Ερεβώδης ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου. Ελεεινά πάθη κατατρώγουν την εσωτερική ύπαρξη του. Ανηλεής ο πόλεμος μεταξύ "Εκείνου" και "Υπερεγώ", για να χρησιμοποιήσουμε την καθιερωμένη ορολογία του μεγάλου ψυχιάτρου και ψυχολόγου Φρόιντ. Ένα από τα ελεεινότερα πάθη που κατατρύχει δυστυχώς την ψυχή του σύγχρονου ανθρώπου, παρόλες τις προόδους, τεχνολογική, διανοητική, ηθική, είναι η ζήλια με επόμενη εντονότερη βαθμίδα της, το φθόνο.
Φθόνος είναι η λύπη που νιώθουμε για τα αγαθά που έχει ο άλλος και βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με εμάς. Ο φθόνος δεν θέλει τον άλλο ίσο. Μάχεται την ισότητα, θέλει τον άλλο κατώτερο. Τότε... ηρεμεί ή μάλλον λουφάζει και στο παραμικρό ερέθισμα ξυπνάει περισσότερο επιθετικός και δηλητηριώδης.
Δεν κάνει διάκριση, αν είσαι γνωστός ή άσημος, συγγενής ή φίλος ή ακόμη κι' αδελφός, θε εκτοξεύει τα ιοβόλα βέλη των, για να σε καθηλώσει, να σε υποβιβάσει, ώστε να ησυχάσει. Δεν κάνει διάκριση ούτε στο αντικείμενο των. Είναι ευρύ το μέτωπο σκοποβολής των. Ξεκινάει από τα υλικά αγαθά, αυτά που είναι ο κύριος αντίπαλος του. Εδώ οι μάχες είναι πάμπολλες εκ των μακρόθεν και εκ του συστάδην. Γεννάει τον ανταγωνισμό, τα μίση, τις έχθρες, τις συκοφαντίες, τις δολιότητες, τις συνωμοσίες και ευτυχώς, σ' ελάχιστες περιπτώσεις, τη χαιρεκακία.
Χαιρεκακία είναι η μόνη μορφή του φθόνου που δεν φθονείται. Πέφτεις και τσακίζεις το πόδι σου. Χαίρεται ο χαιρέκακος. Από εκεί και τ' όνομα του. Όποιος φθάνει σ' αυτή τη βαθμίδα σημαίνει πως έχει διεστραμμένο εσωτερικό κόσμο. Φανερώνει ανθρώπινη αγριότητα. Δυστυχώς η ζήλια και ο φθόνος γεννιούνται ανάμεσα στους γνωστούς και τους ομότεχνους. Δεν ζηλεύει, δεν φθονεί κανείς τον άγνωστο και αυτόν που βρίσκεται μακριά. Τον γείτονα και τον συνάδελφο φθονεί.
Γι' αυτό ο ποιητής Ησίοδος είναι διαχρονικός με την περίφημη ρήση του, που εντοπίζει πολύ καίρια το ψυχολογικό - ηθικό τούτο πρόβλημα: "Τέκτων τέκτονι, κεραμεύς κεραμεί, αοιδός αοιδώ αεί κοττέει Δηλαδή: "Ο μάστορας με το μάστορη, ο κεραμοποιός τον κεραμοποιό, ο τραγουδιστής με τον τραγουδιστή, βρίσκονται σε διαρκή οργή" .
Δυστυχώς, παρόλα τα βήματα του πολιτισμού, παρόλη την παιδεία που δέχεται ο άνθρωπος από τα τρυφερά του χρόνια, είναι και θα παραμείνει για πολλά ακόμη χρόνια - βόρβορος.
Απαισιόδοξες οι προοπτικές. Μπορεί να θέλουμε να τα βλέπουμε όλα ευχάριστα, αλλά είναι στιγμές που επιβάλλεται να λέμε την αλήθεια ολάκερη με τα' όνομα της, χωρίς ωραιοποιήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου