Για την Ελλάδα

          Όσο πιο μακριά είμαστε από την πατρίδα μας , τόσο περισσότερο τη σκεφτόμαστε και τόσο περισσότερο την αγαπάμε .

         Όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα , βλέπω τις μικρότητες , τις ίντριγκες , τις ανοησίες , τις ανεπάρκειες των αρχηγών , τη μιζέρια του λαού .

        Όμως , από μακριά δεν βλέπουμε τόσο ευδιάκριτα την ασχήμια και έχουμε περισσότερη ελευθερία να πλάσουμε μια εικόνα της πατρίδας αντάξια ενός ολοκληρωτικού έρωτα .

        Να γιατί δουλεύω καλύτερα και αγαπώ καλύτερα την Ελλάδα , όταν βρίσκομαι στο εξωτερικό .

        Μακριά της καταφέρνω να συλλάβω την ουσία της και την αποστολή της στον κόσμο και  συνακόλουθα τη δική μου ταπεινή αποστολή .

        Κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει στους Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό . Γίνονται καλύτεροι . Έχουν την περηφάνια της φυλής τους , νιώθουν ότι όντας Έλληνες , έχουν την ευθύνη να είναι αντάξιοι των προγόνων τους .

       Η πεποίθησή τους , ότι κατάγονται από τον Πλάτωνα και τον Περικλή , μπορεί ίσως να είναι μια ουτοπία μια αυθυποβολή χιλιετιών , όμως , αυτή η αυθυποβολή γενόμενη πίστη , ασκεί μια γόνιμη επίδραση στη νεοελληνική ψυχή .

       Χάρη σ’αυτή την ουτοπία επέζησαν οι Έλληνες . Μετά από τόσους αιώνες εισβολών , σφαγών , λιμών θα έπρεπε να έχουν εξαφανιστεί .

       Όμως , η ουτοπία , που έγινε πίστη δεν τους αφήνει να πεθάνουν .

       Η Ελλάδα επιζεί ακόμα , επιζεί , νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα .

       Νίκος Καζαντζάκης , Γαλλία , 1955 .       

                                     Έλα σε μένα

          Μια μεγάλη στιγμή του Νίκου Γκάτσου και του Μάνου Χατζηδάκη , δεν μπορούσε να βρει μουσική κανείς άλλος γι αυτό το ¨ Έλα σε μένα ¨. Μόνο ο Μάνος μπορούσε να βάλει μουσική σε ένα τόσο μεγάλο στίχο :

       ¨Αν κουραστείς απ’ τους ανθρώπους

        κι είν’όλα γύρω γκρεμισμένα ,

        μην πας ταξίδι σ’άλλους τόπους ,

        ελα σε μένα , έλα σε μένα .

        κι αν πέσει απάνω σου το βράδυ ,

        με τ’άστρα του , τ’απελπισμένα ,

        μη φοβηθείς απ’ το σκοτάδι ,

        έλα σε μένα , έλα σε μένα .

       Έλα και γείρε το κεφάλι ,

       στα χέρια μου , τ’αγαπημένα ,

       να ζήσεις τ’όνειρο και πάλι ,

       έλα σε μένα , έλα σε μένα .

      Κι αν δεις καράβι να σαλπάρει ,

      κι αν δεις να ξεκινάνε τρένα ,

     μην πεις μαζί τους να σε πάρουν ,

     έλα σε μένα , έλα σε μένα .

     Έχω μια θάλασσα σμαράγδα ,

     μ’αγάπη κι ήλιο κεντημένη ,

     για την καρδιά σου πούναι άδεια ,

     έλα σε μένα , έλα σε μένα .

     Έλα και κάθισε δεξιά μου ,

     σαν ξεχασμένος αδερφός ,

     να μοιραστείς τη μοναξιά μου

     και να σου δώσω λίγο φως .

     Β.Π. 

                                   Μέτοικος

               Στίχοι : Ζωρζ Μουστακί , στα Γαλλικά .

               Μετ.   : Δημ. Χριστοδούλου , στα Ελληνικά .

               Μουσ. : Ζωρζ Μουστακί .

               Ερμην : Γ.Νταλάρας – Αντ. Καλογιάννης .

                    Σαν σύννεφο από τον καιρό ,

                    μονάχο μες στον ουρανό ,

                    πήρα παιδί τους δρόμους ,

                    περπάτησα όλη τη γη

                    μ’ένα τραγούδι στη καρδιά

                    και τη βροχή στους ώμους ,

                    μ’αυτά τα χέρια σαν φτερά

                    που δεν εγνώρισαν χαρά ,

                    πάλεψα με το κύμα ,

                    κι είχα βαθιά μου μια πληγή ,

                   αγάπη που δεν βρήκε γη

                   χαμένη μες στο κρίμα ,

                 με πρόσωπο τόσο πικρό ,

                 από τον ήλιο το σκληρό ,

                 χάθηκα μεσ’τη νύχτα

                 κι ο έρωτας με πήγε κει ,

                 που’χα στα χείλη το φιλί ,

                 μα συντροφιά δεν είχα ,

                 με την καρδιά μου μια πληγή ,

                 περπάτησα σ’αυτή τη γη ,

                 που είχα να τη ζήσω ,

                 μα μου τα πήρανε μαζί

                 το όνειρο και την αυγή

                 και φεύγω πριν αρχίσω .

                Σαν σύννεφο απ’τον καιρό ,

                μονάχο μες στον ουρανό

                θα’ρθώ ξανά κοντά σου ,

                μέσα σε κείνη τη βροχή ,

                που σ’άφησα κάποιο πρωί

                κι έχασα τη ζωή μου .

               Θ’άρθω ξανά απ’τα παλιά ,

               σαν το πουλί απ’το νοτιά ,

               την πόρτα να χτυπήσω , 

               Θα’ναι μια άνοιξη πικρή ,

               που όλα ανοίγουνε στη γη

               κι απ’την αρχή θ’αρχίσω .

              Κυκλοφορία δίσκου 1969  .       

              Β.Π. – Βόλος

                                 Ζωρζ Μουστακί

          Έλληνας της διασποράς , με καταγωγή από την Κέρκυρα , ο τραγουδιστής και συνθέτης Ζωρζ Μουστακί ( 1934 – 2013 ),

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια .

         Ο πατέρας του , στη κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια διατηρούσε μεγάλο βιβλιοπωλείο και από μικρόν οι γονείς του  έδωσαν Γαλλική παιδεία .

        Το έτος 1951, πήγε για σπουδές στο Παρίσι , όπου ασχολήθηκε με τη μουσική . Έγραψε και τραγούδησε σε πολλές ξένες γλώσσες τραγούδια , που έγιναν παγκόσμιες επιτυχίες .

        Δύο από τα πιο γωστά τραγούδια του , ¨ Μες στη Μεσόγειο¨ και ¨ Μέτοικος ¨, γνώρισαν τεράστια επιτυχία στην Ελλάδα , αφού ήρθαν πρώτα σε γκάλοπ και σε πωλήσεις δίσκων.  

       Πέθανε στη Νίκαια – Γαλλίας σε ηλικία 79 ετών .

       Β.Π. , Βόλος 28-4-2017               .  

                          Μεσόγειο τη λεν

    Ποίηση : Ζωρζ Μουστακί , στα Γαλλικά .

    Μετάφ. : Δημ. Χριστοδούλου , στα Ελληνικά .

   Μουσική : Ζωρζ Μουστακί .

   Ερμηνεία : Μελίνα Μερκούρη . Πρώτη εκτέλεση .

          :        : Γιώργος Νταλάρας . Δεύτερη εκτέλεση .

¨Μεσόγειο τη λεν και παίζουνε γυμνά ,

 παιδιά σε μαύρα μάτια , αγάλματα μικρά ,

 γέννησε τους Θεούς , τον ίδιο τον Χριστό ,

 το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό ,

 μες στη Μεσόγειο …

 Το αίμα στους αιώνες σκάλισε εκεί ,

 τα βράχια και τους κάβους και τη βαθιά σιωπή ,

 νησιά σαν περιστέρια , αιώνιες φυλακές ,

 το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τις βροχές ,

 μες στη Μεσόγειο …

 Οι κάμποι κι οι ελιές χάνονται στη φωτιά ,

 τα χέρια μένουν μόνα και άδεια τα κορμιά ,

λαοί της συμφοράς και πίκρα του θανάτου ,

το καλοκαίρι εκεί δεν χάνει τα φτερά του ,

μες στη Μεσόγειο …

 Κάτω στη λίμνη αυτή γεννήθηκα κι εγώ ,

 Μεσόγειο του φόβου και των πικρών καιρών ,

 τα όνειρα πουν παίζαν μες στα βαθιά νερά ,

 γίνηκαν δέντρα μόνα στα ξερά νησιά ,

 μες στη Μεσόγειο …

 Τον Παρθενώνα κρύβουν σύννεφα βαριά ,

 στην Ισπανία χάθη η λέξη λευτεριά ,

 πάντα η Αθήνα μένει όνειρο πικρό ,

 το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό ,

 μες στη Μεσόγειο …

Κυκλοφορία δίσκου 1971  .   

                        Προαισθανόταν το τέλος του

     ¨ Έδωσα και πήρα πολλά . Τώρα δεν παίρνω πια .Ούτε δίνω.

Ήρθε η ώρα να φύγω .¨Ποιητής : Γιάννης Ρίτσος.(1909-1990).