¨ ΠΕΡΑΣΑ¨ – ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ    

Περπατώ καὶ νυχτώνει.
Ἀποφασίζω καὶ νυχτώνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὑπῆρξα περίεργη καὶ μελετηρή.
Ξέρω ἀπ᾿ ὅλα. Λίγο ἀπ᾿ ὅλα.
Τά ὀνόματα τῶν λουλουδιῶν ὅταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οἱ λέξεις καὶ πότε κρυώνουμε.
Πόσο εὔκολα γυρίζει ἡ κλειδαριὰ τῶν αἰσθημάτων
μ᾿ ἕνα ὁποιοδήποτε κλειδὶ τῆς λησμονιάς.
Ὄχι δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες μὲ βροχή,
εντάθηκα πίσω ἀπ᾿ αὐτὸ
τὸ συρματόπλεγμα τὸ ὑδάτινο
ὑπομονετικὰ κι ἀπαρατήρητα,
ὅπως ὁ πόνος τῶν δέντρων
ὅταν τὸ ὕστατο φύλλο τοὺς φεύγει
κι ὅπως ὁ φόβος τῶν γενναίων.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα ἀπὸ κήπους, στάθηκα σὲ συντριβάνια
καὶ εἶδα πολλὰ ἀγαλματίδια νὰ γελοῦν
σὲ ἀθέατα αἴτια χαρᾶς.
Καὶ μικροὺς ἐρωτιδεῖς, καυχησιάρηδες.
Τὰ τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σὲ νύχτες μου καὶ ρέμβασα.
Εἶδα πολλὰ καὶ ὡραῖα ὄνειρα
καὶ εἶδα νὰ ξεχνιέμαι.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολὺ στὰ αισθήματα,
τά δικά μου καὶ τῶν ἄλλων,
κι ἔμενε πάντα χῶρος ἀνάμεσά τους
νὰ περάσει ὁ πλατὺς χρόνος.
Πέρασα ἀπὸ ταχυδρομεῖα καὶ ξαναπέρασα.
Ἔγραψα γράμματα καὶ ξαναέγραψα
καὶ στὸ θεὸ τῆς ἀπαντήσεως προσευχήθηκα ἄκοπα.
Ἔλαβα κάρτες σύντομες:
ἐγκάρδιο ἀποχαιρετιστήριο ἀπὸ τὴν Πάτρα
καὶ κάτι χαιρετίσματα
ἀπὸ τὸν Πύργο τῆς Πίζας ποὺ γέρνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη ποὺ γέρνει ἡ μέρα.

Μίλησα πολύ. Στοὺς ἀνθρώπους,
στοὺς φανοστάτες, στὶς φωτογραφίες.
Καὶ πολὺ στὶς ἁλυσίδες.
Ἔμαθα νὰ διαβάζω χέρια
καὶ νὰ χάνω χέρια.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πῆγα κι ἀπὸ ἐδῶ, πῆγα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ...
Παντοῦ ἕτοιμος νὰ γεράσει ὁ κόσμος.
Ἔχασα κι ἀπὸ ἐδῶ, ἔχασα κι ἀπὸ κεῖ.
Κι ἀπὸ τὴν προσοχή μου μέσα ἔχασα
κι ἀπὸ τὴν ἀπροσεξία μου.
Πῆγα καὶ στὴ θάλασσα.
Μοῦ ὀφειλόταν ἕνα πλάτος. Πὲς πῶς τὸ πῆρα.
Φοβήθηκα τὴ μοναξιὰ
καὶ φαντάστηκα ἀνθρώπους.
Τοὺς εἶδα νὰ πέφτουν
ἀπὸ τὸ χέρι μιᾶς ἥσυχης σκόνης,
ποὺ διέτρεχε μιὰν ἡλιαχτίδα
κι ἄλλους ἀπὸ τὸν ἦχο μιᾶς καμπάνας ἐλάχιστης.
Καὶ ἠχήθηκα σὲ κωδωνοκρουσίες
ὀρθόδοξης ἐρημιᾶς.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ἔπιασα καὶ φωτιὰ καὶ σιγοκάηκα.
Καὶ δὲν μοῦ ἔλειψε οὔτε τῶν φεγγαριῶν ἡ πεῖρα.
Ἡ χάση τοὺς πάνω ἀπὸ θάλασσες κι ἀπὸ μάτια,
σκοτεινή, μὲ ἀκόνισε.   
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὅσο μπόρεσα ἔφερ᾿ ἀντίσταση σ᾿ αὐτὸ τὸ ποτάμι
ὅταν εἶχε νερὸ πολύ, νὰ μὴ μὲ πάρει,
κι ὅσο ἦταν δυνατὸν φαντάστηκα νερὸ
στὰ ξεροπόταμα
καὶ παρασύρθηκα.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει .                  

             Η Κική Δημουλά  (1931- 2020 ) , ήταν διακεκριμένη και  πολυβραβευμένη ποιήτρια της  δεύτερης ματαπολεμικής γενιάς , με μεγάλη απήχηση στο αναγνωστικό κοινό .                

            Η Βασιλική Ράδου ,όπως ήταν το πατρικό της όνομα , γεννήθηκε στην Αθήνα , το 1931 , με καταγωγή από την Καλαμάτα . Μετά τις εγκύκλιες σπουδές της , προσελήφθη ως υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος , στην οποία εργάστηκε επί 25 χρόνια , έως το 1974 , οπότε κα συνταξιοδοτήθηκε .         

           Το 1954 παντρεύτηκε το ποιητή Άθω Δημουλά   ( 1921- 1986 ), ο οποίος εργαζόταν ως Πολιτικός Μηχανικός στους Ελληνικούς Σιδηροδρόμους . Το ζεύγος απέκτησε δύο παιδιά , τον Δημήτρη (1956) και την Έλση (1957) .  
          Η Δημουλά ύπήρξε πολυγραφότατη ποιήτρια και στη μακρά καριέρα της απέσπασε αξιώματα , τίτλους και βραβεία .   

          Η πιο μεγάλη δημόσια αναγνώρισή της , ήταν η εκλογή της , το 2002 , ως μέλους της Ακαδημίας Αθηνών , στην έδρα της ποίησης .   

          Αξιόλογα βραβεία , που έλαβε για την ποιητική προσφορά της , ήταν : 

          Τιμήθηκε το 1989 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική συλλογή με τίτλο : ¨ Το λίγο του κόσμου ¨ .                        

          Τιμήθηκε το 1996 ,   με το βραβείο ¨Ουράνη¨  της Ακαδημίας Αθηνών για την ποιητική συλλογή ¨ Η εφηβεία της λήθης ¨.

          Τιμήθηκε το 2001 , με το Αριστείο Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών .

          Τιμήθηκε το 2001 ,με τον Χρυσόν Σταυρόν του Τάγματος της Τιμής από τον Πρόεδρον της Ελληνικής Δημοκρατίας .

          Απεβίωσε ¨ πλήρης ημερών¨ σε ηλικία 89 ετών την 22 Φεβρουαρίου 2020 .

          Καλό ¨ταξίδι¨ να έχει και καλόν Παράδεισο .

          Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος – 24-2-2020               .