Μαγευτικό ταξίδι απόλαυσα, απόψε, στα παλιά,
σ’εκείνα τ’αλησμόνητα και μαγεμένα χρόνια,
τότε, που είχα άφθονο…¨χρυσάφι¨στα μαλλιά
και όχι όπως σήμερα, που γέμισαν…με ¨χιόνια¨.
Κάποιος εκεί περίμενε, το ήξερε πως θα πάω,
με τα γαλάζια μάτια του, με κοίταζε γελαστός,
μ’αγκάλιασε, με φίλησε, και μούπε : ¨Σ’αγαπάω,
πιότερο, τώρα πούγινες παπούλης σεβαστός !¨
Το χέρι μου έπιασ’απαλά , δεν ήθελε να με χάσει,
πριν να τελειώσει, όσα ήθελε να δω ή να μου πει,
να μου θυμίσει τα παλιά, που τα ΄χα πια ξεχάσει,
μια και ο χρόνος τάθαψε, στη λήθη…στη σιωπή…
Στο σπίτι μ’έφερε, εκεί, που σαν παιδί είχα ζήσει,
από τα μικρά τα χρόνια μου και μέχρι το εικοστό,
είδα τη σκάλα, την αυλή, το δέντρο πούχε ανθίσει,
τον κήπο, το γατάκι μας, τον σκύλο τον πιστό…
Τότε μια βόλτα κάναμε οι δυο, εκεί στη γειτονιά,
που όλη τη μέρα παίζαμε, με φτωχικά παιχνίδια,
στεφάνια, τσιλίκες, κάναμε, και μπάλες με πανιά,
που τα σημερινά παιδιά θα νόμιζαν…σκουπίδια !
Πιο πέρα περπατήσαμε, φθάνοντας στο σχολείο,
όπου, μικρός, πρωτάρχισα, της γνώσης το ταξίδι,
αγάπη μου ήταν το διάβασμα, λάτρευα το βιβλίο,
ίσως πιο πάνω κι απ’αυτό, το όμορφο παιχνίδι.
Μετά κατηφορήσαμε απ’εκεί, μέχρι την παραλία,
και μεσ’ στην ψυχή μου ένιωσα, συγκίνηση μεγάλη,
γιατί μπροστά μου έβλεπα, την όμορφη εκκλησία,
που πήγαινα παιδί και άναβα, κερί στο μανουάλι.
¨Τι άλλα θάθελες να δεις, που τάχεις ξεχασμένα ;¨
με ρώτησε ο συνοδός, που μ’είχε υποδεχτεί.
¨Ευχαριστώ για όσα μούδειξες, θα τάχω κρατημένα,
μες στην ψυχή και μνήμη μου, που έχουν φυλαχτεί !
Ποίηση : Αντώνης Ζαχαριουδάκης- Βόλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου