Είμαστε ένα τίποτα

 

                                            Είμαστε ένα τίποτα                           

               Άμα κάτσεις να το συλλογιστείς τρελαίνεσαι . Κι αυτοί που        

      φύγανε κι εμείς , που από τύχη καθαρή δεν πέσαμε πάνω στον      

       Ιό . Μόνο  αυτό δεν φανταζόμαστε για τον εαυτό μας , τέτοιες      

       μέρες πέρσι , παραμονές του 2020 , παρά μονάχα , σαν  κάθε        

       Πρωτοχρονιά , αγωνιούσαμε για το αν θα βρούμε τραπέζι   σε       

       κανένα μαγαζί της προκοπής . Τρέχαμε να προλάβουμε μέσα          

       στον γιορτινό χαμούλη να ψωνίσουμε τίποτε δώρα ,    φθηνά        

       εννοείται , γι αυτό δεν περισσέυανε και πολλά .              

                  Παρέες , ρεβεγιόν , ευχές , ωραία  καινούργια ρούχα ,            

       μηνύματα στο κινητό , μάτσα μούτσα , γιορτινή έξαψη . Για τον     

       Κορονοϊό ; Ααα , ναι , κάτι είχαμε ακούσει , στη Κίνα τώρα ,  δεν        

        εντοπίζεται κι αυτός ; Γιουχάν ; Μπα , υπάρχει τέτοια πόλη ;Ε , εν        

        τάξει μωρέ , ποια Κίνα τώρα , μακρινή χώρα , δεν μας αφορά . Τα       

        παραφουσκώνουν και τα κανάλια , γιατί τέτοιες μέρες δεν υπάρχουν      

        ειδήσεις και έπειτα άμα χαθούν και κάνα δυο εκατομμύρια Κινέζοι ,         

        τι να λέει μπροστά στο 1,4 δις. , που πιστεύουν να φτάσουν . Κα τα     

        ξεπερνάς έτσι απλά και άσκεφτα τα εκατομμύρια των νεκρών , γιατί    

        το μυαλό έχει ανάγκη από τέτοιες απλουστεύσεις . Πολλά πράγματα       

        άμα τα σκεφτείς ως ατομικές περιπτώσεις ¨ φλιπάρεις ¨ . Το μυαλό      

        πρέπει να λειτουργεί και λίγο σαν ένα μεγάλο σφουγγάρι που   σου       

        καθαρίζει κάθε τόσο τον γραμμένο μαυροπίνακα .               

                   Χρωστάμε χάρη στο 2020 . Είναι από εκείνες τις χρονιές που σε   

        κάνουν πιο σοφό , θυμίζοντάς σου , ότι η ζωή είναι πραγματικά  ένα      

        τίποτα . Είναι από τις χρονιές , που σε κάνουν ταπεινό      και όχι          

        υπερφίαλο και αλαζόνα . Σου διδάσκουν αλληλεγγύη , όχι κατανάλωση ,     

        πόζα και εγωισμό … Κυρίως , σου θυμίζουν την ανάγκη να ζεις το τώρα     

        και πως η επιτυχία είναι πολύ απλό πράμα .              

                    Η ευτυχία είναι εδώ και είναι τώρα κάθε άνθρωπος βέβαια  να     

         Αντιλαμβάνεται διαφορετικά την έννοια της ευτυχίας . Για άλλον είναι     

         τα φράγκα , για άλλον μια μικρή εξουσία , για τον τρίτο να βγει σε      

         πλήρη σύνταξη στα 67 , για να κάνει , όλα όσα δεν έκανε όλη του   

         τη ζωή .         

                    Εγώ πάλι , μέσα από την καραντίνα κατάλαβα την ότι ευτυχία        

           είναι το αγαπημένο μου Τσάγεσι .           

                    Και έτσι , το μόνο  που περιμένω πια είναι να τελειώσει το τωρινό     

           κακό και να πάω εκεί , σαν πάντοτε , να περάσω ολόκληρο το        

           Καλοκαίρι . Ξαπλωμένος στη άμμο από το χρυσάφι , να ζεσταίνεται   

           το κορμί και να απλώνει .                           

                        Και να  χαζεύω τις λίγες γραμμές του τοπίου της Χαλκιδικής      

            στο βάθος  , τον Θερμαϊκό στα αριστερά και σαν χάδι να έρχεται   

            το αεράκι από τους ξερόθαμνους και τα αλμυρίκια της ακτής  .  

                       Α.Κ. – Λάρισα 28-12-2020     .