Η Ρωμιοσύνη

 

                                                              Ρωμιοσύνη                                                

                                                ¨ 0 Ήλιος , ο Ηλιάτορας ¨                        

                                            Πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος            

                                            ναν’ ήμερος , ναν’ άκακος                          

                                            λίγο φαΐ , λίγο κρασί ,         

                                            Χριστούγεννα κι Ανάσταση .                      

                                            Ο Ήλιος ο Ήλιάτορας ο πετροπαιχνιδιάτορας ,        

                                            από την άκρη των ακρώ , κατηφορίζει στο Ταίναρο ,                   

                                            φωτιά ναι το πηγούνι του , χρυσάφι το πιρούνι του .                                          

                                            Εσείς στεριές της θάλασσας  τ ‘αμπέλια κι οι χρυσές ελιές ,                  

                                            ακούτε τα χαμπέρια μου , μέσα στα μεσημέρια μου ,                                                                                                 

                                           ¨ Σ’όλους τους τόπους κι αν γυρνώ ,                      

                                            μόνον ετούτον αγαπώ !¨ Από τη μέση του γκρεμού ,      

                                            στη μέση του άλλου πελάγου .                   

                                            Κόκκινα , κίτρινα σπαρτά , νερά πράσινα κι άπαρτα ,              

                                            σ’όλους τους δρόμους κι αν γυρνώ ,               

                                            μόνον ετούτον αγαπώ ! Με τα μικρά χαμίνια του καβάλα              

                                            στα δελφίνια του , με τις κοπέλες τις γυμνές ,              

                                            που καίγονται στις αμμουδιές ,       

                                            με τους λοξάτους πετεινούς και με τα κουκουρίκου τους .              

                                             Ποίηση : Οδυσσέα Ελύτη – Νόμπελ Λογοτεχνίας 1979  .