Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Έναν νέο άνθρωπο οραματίζεται ...

Ήταν το έτος 1906. Η Ελλάδα μας βρίσκεται στην πιο δεινή οικονομική θέση. Ο άτυχος Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897, άφησε στη χώρα μας φτώχεια, χρέη και ερείπια. ΄Ολα μαύρα στο ορίζοντα. Ελπίδα από πουθενά.

τον καιρό ο ποιητής Γεώργιος Στρατήγης, έγραψε ένα προφητικό ποίημα με τίτλο ¨Στον Άγνωστο...¨, που δημοσιεύτηκε στην ¨ΕΣΤΙΑ¨ της 25ης Μαρτίου 1906.

Τα χρόνια που ακολούθησαν επιβεβαίωσαν την προφητικότητα του ποιητή. Ο ¨΄Αγνωστος¨ που οραματιζόταν ήρθε με την επανάσταση στο Γουδί το 1909, και ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο μεγάλος αναμορφωτής, ο πολιτικός που διπλασίασε την Ελλάδα.

Άγνωστο...¨
Όλοι γυρίζουν σήμερα σε χρόνια περασμένα
Κι απ’ τους νεκρούς οι ζωντανοί γυρεύουν λίγο φως .
Μόνος εγώ στου μέλλοντος ζητώ τα σκότη εσένα Εσένα,
Σ’ εσέ, Παράκλητε, πετά ο πόθος μου ο κρυφός ! ...
Ήρθες ; Θαρθείς ; Γεννήθηκες ; Θα γεννηθείς μια μέρα,
Για να σε προσκυνήσουμε σαν άγνωστο θεό,
Και μια του λόγου σου αστραπή στον μαύρο μας αιθέρα
Να φέρει μες το δρόμο του τον έρμο αυτό λαό ;
Ποια, Δυνατέ, την κούνια σου πόλη ή χωριό σου κρύβει ;
Και ποιός κομήτης πάνω σου γέρνει χρυσά μαλλιά ;
Μήπως παλάτι σε γεννά ; Μη λάμπεις σε καλύβι ;
Μη ζεις σε δάσος, σε βουνό ή στην ακρογιαλιά ; ...
Θαρθείς ! ...Με μυστικούς παλμούς, Νυμφίε, σε προσμένει,
Νύχτα και μέρα μια θεά : του Γένους η φωνή,
Κι η λύρα μου, που φλόγα της προφητική θερμαίνει,
Σε προμαντεύει , ελπίδα μου και μόνη παντοχή !
Έλα τρανέ κι ηρθ’η στιγμή ! Στον ουρανό μας πάνω,
Κάποιο σημάδι καρτερώ και μαντική φωνή,
Μέσ’ απ’ το στήθος μου βαθιά μου λέει – δε θα πεθάνω
Πριν ο προφήτης- αρχηγός του Γένους μου φανεί ...

Με καυστικό χιούμορ

Υπήρξε από τους πιο σπουδαίους πολιτικούς ρήτορες της χώρας. Οι αγορεύσεις του στη Βουλή ¨άφησαν εποχές ¨.

Ο λόγος για τον αείμνηστο ¨γέρο της Δημοκρατίας¨ πρώην Πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου.

και ευθύβολο πνεύμα, με καυστικό χιούμορ ,
ήταν αγαπητός και ευπρόσδεκτος στις κοινωνικες και πολιτικές συνάξεις της εποχής του.

Θα αναφερθώ σε ένα περιστατικό του 1964.

το 1964 κυκλοφόρησε το μουσικό έργο ¨΄Αξιον εστί ¨, με στίχους του Οδυσσέα Ελύτη και μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, ο μεγάλος συνθέτης έστειλε ένα αντίγραφο του έργου, τιμής ένεκεν, στον τότε Πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου.

