Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2009

Ιστορία για αρκούδες

Έχουν και τα ζώα τη δική τους ιστορία. Όπως αυτή με τα αρκουδάκια, που συνέβη τον Οκτώβριο 2006 σε βουνό της Μακεδονίας μας.

Έχασαν τη μητέρα τους και άρχισαν να περιπλανώνται στα δάση του Γράμμου. Καθώς όμως η πραγματικότητα ξεπερνά πολλές φορές τη φαντασία και συνήθως δεν ¨προτιμά¨ το ιδανικό και ευτυχισμένο τέλος των ταινιών, τα δύο αρκουδάκια αντί να υιοθετηθούν από τον Μεγάλο Αρκούδο, υιοθετήθηκαν από έναν κτηνοτρόφο της περιοχής.

Ο κτηνοτρόφος αφού έδιωξε τα σκυλιά του, που τα εντόπισαν, τα πήρε στη στάνη, όπου και προσπάθησε να τα φροντίσει με τη σύζυγό του. Τα δύο αρκουδάκια εξοικειώθηκαν τόσο με τους ανθρώπους , που δεν μπορούσαν να επιβιώσουν μόνα τους στη φύση. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να παίζουν καθημερινά με τα σκυλιά του βοσκού, τα ζώα δηλαδή, που αν βρίσκονταν στο δάσος θα ήταν γι’αυτά εχθρός, φόβος και κίνδυνος.

Όταν ύστερα από λίγο καιρό ειδοποιήθηκε ο ¨Αρκτούρος¨, είχε κοπεί κάθε πιθανότητα επιστροφής στο φυσικό περιβάλλον. Από τη φύση στο ΄Καταφύγιο Αρκούδας¨ στο Νυμφαίο-Φλώρινας. Εκεί θα ζήσουν ¨ελεύθεροι πολιορκημένοι¨, μια ζωή που δεν τη διάλεξαν, αλλά έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, είναι πια ό,τι το καλύτερο. Ζουν σε μια κατάσταση ημιελεύθερη μαζί με 13 καφέ αρκούδες στα 50 περιφραγμένα στρέμματα του δασικού καταφυγίου, συγκροτώντας έτσι τη μεγαλύτερη αρκουδο-οικογένεια της Ευρώπης. Για τους 45.000 επισκέπτες, κάθε χρόνο, του καταφυγίου είναι οι ¨μικροί¨, γιατί ο μεγαλύτερος αρκούδος ο ¨Ανδρέας¨ 43 ετών σήμερα , είναι ο παππούς, ο μεγαλύτερος σε ηλικία καφέ αρκούδας στον κόσμο.

Τώρα ο Μανώλης και ο Κυριάκος, έτσι τα ονόμασαν, είναι μόνιμοι ¨τρόφιμοι¨στο Νυμφαίο-Φλώρινας. Ο βιολόγος του ¨Αρκτούρου¨δήλωσε : ¨ Αν ήταν στο δάσος, μετά από ένα χρονικό διάστημα , θα αποχωρίζονταν από τη μητέρα τους, αφού θα είχαν διδαχθεί όλα τα απαραίτητα για την επιβίωσή τους. Θα προσπαθούσαν να ορίσουν τη δική τους χωροκράτεια και να βρουν το πιο απόμερο και ήσυχο σημείο στο δάσος, για να κάνουν τη φωλιά τους, για το χειμέριο ύπνο τους. Τώρα όλοι, ευελπιστούμε, να κάνουν το ίδιο και στο Καταφύγιο της Αρκούδας ¨.

Έθελγε με τη φωνή του

Ήταν εγγονός του καταγόμενου από την Πορταριά-Πηλίου μεγάλου Εθνικού ευεργέτη Πανταζή Βασσάνη .

Ο λόγος για τον αείμνηστο πρώτο αρχιεκφωνητή του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών Κώστα Σταυρόπουλο.

Γεννήθηκε στην Αίγυπτο και πέθανε στην Αθήνα το 1974. ¨Θέλγει με τη φωνή του τους ακροατές, οι οποίοι μόλις ανοίξουν το ραδιόφωνο και τον ακούσουν : Είναι ο Σταυρόπουλος ! λένε με θαυμασμό ¨. Αυτά, μεταξύ άλλων επαίνων, είχε γράψει ο γνωστός δημοσιογράφος και θεατρικός συγγραφέας Αλέκος Λιδωρίκης, στη εφημερίδα ¨Ασύρματος¨, στις 25 Ιουλίου 1940, ένα χρόνο, δηλαδή, μετά τη πρόσληψη του Κ. Σταυρόπουλου στη νεοσύστατη Ελληνική Ραδιοφωνία. Είχε προσληφθεί ύστερα από ένα πανελλήνιο διαγωνισμό, για την κάλυψη μιας θέσης εκφωνητή. Από τους 180 υποψηφίους, πέτυχε πρώτος, εκτός συναγωνισμού. Και είναι ο πρώτος και ο μόνος στην Ελλάδα, που δημιούργησε παράδοση και ¨σχολή¨εκφωνητών.

Ο Σταυρόπουλος εκφωνούσε συνήθως τα βραδινά δελτία ειδήσεων, όλους τους λόγους των επισήμων και τις πιο υπεύθυνες εκπομπές.

Είναι ο εκφωνητής, που μετέδωσε το ανακοινωθέν της κήρυξης του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940-41 κι αυτός που κάθε βράδι στις 23.20΄μετέδιδε το λακωνικό ανακοινωθέν του Ελληνικού Στρατηγείου. Στις 5 Απριλίου το 1941 διάβασε την περίφημη ¨Ανοιχτή επιστολή¨προς τον Αδόλφο Χίτλερ του Γ.Α.Βλάχου και την επομένη το πρωί, το ανακοινωθέν της κήρυξης του Ελληνογερμανικού πολέμου. Κι όταν τα εχθρικά στρατεύματα έμπαιναν στην Αθήνα, ο Σταυρόπουλος μπροστά στο μικρόφωνο, με φωνή που έπαλλε από συγκίνηση εκφωνούσε : ¨Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών ύστερα από λίγο δεν θα είναι ελληνικός. Θα είναι γερμανικός και θα μεταδίδει ψέματα. Έλληνες, μην τον ακούτε. Ο πόλεμος συνεχίζεται και θα συνεχισθεί μέχρι της τελικής μας νίκης. Ζήτω το Έθνος των Ελλήνων¨.

Το απόσπασμα αυτής της συγκλονιστικής μετάδοσης κι άλλα ανακοινωθέντα, ηχογραφήθηκαν μετέπειτα από τον ίδιο τον Σταυρόπουλο, για το ηχητικό ντοκιμαντέρ σε δίσκο ¨Ο Μεγάλος Πόλεμος¨ και είναι αυτό που μεταδίδεται από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς στα επετειακά τους αφιερώματα για τη 28 Οκτωβρίου 1940.

Ιστορίες ηλεκτρονικής τρέλας

Ο γείτονάς μου κύριος Χρήστος είναι 75 ετών. Δεν έχει καμιά επαφή με την εισβολή της νέας τεχνολογίας. Του χάρισαν ένα καρτοκινητό και από τότε…άλλαξε η ζωή του. Αγχώνεται το πρωί για να διαπιστώσει αν είναι εντάξει, το ξεχνάει και δεν ξέρει που το έχει βάλει, δεν ξέρει πόσες μονάδες ομιλίας απομένουν, δεν ξέρει να παίρνει τηλέφωνο, δεν ακούει καλά όταν του τηλεφωνούν.

Ο κάθε Χρήστος μπορεί να ζει δίπλα μας, να κινείται στη πολυκατοικία μας, να είναι ένας συγγενής μας. Ένας από τους ανθρώπους που βασανίζεται από τη νέα τεχνολογία , που υποφέρει, αλλά αναγκάζεται να συμφιλιωθεί. Όπως κάνουν χιλιάδες άλλοι συμπολίτες μας, προκεμένου να επιβιώσουν, να συνεχίσουν τη δουλειά τους, στα νέα δεδομένα. Πολλοί χρησιμοποιούν τον ηλεκτρονικό υπολογιστή από ανάγκη. Και σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να συνηθίσουν αυτή την ιδέα. Γιατί έτσι πρέπει.

Είναι αλήθεια το ¨παπάκι¨, που ζωγράφισε φίλος ,με τα τέσσερα πόδια , μάλιστα, όταν του είπα να γράψει την ηλεκτρονική διεύθυνσή μου.

Πολλές είναι οι καθημερινές ιστορίες ηλεκτρονικής τρέλας. Ιστορίες, που δείχνουν, ότι έχουμε υποταχθεί στην τεχνολογική επανάσταση, σε βάρος των συναισθημάτων και της ανθρώπινης προσέγγισης. Τα ¨χρόνια πολλά ¨, πλέον τα λέμε με το κινητό και τα σ’αγαπώ με e-mail.

Δικαιολογημένα λοιπόν να αγανακτούν οι ¨μεγάλες ηλικίες¨ με τα καμώματα των ¨καιρών¨.

Θα προσέθεταν αίγλην

Φίλος, απόστρατος-ανώτατος αξιωματικός, άριστος γνώστης της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, μου εξέφρασε την γνώμην του, πάνω σε θέματα ονοματοδοσίας στρατιωτικών μονάδων.

Έχουμε, μου είπε, τα σώματα στρατού, τις ταξιαρχίες και τα συντάγματα που αριθμούνται : Α, Β, Γ-Ι, ΙΙ, ΙΙΙ-1, 2, 3, αντίστοιχα. Το σύστημα τούτο πρακτικόν ον , έχει υποστεί την δοκιμασίαν του χρόνου επί δεκαετηρίδας, δι’ο και ορθώς το Γενικόν Επιτελείον Στρατού το διατηρεί αμετάβλητον. Όμως, ας μας επιτραπεί, να παρατηρήσομεν , ότι ένα όνομα εκ της μακραίωνης πολεμικής ιστορίας των Ελλήνων, παραλλήλως προς την υφισταμένην αρίθμησιν, θα προσέθετεν αίγλην εις την Μονάδα, υπερήφανον φρόνημα εις τους υπηρετούντας εις αυτήν αξιωματικούς και οπλίτας, ενώ το σύνολον του στρατού θα ησθάνετο τους ακαταλύτους θεσμούς προς το τρισένδοξον παρελθόν. Ούτω θα ηδύναντο π.χ. να είναι :

-Σώματα Στρατού : Αγαμέμνων, Μέγας Αλέξανδρος, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
-Ταξιαρχίαι : Αχιλλεύς, Αίας, Παλαμήδης, Θησεύς, Μιλτιάδης, Λεωνίδας, Αγησίλαος, Επαμεινώνδας, Φίλιππος Β΄, Σέλευκος, Πτολεμαίος, Αντίγονος, Πύρρος, Βελισσάριος, Ηράκλειος, Νικηφόρος Φωκάς, Καραϊσκάκης, Οδυσσεύς Ανδρούτσος.
-Συντάγματα : Δευκαλίων, Πελασγός, Αχαιός, Δαναός, Ίων, Δωριεύς, Αιολεύς, Πέλωψ, Αιακός, Φορωνεύς, Περσεύς, Ύλλος, Βαλλερεφόντης, Ιάσων, Αμφίαρχος, Τυδεύς, Πηνέλεως, Ελφήνωρ, Κέκροψ, Ερεχθεύς, Διομήδης, Νέστωρ, Ιδομενεύς, Μίνως, Δημόφιλος, Αμομφάρετος, Παρμενίων, Κρατερός, Σπερθίας, Βούλις.

Υπενθυμίζομεν σχετικώς, ότι Σπερθίας και Βούλις, ήσαν οι δύο υπερήφανοι νεαροί οπλίται, γόνοι αριστοκρατικών οικογενειών της Σπάρτης, οι οποίοι μετέβησαν στα Σούσα, πρωτεύουσα του Ξέρξου, ίνα θανατωθούν υπ’αυτού, δια τον υπό των Σπαρτιατών φόνον των δύο Περσών πρέσβεων, οι οποίοι είχον έλθει εις Σπάρτην δια να ζητήσουν ¨γην και ύδωρ¨.

Ο Δημόφιλος , ήτο ο αρχηγός των 800 Θεσπιέων, οι οποίοι εις τας Θερμοπύλας ηρνήθησαν, μετά την κύκλωσιν των Ελλήνων να αποχωρήσουν, πεσόντες μετά των 300 Σπαρτιατών μέχρις ενός.

Τέλος ο Αμομφάρετος, ήτο ο υψηλόφρων Σπαρτιάτης λοχαγός του Πιτανάτου λόχου, ο οποίος προ της μάχης των Πλαταιών, ήλθεν εις οξείαν ρήξιν προς τον αρχηγόν των Ελλήνων και βασιλέα της Σπάρτης Παυσανίαν, αρνηθείς να παραχωρήσει εις τους Αθηναίους, ως είχε ορισθεί, την έναντι των Περσών θέσιν…

Η ύστατη κρίση

Ο αείμνηστος καθηγητής και πρώην Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Μιχαήλ Στασινόπουλος, σε κεφάλαιο βιβλίου του υπό τον τίτλον ¨Το πινάκιον φακής και ο νόμος των λύκων¨, αναφέρεται σε μια τραγική ιστορία ,που συνέβη στη κατοχική Γαλλία.

Γράφει : ¨Το περιστατικό περιγράφει ο κ. Ρουσσελέ στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου του,που έχει πένθιμο τίτλο ¨Η ύστατη κρίση¨.Είναι μία περίπτωση που καθώς λέγει συνετέθη από στοιχεία τραγικά και σχεδόν ¨διαβολικά¨, για να φέρει ένα γαλλικό δικαστήριο στο εφιαλτικό δίλημμα , που μπορούσε να φανταστεί και η πλέον εφευρετική ανθρώπινη διάνοια.

Ιδού ποία είναι η υπόθεση :
¨Στις 21 Αυγούστου 1941, ενώ διαρκούσε ακόμη η γερμανική κατοχή τηςΓαλλίας , ένας γερμανός ναυτικός δόκιμος αξιωματικός εδολοφονήθη από άγνωστο, που
δεν συνελήφθη. Το άλλο πρωί η γερμανική αστυνομία συνέλαβε πολλούς Εβραίους και ειδοποίησε τις γαλλικές αρχές, ότι εάν ο ένοχος δεν συλληφθεί έως τις 28 Αυγούστου που θα γινόταν η κηδεία, οι όμηροι θα εκτελεστούν και πενήντα φέρετρα ομή
ρων θα συνοδεύσουν τη σωρό του Γερμανού αξιωματικού. Ωστόσο, φαίνεται ότι η
λύση αυτή δεν εκρίθη σκόπιμη πολιτικά από τα ανώτατα γερμανικά κλιμάκια .Υστε ρα από πυρετώδεις στρατιωτικές διαβουλεύσεις έγινε νέα διαφορετική πρόταση στις
Γαλλικές αρχές. Οι Γερμανοί δέχονταν να μη τουφεκίσουν τους πενήντα ομήρους.
Για αντάλλαγμα όμως ζητούσαν να συνέλθει ένα γαλλικό δικαστήριο πριν από την
28 Αυγούστου, ημέρα της κηδείας και να καταδικάσει σε θάνατο έξι τουλάχιστον ¨αναρχικούς¨.

Στις 24 Αυγούστου δημοσιεύτηκε κατηγορία για αναρχική δραστηριότητα και συνισ-
νιστούσε ειδικό τμήμα στο Κακουργοδικείο του Σηκουάνα για να δικάσει τις σχε κές υποθέσεις

Ποιοί , όμως, θα συγκροτούσαν το ¨Ειδικό Τμήμα¨; Ήταν Αύγουστος, μήνας
δικαστικών διακοπών. Οι περισσότεροι δικαστές έλειπαν από το Παρίσι. Όσοι είχαν
την τύχη ή τη δυστυχία να βρίσκονται εκεί στρατολογήθηκαν μοιραία. Ο καθηγητής
Ιωσήφ Μπαρτελεμύ, υπουργός της Δικαιοσύνης του Βισύ, ήρθε αυτοπροσώπως στο
Παρίσι, κάλεσε τον πρόεδρο Κουρνέ και του ανακοίνωσε ότι έπρεπε να προεδρεύσει
στο ¨Ειδικό Δικαστήριο¨ και ότι έπρεπε να επιβληθούν θανατικές ποινές σε αδικήματα που είχαν ήδη τιμωρηθεί με επανορθωτικές ποινές και ότι τέλος ο νόμος είχε γι’
αυτόν ακριβώς τον σκοπό δύναμη αναδρομική. Ο πρόεδρος Κουρνέ είχε το θάρρος
να αρνηθεί κάθε συμμετοχή σ’αυτή τη δίκη κι έτσι έσωσε (λέγει ο συγγραφέας) την
τιμή των παλαιμάχων δικαστών (ήταν τότε 63 ετών). Αξιοσημείωτο είναι ότι αυτή η
αρνησή του δεν επέσυρε κυρώσεις και δεν εμπόδισε να προαχθεί τον επόμενο χρόνο
σε μέλος του Ακυρωτικού, στις 2 Ιουλίου 1942.

Οπωσδήποτε το ¨Ειδικό Τμήμα¨ κατορθώθη να συγκροτηθεί και ύστερα από
καθυστέρηση της οποίας τις δραματικές φάσεις μπορεί κανείς να φανταστεί, συνήλ-
θε σε συνεδρίαση την παραμονή ακριβώς της κηδείας , στις 9 το πρωί της 27 Αυγού-
στου 1941. Ο κ. Ρουσσελέ γράφει, ότι αυτή ήταν η πιο δραματική συνεδρίαση, που
η Μοίρα υποχρέωσε ποτέ δικαστές να λάβουν μέρος. Πριν από τη συνεδρίαση είχαν φήμες ότι οι όμηροι, που επρόκειτο να εκτελεστούν ήταν όχι πενήντα, αλλά εκατό, ίσως και διακόσιοι και ότι ανάμεσα σ’αυτούς ήταν και ανώτατοι Γάλλοι δικα στες . Ίσως οι φήμες αυτές να ήταν σκόπιμες. Έτσι, όμως, τα μέλη του ¨Ειδικού Τμήματος¨ άρχισαν να συνεδριάζουν με την εντύπωση ότι οι θανατικές καταδίκες που εκαλούντο να απαγγείλουν, θα αποτελούσαν το τίμημα για την εξαγορά της ζωής μεγάλου αριθμού αθώων.

Το φοβερό δίλημμά τους ήταν αυτό : Εάν καταδίκαζαν σε θάνατο, δεν ¨εδίκαζαν¨ πια, αφού δεν είχαν εκλογή άλλης ποινής, αλλά εκτελούσαν διαταγή. Επί πλέον, έπρεπε να καταδικάσουν ανθρώπους, που είχαν ήδη καταδικαστεί σε ποινές φυλάκισης για τις ίδιες ακριβώς πράξεις. Εάν πάλι αθώωναν τους κατηγορούμενους τουλάχιστον πενήντα όμηροι θα τουφεκίζονταν.

Θα έσωζαν τη τιμή της δικαιοσύνης, αλλά θα παρέδιδαν σε βέβαια θανά-
τωση δεκάδες αθώων ανθρώπων. Τι έπρεπε , λοιπόν, να κάνουν ; Θα έλεγε κανείς ,
ότι το όλο αυτό γερμανικό σχέδιο είχε σκοπό την ηθική ταπείνωση των Γάλλων δι-
καστών . Ύστερα από μακρές και δραματικές διασκέψεις το ¨Το Ειδικό Τμήμα¨ κα-
τεδίκασε τρεις και ύστερα οι δικαστές αποκαμωμένοι από τον ψυχικό κάματο , αρνήθηκαν να συνεχίσουν το φοβερό αυτό έργο. Οι Γερμανοί φάνηκαν τάχα μεγαλόψυχοι : Δήλωσαν ότι αρκούνται σ’αυτούς τους τρεις και χάρισαν τη ζωή στους όμηρους.

Ποιος τολμάει τώρα να αποφανθεί τι έπρεπε να πράξουν οι δικαστές εκείνοι; Είχαν να διαλέξουν καθώς είπαν οι Γάλλοι νομικοί ¨μεταξύ της ιδικής των τιμής και της ζωής των άλλων ¨.

Ο επίσης τραγικός επίλογος αυτού του δράματος, ήταν η παραπομπή μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας των μελών του ¨Ειδικού Τμήματος¨, για να δικαστούν από το Κακουργιοδικείο του Σηκουάνα, στις 5 Ιουνίου 1945.

Καταδικάστηκαν , ο μεν πρόεδρος σε ισόβια καταναγκαστικά έργα, ο εισαγγελέας σε δεκαετή καθειρξη, δύο δικαστές σε τετραετή και δύο σε διετή φυλάκιση. Ένας δικαστής αθωώθηκε. Για την υπεράσπισή τους οι κατηγορούμενοι είχαν ζητήσει και επιτύχει να αρθεί το καθιερωμένο αυστηρό απόρρητο των δικαστικών διασκέψεων του ¨Ειδικού Τμήματος¨. Τέλος, πρέπει να προστεθεί ότι ύστερα από ένα χρονικό διάστημα δόθηκε αμνηστία για την υπόθεση αυτή.

Στη δίκη του 1945, ο δικηγόρος υπεράσπισης των κατηγορουμένων έκλεισε την αγόρευσή του, ειπών τα εξής : Παρακαλώ, κύριοι δικαστές , να θέσετε στον ίδιο το εαυτό σας το πιο συγκλονιστικό δίλημμα, που έθεσε ποτέ άνθρωπος στη συνείδησή του : ¨Εάν μπορεί κανείς για να σώσει δικαίω να θυσιάσει άλλους δικαίους¨. Βασανίστηκα πολύ. Είχε προστεθεί αυτό το πρόβλημα μέσα στη σκέψη μου.

Το συμπέρασμά μου, είναι ότι το πρόβλημα αυτό θα παραμένει εσαεί άλυτο ¨.


Ο Καραμούζας

Η νεολαία του Βόλου ούτε καν τον γνώρισε. Για τους παλιούς Βολιώτες, το όνομά Αποστόλης Παρασκευάς ή Καραμούζας, λέει πολλά.

Το επάγγελμά του ήταν ¨εκκενώσεις βόθρων¨και το εξασκούσε πολλά χρόναι πριν τον τελευταίο πόλεμο.Γυρνούσε στους δρόμους της πόλης και με τη δυνατή φωνή του καλούσε τους πελάτες του. Από εκεί πήρε και το παρατσούκλι καραμούζας.

