Ο αριθμός 7

Από τους αρχαίους χρόνους, ο αριθμός 7 θεωρούνταν ιερός για όλους σχεδόν τους λαούς της γης. Είναι ο μόνος αριθμός που δεν διαιρείται, ούτε πολλαπλασιάζεται μέσα στα όρια της δεκάδας και φαντάζει σαν σύμβολο μοναδικό αιώνιο και ακίνητο.

Επτά ήταν τα ¨θαύματα¨του κόσμου, σαν δημιουργήματα του ανθρώπου. Επτά και οι σοφοί της αρχαίας Ελλάδος, ως απαύγασμα της επιστημονικής τους επιδόσεως.

Κατά την Παλαιάν Διαθήκην η δημιουργία του κόσμου συνετελέσθη από τον Θεό επί έξι ημέρας αλλά ¨την εβδόμην ημέραν κατέπαυσεν από πάντων των έργων Αυτού¨. Έξι οι μέρες εργασίας της εβδομάδος με τη εβδόμην ημέραν αναπαύσεως. Η Αγία Γραφή αναφέρεται στη ¨Επτάφωτο Λυχνία¨, να συγχωρούν δηλαδή οι Ιουδαίοι επτά φορές, αλλά ο Ιησούς απάντησε : ¨Όχι μόνον επτάκις, αλλά εβδομηκοντάκις επτά ¨.

Επτά είναι τα μυστήρια της Εκκλησίας, επτά και οι μέχρι σήμερα Οικουμενικοί Σύνοδοι. Οι Μουσουλμάνοι οφείλουν να επισκεφθούν την Μέκκα επτά φορές, να θυσιάσουν επτά κριούς και να κάνουν το γύρο της ιερά λίθου της Καάβας επτά φορές. Επίσης ο Μουσουλμάνος οφείλει να προσεύχεται επτά φορές την ημέρα και δικαιούται επτά συζύγων.

Το χρονικό διάστημα των 7 ετών παίζει πρωτεύοντα ρόλο στην πρόσφατη πολιτική μας ιστορία. Η εθνική αντίσταση μαζί με τον εμφύλιο κράτησαν 7 χρόνια (1942-1949). Επτά ήταν (1956-1963) τα χρόνια της πρώτης διακυβέρνησης της χώρας από τον Κ. Καραμανλή. Επτά ήταν (1967-1973) τα χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τους στρατιωτικούς. Με τη μεταπολίτευση 7 χρόνια (1974-1981) κυβέρνησε τη χώρα η Νέα Δημοκρατία. Στη συνέχεια και πάλι 7 χρόνια (1981-1988) κυβέρνησε τη χώρα το ΠΑΣΟΚ. Και τέλος 7 χρόνια και κάτι μήνες κυβέρνησε σαν Πρωθυπουργός ο Κώστας Σημίτης.

Ο μαγικός αριθμός 7 θα συνεχίσει και στο μέλλον να μας απασχολεί με τη μοναδική ιδιορρυθμία του.

Γράμμα στην Ειρήνη Κιουρί-Ζολιό

Η Μαρία Σκουοντόφσκα-Κιουρί(1867-1934), ήταν Πολωνέζα φυσικός και χημικός. Σε συνεργασία με τον Γάλλο σύζυγό της Πιερ Κιουρί , ανεκάλυψε το ράδιο και μελέτησε τα φαινόμενα της ραδιενέργειας.

Έγινε η πρώτη γυναίκα ,που κατέλαβε έδρα στη Σορβόνη, ενώ τιμήθηκε δυο φορές με το βραβείο Νόμπελ Φυσικής (1903) και Χημείας(1911). Ήταν γνωστή ως Μαντάμ Κιουρί.

Από τον γάμο της απέκτησε δύο κόρες. Την Ειρήνη Κιουρί-Ζολιό, που σπούδασε Φυσικός και βραβεύτηκε με το Νόμπελ Χημείας (1935) και την Εύα Κιουρί-Λαμπουίς , που έγινε συγγραφέας και έγραψε τη βιογραφία της μητέρας της.

Από το τόπο της εξορίας, ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος έστειλε το ακόλουθο γράμμα στη Νομπελίστα Ειρήνη Κιουρί-Ζολιό :

¨…Περάσαμε πολύ καιρό στο Μακρονήσι,
κοιμηθήκαμε μάγουλο με μάγουλο, με το θάνατο,
πολλοί αφήσανε εκεί τα κόκκαλά τους .
Πολλοί αφήσανε τα πόδια τους, τα χέρια τους,
πολλοί τώρα περπατάνε με δεκανίκια ,
πολλοί δεν περπατάνε καθόλου,
πολλοί φωνάζουν τις νύχτες στον ύπνο τους ,
πολλοί δεν έχουν καθόλου μιλιά,
πολλοί δεν μπορούν πια να δουν ,
πολλοί δεν μπορούν πια να καταλάβουν
τη φωνή της μάνας τους.
Όλο το φταίξιμό μας είναι που
αγαπάμε ,
οπως και εσύ Ζολιό ,
τη λευτεριά
και την ειρήνη.

Ταξίδι στο παρελθόν

Μαγευτικό ταξίδι απόλαυσα, απόψε, στα παλιά,
σ’εκείνα τ’αλησμόνητα και μαγεμένα χρόνια,
τότε, που είχα άφθονο…¨χρυσάφι¨στα μαλλιά
και όχι όπως σήμερα, που γέμισαν…με ¨χιόνια¨.

Κάποιος εκεί περίμενε, το ήξερε πως θα πάω,
με τα γαλάζια μάτια του, με κοίταζε γελαστός,
μ’αγκάλιασε, με φίλησε, και μούπε : ¨Σ’αγαπάω,
πιότερο, τώρα πούγινες παπούλης σεβαστός !¨

Το χέρι μου έπιασ’απαλά , δεν ήθελε να με χάσει,
πριν να τελειώσει, όσα ήθελε να δω ή να μου πει,
να μου θυμίσει τα παλιά, που τα ΄χα πια ξεχάσει,
μια και ο χρόνος τάθαψε, στη λήθη…στη σιωπή…

Στο σπίτι μ’έφερε, εκεί, που σαν παιδί είχα ζήσει,
από τα μικρά τα χρόνια μου και μέχρι το εικοστό,
είδα τη σκάλα, την αυλή, το δέντρο πούχε ανθίσει,
τον κήπο, το γατάκι μας, τον σκύλο τον πιστό…

Τότε μια βόλτα κάναμε οι δυο, εκεί στη γειτονιά,
που όλη τη μέρα παίζαμε, με φτωχικά παιχνίδια,
στεφάνια, τσιλίκες, κάναμε, και μπάλες με πανιά,
που τα σημερινά παιδιά θα νόμιζαν…σκουπίδια !

Πιο πέρα περπατήσαμε, φθάνοντας στο σχολείο,
όπου, μικρός, πρωτάρχισα, της γνώσης το ταξίδι,
αγάπη μου ήταν το διάβασμα, λάτρευα το βιβλίο,
ίσως πιο πάνω κι απ’αυτό, το όμορφο παιχνίδι.

Μετά κατηφορήσαμε απ’εκεί, μέχρι την παραλία,
και μεσ’ στην ψυχή μου ένιωσα, συγκίνηση μεγάλη,
γιατί μπροστά μου έβλεπα, την όμορφη εκκλησία,
που πήγαινα παιδί και άναβα, κερί στο μανουάλι.

¨Τι άλλα θάθελες να δεις, που τάχεις ξεχασμένα ;¨
με ρώτησε ο συνοδός, που μ’είχε υποδεχτεί.
¨Ευχαριστώ για όσα μούδειξες, θα τάχω κρατημένα,
μες στην ψυχή και μνήμη μου, που έχουν φυλαχτεί !

Ποίηση : Αντώνης Ζαχαριουδάκης- Βόλος

Βόλος

Είσαι πεντάμορφη πόλη, ελκυστική,
και σε γνωρίζει πέρα ο κόσμος όλος,
κι όποιος στα χώματά σου κατοικεί,
το ομολογεί πως ένας ειν’ο Βόλος.

Το Πήλιο, πίσω σου έχεις συντροφιά,
που ήταν σοφών κενταύρων χώρος,
κι είναι της φύσης, σπάνια ζωγραφιά,
ψηλό, πανέμορφο και μαγεμένο όρος.

Κι εμπρός σου, είναι ο παγασητικός,
που μια πρόσθετη ομορφιά σου δίνει,
μεγάλος σου φίλος και καρδιακός,
και σκλάβος σου, για σένα έχει γίνει.

Έτσι κι η θάλασσα αλλά και το βουνό,
οι δυό στη μέση του πάντα σ’εχουν,
σε νιώθουν, σαν ένα άρχοντα τρανό,
που οφείλουν, πάντα, να προσέχουν.

Απ’ όλα σου προσφέρει ο Βόλος μας,
και τίποτα δε βρίσκεις, να του λείπει,
γι αυτό και έγινε ο αγαπημένος μας,
που όλοι έχουμε και σε χαρά ή λύπη.

Έστω , για λίγο, μακριά του αν βρεθείς,
μία πολύ παράξενη, θα νιώθεις θλίψη,
και τότε δύσκολο θα είναι ν’αρνηθείς,
οτ’είν’ο Βόλος μας, που σούχει λείψει.

Μετά μία χαρά,απέραντη αισθάνεσαι,
πίσω εδώ στο Βόλο μας σαν φθάνεις,
κι όλο αυτό ζητάς, όταν πρασεύχεσαι,
να ζεις εδώ, μέχρι που θα πεθάνεις…

Ποίηση : Αντώνης Ζαχαριουδάκης

Βασιλιάς για ένα χρόνο.

Το φαινόμενο είναι μοναδικό στον κόσμο. Είναι όμως και πραγματικό. Πρόκειται για τον Βασιλιά Εδουάρδο Η΄(1891-1972) της Μεγάλης Βρετανίας, ο οποίος βασίλευσε στη χώρα του, λιγότερο από δώδεκα μήνες.

Γεννήθηκε στο Ρίτσμοντ Πάρκ του Σούρεϋ στην Αγγλία και ήταν ο πρωτότοκος γιος του δούκα της Υόρκης, και μετέπειτα Βασιλιά Γεωργίου Ε΄, και της δούκισσας της Υόρκης Μαίρυ του Τεκ. Παρακολούθησε μαθήματα σε ναυτικό κολλέγιο στη Οξφόρδη και το 1911 έγινε πρίγκιπας της Ουαλίας. Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε ως υπηρεσιακός αξιωματικός στη Γαλλία, στην Ιταλία, στη Αίγυπτο. Την χρονική περίοδο 1916-1936 πραγματοποίησε πολλά ταξίδια ανά τον κόσμο.

Ανήλθε στο θρόνο στις 20 Ιανουαρίου 1936 μετά τον θάνατο του πατέρα του. Ο Εδουάρδος ήταν αρκετά δημοφιλής στο λαό της Μεγάλης Βρετανίας μέχρι που στις 16 Νοεμβρίου ανακοίνωσε στον Πρωθυπουργό Στάλνευ Μπάλντβιν την πρό θεσή του να παντρευτεί την Αμερικανίδα Βάιολετ Ουάλας Ουώρφηλντ Σίμπσον, δύο φορές διαζευγμένη. Στην κατ’ιδίαν συνάντησή τους στο παλάτι του Μπάκιγχαμ ο Άγγλος πρωθυπουργός προειδοποίησε ότι η Σίμπσον δεν θα γινόταν δεκτή από την αγγλική κοινωνία και ότι αφού θα γινόταν η Βασίλισσά τους θα έπρεπε η επιλογή του να είναι σεβαστή. Στις 11 Δεκεμβρίου 1936, ο Εδουάρδος Η΄, προκειμένου να αποφύγει μια επικείμενη παραίτηση της Κυβέρνησης, ανακοίνωσε την παραίτησή του ενώπιον του Αγγλικού λαού και εξήγησε τους λόγους, που τον ανάγκασαν σ’αυτήν. Στον θρόνο τον διαδέχθηκε ο αδερφός του Γεώργιος ΣΤ΄. Στον ίδιο δόθηκε ο τίτλος του δούκα του Ουίνδσορ.

Μετά την παραίτησή του έφυγε από τη χώρα και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου και παντρεύτηκε την Σίμπσον. Κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου κατέφυγε στη Λισσαβόνα, ενώ λίγο αργότερα διορίστηκε διοικητής των νήσων Μπαχάμας. Μετά το τέλος του πολέμου επέστρεψε στη πόλη του φωτός.

Απεβίωσε από καρκίνο του πνεύμονα, εξαιτίας του πάθους του στο κάπνισμα στις 28 Μαΐου 1972 στο Παρίσι. Ενταφιάστηκε στο κάστρο των Ουίνδσορ. Δεν απέκτησε απογόνους. Ανηψιά του είναι η σημερινή Βασίλισσα της Αγγλίας Ελλισάβετ Β΄.

Πρίγκιπας Κάρολος και Μονή Βατοπεδίου

Κάθε χρόνο, την άνοιξη, με το δικό του ιδιωτικό αεροσκάφος, ο πρίγκιπας Κάρολος της Αγγλίας, αποβιβάζεται στο αεροδρόμιο της Καβάλας και από εκεί με θαλαμηγό προωθείται στο λιμανάκι της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου, στην οποία καταλύει μονίμως την τελευταία πενταετία, που επισκέπτεται το ¨Περιβόλι της Παναγιάς ¨.

Όπως λένε οι μοναχοί, ο Βρετανός γαλαζοαίματος, δηλώνει γοητευμένος από το μοναδικό φυσικό περιβάλλον και τη κατανυκτική ατμόσφαιρα του Αγίου Όρους και γι’αυτό κάθε χρόνο περνάει λίγες μέρες στο Βατοπέδι. Η ηγεσία της Μονής του έχει παραχωρήσει ευρύχωρο διαμέρισμα στον τέταρτο όροφο του ξενώνα, με θέα τον Άθωνα και το βόρειο Αιγαίο και εκεί περνάει τις ώρες του διαλογιζόμενος και ζωγραφίζοντας.

Έργα του μάλιστα, που φιλοτεχνεί στο Άγιο Όρος, βγαίνουν σε δημοπρασία στο Λονδίνο και τα χρήματα διατίθενται για τις ανάγκες της Αθωνικής Πολιτείας. Ο πρίγκιπας Κάρολος, κινείται, κατά την εβδομαδιαία συνήθως παραμονή του στο μοναστήρι, πολύ διακριτικά και υπό το άγρυπνο βλέμμα των ανδρών της προσωπικής του φρουράς.

Ξυπνάει στις έξι το πρωί, κάνει τον πρωινό του περίπατο, παρακολουθεί κάποιες από από τις λειτουργίες της μοναστηριακής καθημερινότητας, τρώει μια φορά την ημέρα στο δωμάτιό του ή στη Τράπεζα με τους μοναχούς και παρακολουθεί την πορεία των εργασιών ήπιας διάνοιξης μονοπατιών, την οποία και χρηματοδοτεί.

Αγιορείτες που συνομιλούν μαζί του, λένε, πως ο φλεγματικός Βρετανός έχει
¨θεολογικές αναζητήσεις¨, αλλά όταν ερωτώνται αν εκτός από τη φύση τον ελκύει και η Ορθόδοξη θρησκεία, αποφεύγουν να απαντήσουν.

Δεν θέλουν, προφανώς, να τροφοδοτήσουν την υφέρπουσα φιλολογία , ότι δήθεν ο μελλοντικός αρχηγός της Αγγλικανικής Εκκλησίας έχει ασπαστεί την Ορθοδοξία.

Πάει έφυγε το τρένο

Πάει έφυγε το τρένο, έφυγες κι εσύ
σταλαγματιά χρυσή,σταλαγματιά χρυσή.
Πάει χάθηκε το τρένο, χάθηκες κι εσύ,
σε γαλανό νησί, σε γαλανό νησί.

Πήρες απ’το καλοκαίρι στο μικρό σου χέρι,
το λαμπερό αστέρι,
και πήγες σ’άλλη γη.
Μ’όνειρα κι εγώ πηγαίνω να σε περιμένω,
νερό σταματημένο σε δροσερή πηγή.

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος-Μουσική: Μάνος Χατζηδάκις

Πέρασε κι’έσβυσε

Πέρασε κι’έσβυσε το χθες και πάει με τάλλα τα σβυστά.
Κι’ εξέφτυσε το σήμερα σα ρόδο επάνω στο κλωνί.
Το αύριο, το μεθαύριο, μοιάζουν με βλέφαρα κλειστά,
που των ματιών δεν ξέρουμε μαύρο το χρώμα ή ουρανί.

Διαλεχτή Ζευγώλη-Γλέζου

Ενας ρομαντικός

Δεν είναι διαβατάρικο πουλί, που για μια μέρα,
σχίζει τα νέφη και περνά γοργό σαν τον αγέρα,
ούτε κισσός, π’αναίσθητος την πέτρα περιπλέκει,
ούτ’αστραπή, που σβύνεται χωρίς αστροπελέκι,
δεν είναι νεκροθάλασσα, βοή χωρίς σεισμό,
νοιώθω για σε, πατρίδα μου, στα σπλάχνα χαλασμό.
Αριστοτέλης Βαλαωρίτης