιπόροι στην κρίση . Γιατί είμαστε άνθρωποι , είμαστε Έλληνες , είμαστε Χριστιανοί .

 

              Β.Π. –Βόλος 4-5-2013 .

Οι τσιγγάνοι

               Στη δημοσιογραφία μπήκα για να λύσω το εργασιακό μου πρόβλημα , όπως συμβαίνει με χιλιάδες νέους ανθρώπους . Ξέρεις πως γίνονται αυτά . Νεαρός απόφοιτος της Γαλλικής Φιλολογίας χωρίς προοπτική διορισμού , προσπάθησα με κάτι ιδιαίτερα μαθήματα , δεν έκανα τίποτα , έψαξα μια δουλειά , βρέθηκε τούτη εδώ η εφημερίδα που μου έδωσε πάρα πολλά . Η δημοσιογραφία πάντως , από ¨αναγκαστική διέξοδος¨ εξελίχθηκε σύντομα σε έρωτα . Είχε σασπένς , είχε ομορφιά , είχε πάθος , είχε σαγήνη . Την υπηρέτησα δέκα χρόνια και έβαλε τη ζωή μου σε μια άλλη ρότα . Με έμαθε να σκέφτομαι και να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά .

               Όταν ¨βγήκε¨ ο διορισμός μου και ήρθε η ώρα του χωρισμού , πόνεσα πολύ . Η γνωστή αίσθηση του πνιγμού και της μελαγχολίας όταν ένας μεγάλος έρωτας τελειώνει . Να στο πω συμβολικά , ήμουν σαν τον Οδυσσέα που ενώ τον πάλεψαν θεές και μάγισσες σαν την Κίρκη και την Καλυψώ και του έταζαν τα πάντα , αυτός ήταν ¨κολλημένος¨ με την Ιθάκη και την Πηνελόπη του . Τράβηξα έτσι για την εκπαίδευση , την Ιθάκη μου... Στην κυριολεξία όμως ! Από το παράθυρο του δυσπροσίτου Γυμνασίου Μεσοβουνίων Κεφαλληνίας όπου πρωτοδιορίστηκα και έκατσα για τρία χρόνια έβλεπες στα ...δύο μέτρα λες τα βαθύσκιωτα βουνά της ... Ιθάκης

               Μεσοβούνια ... Πέντε σπίτια στα κατσάβραχα της βορείου Κεφαλονιάς , γκρεμοί , χαράδρες και φαράγγια παντού , το ατέλειωτο και χαοτικό μπλε του πελάγους και μεταφορά των 40 όλων κι όλων μικρών μαθητών του Γυμνασίου από τα γύρω ¨χωριά¨ (ο θεός να τα πει έτσι) με αγροτικά 4χ4 αυτοκίνητα . Ήταν τα μόνα που μπορούσαν να κινηθούν σε κείνους τους κατσικόδρομους . Πάλι καλά .  

                Την ίδια εποχή , η γυναίκα μου , πρωτοδιορισμένη καθηγήτρια κι αυτή στη Λέρο , μου διηγείτο πως μετέφεραν μαθητές ή ασθενείς από τους γειτονικούς Λειψούς με τα καΐκια , που κατάπιναν τα εννιά μποφόρ για πλάκα . Τι τα θες , ο ¨Θεός ο πρωτομάστορας¨ κατά τον Ελύτη , μας έσπειρε και μας έστειλε να ζήσουμε σε μια δύσκολη χώρα . Εκείνα τα χρόνια γνώρισα έναν άλλο κόσμο που ως τότε δεν είχα φανταστεί την ύπαρξή του . Τον κόσμο των...τσιγγάνων της εκπαίδευσης . Καθηγητές και δάσκαλοι στη πλειοψηφία τους , μερικοί αγροτικοί γιατροί , καθώς και μερικοί άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι , όλοι από τη στεριανή Ελλάδα , ξεβρασμένοι στα νησιά , τραβούσε , άλλος λίγο , άλλος πολύ το δικό του ζόρι . Κι από ζόρια η μετανάστευση στα νησιά ...

               Αυτοί το διάλεξαν θα μου πεις . Σωστά . Μα είχαν και άλλη επιλογή ; Ο ¨κολλητός¨ μου , ο γυμναστής , δούλευε μπογιατζής στις οικοδομές , όποτε είχε μεροκάματο . Μια φίλη φιλόλογος φυτοζωούσε με φροντιστήρια, ο φυσικός του σχολείου ήταν προηγουμένως μπάρμαν σε μπαράκι στα Κάτω Πατήσια . Πως να στηρίξεις μια ζωή στη εργασιακή αβεβαιότητα ;

               Εκεί στα νησιά κατάλαβα για πρώτη φορά τι θα πει δυσκολία στη ζωή . Οικογένειες διαλυμένες , έξοδα διπλά , μισθοί για κλάματα , η αγωνία και το άγος μόνιμη κατάσταση , και κάθε βράδυ ουρά έξω από τον τηλεφωνικό θάλαμο του χωριού (κινητά δεν υπήρχαν ακόμη) . Πάλι άρρωστο το παιδί που άφησες πίσω , μα τι να κάνεις ; Υπομονή , άντε , περνάει ο καιρός , να προσέχετε , ναι μου λείπετε πολύ , φιλάκια ... Θα τα πούμε σε λίγες μέρες στις διακοπές των Χριστουγέννων .

