Οι μονοκόμματοι

 

                                                           Οι μονοκόμματοι               

                   Τέλη με αρχές του εικοστού αιώνα ¨ 1900 ¨, ένας νέος γιατρός που είχε το ταλέντο του δημοσιογράφου ,ο Δημήτρης Ταγκόπουλος ( 1867 – 1926 ) αφού συνεργάστηκε στην αρχή με την ¨ Εστία ¨στη συνέχεια εξέδωσε δική του    εφημερίδα τον ¨ Νουμά ¨, που είχε μεγάλη απήχηση στο αναγνωστικό κοινό της Αθήνας .     Το χρονογράφημα ήταν η μεγάλη  αγάπη του Ταγκόπουλου. Έγραφε τακτικά στην   ¨Εστία¨ και στον ¨Νουμά ¨.  Ένα δείγμα της δουλειάς του , ας απολαύσουμε   σε ένα κειμενό του με τον τίτλο ¨ Οι μονοκόμματοι ¨ :                    

            ¨ Τον βλέπω κάθε μέρα , σχεδόν μήνες τώρα . Πάντα ο ίδιος .  Η  ίδια     περιβολή , η ίδια στάσις ,το ίδιο περπάτημα . Και με βροχή και με λιακάδα   και με χιόνι και με ανεμοστρόβιλο .  Ο ίδιος . Πάντα ο ίδιος .                            

             Είναι υπαξιωματικός κάποιου εφίππου σώματος . Να δείτε η μαύρη στολή  του η τσόχινη πως σφίγγει το αλύγιστο κορμί του ! Να δείτε το αγριοστρημμένο  και      πασαλειμμένο με μαντέκα μουστάκι του , πως βρίζει το σύμπαν ! Να δείτε το      κεραμιδί του στρατιωτικού κασκέτου του πως σκιάζει τα υπερήφανα και αγριεμμένα μάτια του , σαν να λέει : ¨ Κατακαϋμένοι διαβάτες ! Και αν δεν ήμουν    να σκεπάζω σαν τέντα τη φλόγα των ματιών του , ρουθούνι από σας δε θα μενε ! ¨ Να δείτε το βήμα του , το μετρημένο , το ρυθμικό , το μονότονο . Να δείτε     το σπαθί του το μακρύ πως τόχει αγκαλιασμένο στον αριστερό του βραχίονα και     πως στο δεξί του χέρι κρατεί πάντα ένα τσιγάρο αναμμένο που το φέρνει με την      ίδια κίνηση πάντα και σε ωρισμένα και λογαριασμένα – μπορείς να πεις – χρονικά    διαστήματα στο στόμα του ! . Και τον βλέπω κάθε μέρα σχεδόν , τόσους μήνες τώρα . Πάντα ο ίδιος . Δεν    αλλάζει ποτέ . Μπορεί να αλλάζουν όλα στη φύση μορφή , κάθε δευτερόλεπτο .    Να βαριούνται την μονοτονίαν , να πλήττουν , να μελαγχολούν κι αυτά τα άψυχα    ακόμα ,κι αυτά τα βουνά που αλλάζουν το χρώμα τους δέκα φορές το δευτερόλεπτο   αναλόγως των ατμοσφαιρικών μεταβολών …                    Μα αυτός δεν αλλάζει  . Ο ίδιος .   Πάντα ο ίδιος .          Στέκομαι και τον συναντώ στο δρόμο κάμποση ώρα . Τον κοιτάζω με  περιέργεια  ηλίθιου και σκέπτομαι :  - Αυτός ο άνθρωπος ο μονότονος , ο μονοκόμματος , πόσο θα κοπίασε ,πόσα μερόνυχτα θα στάθηκε μπροστά στον καθρέπτη του , πόσα καλούπια θάλλαξε για να πετύχει αυτό το καλούπι που θαρρεί πως του ταιριάζει ! … Και το πέτυχε και    φόρεσε μια – δυο φορές και τώρα δεν μπορεί         πια να το βγάλει από πάνω του . Κι αφού αγωνίσθηκε τόσο για να Πιτύχει το     καλούπι του κορμιού του , πόσο να βασανίστηκε και πόσο να ίδρωσε ,  όσο να   πιτύχει της ψυχής του το καλούπι . Και είναι καταδικασμένος ο δυστυχής  - γιατί     δυστυχής είναι – με αυτά τα δύο τα καλούπια τα ψεύτικα , τα φτιαγμένα , τα    αφύσικα να τραβήξει όλο το δρόμο της ζωής του και με αυτά τα δύο καλούπια       τα ίδια να κατεβεί στον τάφο , δυστυχής και μονοκόμματος !     Είναι ζωή αυτή για να τη ζηλέψει κανείς ; Είναι ζωή αυτή   να σκέπτεσαι   μόνον πως να μη τσαλακώσεις το ρούχο σου , πως να μη χαλάσεις το βήμα σου ,    πως να μη ξεστρίψεις το μουστάκι σου ; Είναι ζωή αυτή Θεέ μου , και αξίζει να τη    ζει κανείς μόνο γι’αυτόν τον σκοπό ;   Αυτά σκέπτομαι και πολλά άλλα , όταν συναντώ κάθε μέρα ,αυτόν  τον   αλύγιστο και μονοκόμματο τύπο ανθρώπου , να φαντάζεται ο αγαθός , πως      αναγκάζει έναν άγνωστο που τυχαίνει να συναντήσει , να σιχαίνεται και να βαριέται τη ζωή , σαν τον βλέπει ! …         

                ( Από την ¨ΕΣΤΙΑΝ¨, πριν 100 χρόνια – Δημ. Ταγκόπουλος )