Ζούσε μόνος του. Δεν είχε οικογένεια. Στα χρόνια του μεσοπολέμου, τότε
που ήταν νέος και η δουλειά του είχε τη ¨επαγγελματική της ακμή¨,ο Καραμούζας
είχε ¨ανοιχτή αγκαλιά¨ στους πτωχούς, στους πάσχοντες, στους γέροντες, στα
φτωχά παιδιά. Βοηθούσε, ενίσχυε οικονομικά τους ¨μη έχοντας¨, για να μεταχειριστούμε λόγια της εποχής μας. Δεν ζητούσε ανταλλάγματα , ¨΄εδινε¨ό,τι μπορούσε
και με το παραπάνω. Στα χρόνια της κατοχής , τα μαύρα χρόνια, που η πείνα ¨θέρι-
ζε¨ και το επάγγελμά του ακόμη ¨έβγαζε λεφτά¨, δεν έκανε κομπόδεμα, δεν έκανε
μπαούλο τις οικονομίες του. Τα ¨΄εδινε¨ όλα, για να απαλύνει όσο μπορούσε τη
φτώχεια και τη δυστυχία των συμπολιτών μας.

Kαι ήρθαν τα δύσκολα χρόνια, τα χρόνια της παρακμής, για τον Καραμούζα
Η τεχνολογία ¨εισέβαλε¨στο επάγγελμά του. Αυτόματα βυτιοφόρα αυτοκίνητα αντι-
κατέστησαν τους κουβάδες και τα βαρέλια του Καραμούζα. Με πολλά χρόνια στη
πλάτη, χωρίς δουλειά, μόνος και άστεγος ¨βγήκε¨ στην επαιτεία και στο έλεος των
Βολιωτών. Όπου και να πήγαινε, όποια πόρτα κι αν χτυπούσε, κάτι θα του έδιναν ,
γιατί ο κόσμος γνώριζε τη καλή του καρδιά και την κοινωνική του προσφορά.

¨ Ένας αλήτης με καρδιά ¨ πέθανε, έγραψαν οι εφημερίδες του Βόλου. Ένα
θλιβερό άγγελμα, που συγκλόνισε τη Βολιώτικη κοινωνία.


Τα δύο βραβεία

Ανακοίνωσε η Ακαδημία Αθηνών τα 15 βραβεία της ¨Τάξεως των Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών¨, για το έτος 2008. Ανάμεσα στους 15 βραβευμένους ξεχώρισα δύο. Είναι οι άνθρωποι, που απασχόλησαν την κοινή γνώμη και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στο έτος που έφυγε.
Ας διαβάσουμε το σκεπτικό βράβευσης της Ακαδημίας Αθηνών και μετά να δούμε πιο αναλυτικά το έργο και την προσφορά των βραβευθέντων :

¨Βραβείο εις μνήμην Μαυρικίου Αντωνίου Καζέ και Φανής χήρας Μ – Αντ. Καζέ , με χρηματικό έπαθλο 5.000 Ευρώ, στον Έλληνα , που διακρίθηκε για πράξη ανθρωπισμού και κοινωνικής αρετής, πατέρα Αντώνιον Παπανικολάου, ιερέα στον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου στον Κολωνό και ιδρυτή της μη Κυβερνητικής Οργάνωσης ¨Κιβωτός του κόσμου¨, για το εξαιρετικό εθελοντικό έργο, που επιτελεί για τα άπορα και εγκαταλελειμμένα παιδιά .

Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, άνευ αντιστοίχου προκηρύξεως, στον Όλιβερ Ζάμμιτ , πατέρα του δολοφονηθέντος νεαρού Αυστραλού Ντούζο Ζάμμιτ , το καλοκαίρι στη Μύκονο, για φιλαλληλία και ευγενή ανθρωπισμό ¨.

¨Πάτερ Αντώνιος : ¨Από το παράθυρό μου έβλεπα νέα παιδιά εγκαταλειμένα, μπλεγμένα στα ναρκωτικά και την εξαθλίωση. Άρχισα να αναρωτιέμαι πως μπορώ να βοηθήσω. Στην αρχή ήταν μια παρέα εφήβων. Πλησίασα και ζήτησα να παίξουμε έναν αγώνα μπάσκετ. Σήμερα στη ¨Κιβωτό¨έρχονται 187 παιδιά όλων των ηλικιών . Η πόρτα μας γι αυτά θα είναι πάντοτε ανοιχτή ¨.

Ο ιερέας Αντώνιος Παπανικολάου είναι εφημέριος στον Άγιο Γεώργιο Κολωνού. Η περιοχή είναι από τις πιο επικίνδυνες στην Αθήνα, αφού δρουν συμμορίες, ενώ σχεδόν σε κάθε γωνιά γίνεται εμπόριο ναρκωτικών. Από την πρώτη στιγμή που εγκαταστάθηκε, ένιωσε την ανάγκη να αντιδράσει, όπως λέει. Έτσι, με τη
βοήθεια εθελοντών, δημιουργήθηκε η ¨Κιβωτός του κόσμου¨, μια Οργάνωση με στόχο να βγάλει όσα περισσότερα παιδιά μπορούσε από τη φτώχεια και την εγκατάλειψη και να τους προσφέρει τη δυνατότητα ¨να σταθούν στα πόδια τους ¨.

¨Στόχος μας είναι τα παιδιά να νιώσουν ότι υπάρχει και ένας άλλος κόσμος, πέρα από αυτόν που έχουν γνωρίσει. Μόνο κίνητρό μας, είναι η αγάπη και σε αυτή βασιζόμαστε ¨, λέει γεμάτος ικανοποίηση.

Η ¨Κιβωτός του κόσμου¨, ιδρύθηκε το 1998 από τον 26χρονο τότε ιερέα, που διαπιστώνοντας τις πολύ άσχημες συνθήκες διαβίωσης των παιδιών, θέλησε να βοηθήσει με σκοπό να ανατρέψει και να βελτιώσει αυτή την άσχημη κατάσταση και να αποτελέσει, η ¨Κιβωτός¨, μία εστία φροντίδας και ελπίδας για το μέλλον αυτών των παιδιών της ¨΄αλλης Αθήνας¨.

¨Το βράδυ της Δευτέρας 28 Ιουλίου 2008, μια παρέα 4 Αυστραλών αποχώρησε από μπαρ της περιοχής παραντάϊς-Μυκόνου με τετράχρονη μοτοσικλέτα. Την παρέα ακολούθησε με δίκυκλο μοταποδήλατο ο 18χρονος υπεύθυνος χώρου στάθμευσης στο μπαρ, επειδή θεώρησε υπόπτους για αφαίρεση τσάντας θαμώνος του καταστήματος, που ουδέποτε δηλώθηκε στο Α.Τ. Μυκόνου. Ο 18χρονος φώναξε police ,τους κάλεσε να σταματήσουν. Την ίδια στιγμή 25χρονος πορτιέρης του μαγαζιού κατέφθασε στο σημείο. Ακολούθησε συμπλοκή. Αποτέλεσμα της επίθεσης ο θανάσιμος τραυματισμός του Ντούζο Ζάμμιτ και ο ελαφρός τραυματισμός δύο ακόμη Αυστραλών.

Ο πατέρας του αποβιώσαντος, αφού δώρισε τα ζωτικά όργανα του γιου του, μετέφερε τη σορό του στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας στο ¨τελευταίο στάδιο ενός τραγικού ταξιδιού ¨.

Η γενναιόδωρη απόφαση μιας οικογένειας από το Σύδνεϋ να δωρίσει τα όργανα του αγαπημένου της γιου στην Ελλάδα είχε άμεση επίδραση στο ποσοστό παροχής δωρεάς οργάνων στη χώρα…Οι γιατροί της Ελλάδος , έκαναν λόγο για αύξηση της δωρεάς οργάνων ιδίως λόγω της δημόσιας χειρονομίας του Όλιβερ Ζάμμιτ ¨

Η Ακαδημία τους βράβευσε. Η κοινωνία αναγνώρισε την προσφορά τους. Και δεν είναι μικρό πράγμα, σήμερα, να κατακτάς ένα βραβείο συλλογικής κοινωνικής αποδοχής.