               Παραμονή Χριστουγέννων . Και να βλέπεις τα μποφόρια να σαρώνουν το νησί , και να λένε όλοι μαζί , κατηφείς και αγωνιούντες , θα φύγει το καράβι , δεν θα φύγει . Και να γαληνεύει ο καιρός μα πάλι το καράβι να μην φεύγει , έχουν απεργία οι ναυτεργάτες . Κατάρρευση ...

               Μα κάνεις υπομονή , διότι δεν υπάρχει και τίποτα άλλο να κάνεις . Πέρασες έτσι τον καλύτερό σου χρόνο μ’αυτό το πηγαινέλα στα καράβια με έναν σάκο στο χέρι , να αναρωτιέσαι σαββοπουλικά ¨ποιος αλήθεια είμαι εγώ και που πάω ¨. Προσδοκάς κάτι το καλύτερο , θα γυρίσεις μια μέρα στον τόπο σου , θα συμμαζευτεί η κατάσταση .

               Επόμενη στάση Ελασσόνα . Για άλλους ήταν τα ορεινά της Καρδίτσας , για άλλους η Κοζάνη , τουλάχιστον πιάσαμε στεριά . Πέντε , έξι , εφτά χρόνια στο δρόμο . Δυο ώρες τη μέρα οδήγηση . Ό, τι περισσεύει , το τρως στη βενζίνη . Ομιλίες , βροχές , λάσπη , νταλίκες , αλλά καλά είναι , το απόγευμα είσαι τουλάχιστον σπίτι .

               Και πιάνεις κάποτε Λάρισα , το λιμάνι σου . Θέση δεν έχεις , είσαι ¨στη διάθεση της Υπηρεσίας ¨. Καλύπτεις ανάγκες και όποια τρύπα βρεθεί . Και ας κοντεύεις πια είκοσι χρόνια υπάλληλος . Ότι σου έκοψαν τον μισθό ίσαμε 30% , μαζί και τα δώρα , το προσπερνάς . Δεν μιλάς . Και τι να πεις ; Και ποια άλλη επιλογή σου μένει μέσα σ’αυτήν την έρημο που είναι η σημερινή Ελλάδα ; Έχουμε κρίση ...

               Τώρα σε βάζουν να δουλέψεις δυο ώρες παραπάνω . Το πρόβλημά σου δεν είναι βέβαια αυτό . Και πέντε ώρες παραπάνω να σου έλεγαν θα τις δούλευες . Αλλά αύξηση ωρών διδασκαλίας συνεπάγεται μείωση θέσεων . Περισσεύεις . Επόμενο βήμα η υποχρεωτική μετάθεση .

               Δηλαδή , στα 40-50 φεύγα σου , τράβα κύριε καθηγητά να κάνεις μάθημα ξανά στα ορεινά της Καρδίτσας , της Κοζάνης και δεν ξέρω εγώ που αλλού , εκεί δηλαδή που ... διέπρεψες επί δεκαετίες ! Τι θα πει πως θα κινηθείς μέχρι εκεί ; Με το δικό σου όχημα , θέλει και ρώτημα ; Ίσα με 900 έως 1000 Ευρώ μισθό παίρνεις , δεν σου φτάνουν αχάριστε ; Και με το που ψελλίζεις κάτι για απεργία μέσα στις εξετάσεις , πέφτουν να σε φάνε . Στο Διαδίκτυο ένα τσουνάμι από σχόλια , ξερνούν χολή .

              ¨Δεν ντρέπεστε ; Δουλεύετε 21 ώρες την εβδομάδα , κάθεστε Πάσχα , Χριστούγεννα και καλοκαίρια ... Για ρωτήστε πόσα παίρνουμε στο ιδιωτικό τομέα και πόσες ώρες δουλεύουμε εμείς ¨ .

               Και από κοντά , ένα σωρό αγράμματοι ραδιοφωνατζήδες και ευκαιριακοί δημοσιογραφούντες να σιγοντάρουν και να χύνουν φαρμάκι . Τι τα θες φιλαράκο ; Σε μια ισοπεδωμένη κοινωνία όπως οι σημερινοί Έλληνες , ο τυφλός θα μακαρίζει τον μονόφθαλμο , πάρτο απόφαση .

               Οπότε ; Που πας μωρέ καθηγητάκο ; Τι απεργίες και κουροφέξαλα ; Κάτσε στα αυγά σου , το παιχνίδι είναι χαμένο καημένε μου . Εξάλου εσύ τον δρόμο σου τον ξέρεις για τα καλά , τα καταπίνεις τα χιλιόμετρα , δεν μασάς μία .

               Σάκους αναλάβατε . Σαν βγεις στον πηγαιμό για τα Μεσοβούνια να εύχεσαι να είναι καλός ο δρόμος και η θάλασσα να μην έχει και πάλι μποφόρια ...

              

               Α. Καλέσης ,Λάρισα 29-4-2013 .