Δίχως όνειρα

           Αγαπητέ Τάκη , καλημέρα .

           Απάντηση δεν πήρα στο μήνυμα που σου έστειλα στις

31-8-2016 .

          Πέρασες από Βόλο και δεν συναντηθήκαμε . Αυτό με λύπησε πάρα πολύ . Ίσως συνετέλεσε η ολιγοήμερη απουσία μου από Βόλο .

          Εδώ οι μέρες κυλάνε  σαν τις σταγόνες της βροχής . Τα ίδια πρόσωπα , οι ίδιοι άνθρωποι , το ίδιο φυσικό περιβάλλον , κάνουν το σκηνικό της ημέρας .

          Συνταξιούχος λόγω γήρατος . Ένας απόμαχος της ζωής .

Δίχως όνειρα , δίχως προοπτικές . Ό,τι χειρότερο για τον σημερινό άνθρωπο .

         Τι περιμένεις από τη ζωή ; Ρώτησα ένα συνάδελφο συνταξιούχο . Η απάντηση κοφτή και μονολεκτική : Τίποτα !

         Κάθισα και τον κοίταζα . Έτσι πρέπει να είναι . Τα δύο παιδιά του μεγάλωσαν , σπούδασαν , έκαναν τις δικές τους οικογένειες . Εκείνος με τη γυναίκα του να παραμένουν στην οικογένεια και να συνεχίζουν όσο το θέλει ο Θεός .

        Κοντεύει μεσημέρι . Εκεί στην καφετέρια ¨ Ρωμαίος ¨ της παραλίας Βόλου παράγγειλα έναν σκέτο-αχνιστό Ελληνικό καφέ . Θα μου έφερνε μια ψυχική τόνωση εκείνο το πρωινό .

       Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 9/9/2016