Ο Γ.Παπανδρέου με επιστολή του προς τον Μίκη, απάντησε :

Μίκη, ήκουσα μετά συγκινήσεως το ¨΄Αξιον Εστί¨ . Αληθώς άξιον. Και αποκαλύπτει διά μίαν ακόμη φοράν το πληθωρικόν σου τάλαντον. Τι κρίμα, δια της μουσικής υμνείς την Ελευθερίαν και διά των πολιτικών σου πεποιθήσεων αγωνίζεσαι προς κατάργησίν της . ¨

¨ Εν μεγάλη Ελληνική αποικία 200 π.χ. ¨

Ποίηση – Κ. Καβάφης


¨ Οτι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ευχήν στην Αποικία
δεν μεν’ η ελάχιστη αμφιβολία,
και μ’όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.
Ομως το πρόσκομμα κ’η δυσκολία
Είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. ( Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζοταν κανείς .) Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’εξετάζουν,
κ’ευθύς στο νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτηση να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.
Εχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνην,
η κατοχή σας ειν’επισφαλής :
Η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτη, ως συνέπεια φυσική,
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει ;
Σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.
Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά και να παυθούν ζητούνε.
Πράγματα που κανένας δύσκολα τα καταργεί κανείς.
Κι όταν , με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.
ισως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
να μην βιαζόμεθα, είν’επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Εχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
ομως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια ;
και τέλος πάντων, να, τραβούμ’εμπρός . ¨

Ένας ψεύτικος μύθος

όμορφα τα λόγια τα μεγάλα αρέσουν σε πολλούς από εμάς. Είναι ωραίο και ανέξοδο να φουσκώνεις από εθνική υπερηφάνεια, όταν μάλιστα δεν είσαι υποχρεωμένος να θυσιάσεις τίποτα.

από αυτές τις υποθέσεις του εύκολου κλέους (τζάμπα μάγκας, θα έλεγαν κάποιοι), είναι ότι ο αστικός μύθος, ότι δήθεν η ελληνκή δεν έγινε επίσημη γλώσσα των ΗΠΑ για μία μόνο ψήφο.

μάλιστα το παραχοντραίνουν προσθέτοντας ότι αυτή η ψήφος ήταν κάποιου Εβραίου. Σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει η αφέλεια του μύθου. Αλλά η δυσωδία του ρατσισμού.

πραγματικότητα δεν έγινε ποτέ τέτοια ψηφοφορία στην Αμερική. Τα Αγγλικά επεκράτησαν με φυσικό και αυτονόητο τρόπο, αφού η πλειοψηφία των πρώτων κατοίκων της Αμερικής τα μιλούσε ως μητρική γλώσσα. Πως θα ήταν άλλωστε δυνατόν το 49% των πολιτών να ψηφίσει ως επίσημη γλώσσα του Κράτους μια γλώσσα που δεν την ομιλεί ;

Το αστείο της υπόθεσης φαίνεται ότι ο ίδιος ο μύθος κυκλοφορεί και για τη γερμανική, την Ιταλική,την Γαλλική γλώσσα।

Ο μύθος απέκτησε την αληθοφάνεια που χρειάζονταν οι Έλληνες, όταν το 1970 ο Τάσκα, πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Αθήνα, το χρησιμοποίησε για να γίνει αρεστός στους αφελείς ιθαγενείς που ¨διοικούσε¨.

Τα όμορφα ¨νέα¨αρέσουν σε όλους ακόμα και όταν είναι ψεύτικα। Αφού είναι ωραία η αλήθεια περιττεύει.

Διάλεξε το ¨ευ θνήσκειν¨

Πριν από χρόνια, ένας Ανδριώτης καπετάνιος, όταν κατάλαβε, πως από αγιάτρευτη αρρώστια θα τον κονταροχτηπούσε γρήγορα η ρομφαία του θανάτου, έβαλε τα καλά του και βγήκε στο δρόμο.

ματιές ζερβά, δεξιά σε τοπία του σπιτιού του, περπάτησε μεχρι που έφθασε σ’έναν απόκρημνο γκρεμό.

Aπό εκεί κοίταξε μπροστά του για κάμποσο τη θάλασσα, ¨βούτηξε¨ και πρέπει να κολύμπησε ,λένε, για να βρεθεί νεκρός πια,από το νησί του, τη Σέριφο.

καπετάνιος αγαπούσε τη θάλασσα και είχε την πολυτέλεια να διαλέξει το τέλος που του ταίριαζε.

¨΄εξοδο¨ δια θαλάσσης. Διάλεξε το ¨ευ θνήκειν¨,ισάξιον του με το¨ευ ζην¨, που χαραχτήριζε καθε μέρα της ύπαρξής του.