Σε μια από τις λίγες αυλές
που έμειναν στην πόλη, που δεν μετατράπηκαν ακόμα σε πολυκατοικίες ή σε κήπους
με ξενόφερτα καλλοπιστικά δένδρα, μια ξεχασμένη αμυγδαλιά έβγαλε την πρώτη ανθή
της.
Ίσως σήμερα λίγοι προσέχουν
κι ακόμα πιο λίγοι συγκινούνται από τον πρώτο ανθό της αμυγδαλιάς. Αφού και οι
αμυγδαλιές χάθηκαν πια από την πόλη και από τη ζωή των πιο πολλών από μας.
Όμως κάποτε ήταν το πρώτο
χαρμόσυμο μήνυμα της ζωής που θα ξεφουντώσει μετά από τον μαρασμό του χειμώνα.
Ήταν το πρώτο χαμόγελο της φύσης, γιατί νίκησε το θάνατο και η ζωή θα ξανάρθει.
Η Περσεφόνη όπου νάναι θα φύγει από το σκοτεινό βασίλειο του Άδη και θα
ξαναγυρίσει στον Απάνω Κόσμο.
Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες,
όταν βλέπω τον πρώτο ανθό του χρόνου στη ξεχασμένη αμυγδαλιά της γειτονιάς μου
θυμάμαι εκείνη την κουβέντα του Νίκου Καζαντζάκη : ¨ Είπα στη μυγδαλιά :
Αδελφή, μίλησέ μου για το Θεό. Και η μυγδαλιά άνθισε ¨.
Και θυμάμαι εκείνους τους
στίχους του Γ. Σεφέρη :
¨Λίγο ακόμα,
θα δούμε τις μυγδαλιές
ν’ανθίζουν,
τα μάρμαρα να λάμπουν στον
ήλιο,
τη θάλασσα να κυματίζει, λίγο ακόμα,
να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα
¨.
Και θυμάμαι ακόμα και
πιστεύω να θυμάστε πολλοί, τον γλυκύτατο ποιητή, που συγκίνησε και ομόρφυνε τη
ζωή και τους έρωτες των γενεών, εκεί στις πρώτες δεκαετίες του αιώνα που μας
πέρασε, τον Γεώργιο Δροσίνη και την ¨αμυγδαλιά¨ του :
¨Ετίναξε την ανθισμένη
αμυγδαλιά με τα χεράκια της,
και γέμισε από άνθη η
πλάτη, η αγκαλιά και τα μαλλάκια της ¨.
Αγαπητοί μου φίλοι το πρώτο,
πρωινό μήνυμα πως ο χειμώνας όπου νάναι θα περάσει, μας το έδωσε μια βιαστική,
ξεχασμένη αμυγδαλιά, σε μια από τις ελάχιστες αυλές, που έχουν απομείνει στη
πόλη.
Ακούστε τη μυστική φωνή
της, που βγαίνει από τα σπλάχνα της ¨μάνας γης¨, που έρχεται από χιλιάδες
χρόνια πριν και λέει : ¨Θαρσείν χρη, ταχ’αύριον έσσεται άμεινον ¨. Χαμογελάστε
το αύριο θα είναι καλύτερο. Θα έρθουν καλύτερες μέρες ...¨
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου