Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2007

Πάντα έδινε περισσότερα

Κάθε φορά στους περιπάτους μου, "ματώνει" η καρδιά μου, όταν βλέπω καρφωμένες πάνω σε κορμούς δέντρων ταμπελες με διαφημίσεις, αγγελίες και πληροφοριακό υλικό κάθε Λογής. Πληγωμένα δέντρα Τραυματισμένα πλάσματα, που δεν μπορούν να μιλήσουν, να πουν τον πόνο τους.Δέντρο. Πάντα έδινε περισσότερα από όσα έπαιρνε από τούς ανθρώπους.Πρόοφατα διάβασα το βιβλίο του Σελ. Σιλβερστάιν "το δέντρο που έδινε" . Ένα όμορφο παραμύθι, συνάμα δε και διδακτικό αφού κομίζει μεταφορικές έννοιες. "Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα δέντρο που έδινε και που αγαπούσε ένα αγόρι. Κάθε μέρα, το αγόρι πήγαινε κι έπαιζε στο δέντρο, κρεμόταν από τα κλαδιά του, αποκοιμιόταν στην σκιά του. Το αγόρι μεγάλωνε. "Μπορείς να μου δώσεις λεφτά να αγοράσω κάτι", λέει μια μέρα στο δέντρο. "Δεν έχω λεφτά, μα μπορείς να κόψεις τα μήλα μου, να τα πουλήσεις στην πόλη", του αποκρίθηκε εκείνο. Έτοι κι έγινε.Άντρας πια, το αγόρι μια μέρα ξαναπήγε ϋτο δέντρο. "Μεγάλωσα και χρειάζομαι το δικό μου σπίτι". "Δεν έχω σπίτι να σου δώσω. , Μα μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου να φτιάξεις ένα". Έτσι κι έγινε. Ο καιρός περνούσε και το αγόρι επέστρεψε στο δέντρο με δάκρια στα μάτια . "Νιώθω κρύα τη ζωή μου, χρειάζομαι ηλιόλουστους τόπους" · "Δεν έχω πια παρά τον κορμό μου. Μα μπορείς να τον κόψεις, να φτιάξεις μια Βάρκα και να φύγεις μακριά". Έτσι κι έγινε. Όταν κάποτε το αγόρι ξαναπήγε στο δέντρο, ήταν γέρος πιά. Έχω απομείνει ένα κούτσουρο", του λέει το δέντρο. "Κρίμα που δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω" . "Δεν χρειάζομαι πολλά πια", του ψιθυρίζει το αγόρι "Μόνο ένα ήσυχο μέρος να γείρω". "Έ, ακόμη κι ένα γέρικο κούτοουρο είναι ότι πρέπει γιαυτή τη δουΛειά Κάτσε και ξεκουράσου". Έτσι και έγινε.

Σπάνια συντροφικότητα

Είναι μεγάλος μάστορας του γραπτού λόγου. Έχει γράψει μυθιστορήματα, διηγήματα, τραγούδια και ποιήματα. Πρόκειται για τον συγγραφέα, Μάνο Ελευθερίου, που πρόσφατα βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών, με το κρατικό βραβείο μυθιστορήματος 2005, για το έργο του: "Ο καιρός των χρυσανθέμων" . Ο Μάνος Ελευθερίου, στις 13 Απριλίου 2006, από τη μόνιμη στήλη του στα "ΝΕΑ" , έγραψε ένα αξιόλογο κείμενο με τίτλο "Συνδρομές" .
"Μία η ώρα μετά τα μεσάνυκτα στην αίθουσα υποδοχής των εκτάκτων περιστατικών "πολυτελούς" νοσοκομείου. Καταφτάνει το νοσοκομειακό αυτοκίνητο και με το κυλιόμενο φορείο μεταφέρεται μια κοπέλα την οδηγούν γρήγορα προς τα άδυτα. Αιφνιδίως η αίθουσα γεμίζει με δώδεκα άνδρες, νέους και ηλικιωμένους.Υποθέτει κανείς ότι κάπου διασκέδαζαν όλοι μαζί και κάτι συνέβη, ίσως δηλητηρίαση, ή ότι έγινε κάποιο τροχαίο. Ακουσα να μιλούν μεταξύ τους μια ξένη, άγνωστη γλώσσα και άλλοι να μιλούν θαυμάσια ελληνικά. Φεύγοντας αργότερα είδα στον κήπο τουλάχιστον είκοσι γυναίκες να κάθονται ανακούρκουδα
περιμένοντας και άλλες, όρθιες, να καπνίζουν νευρικά. Ήταν τσιγγάνοι. Και ήρθαν όλοι για να συμπαρασταθούν στην άρρωστη. Μπορεί να κάνουν ή να τους καταμαρτυρούν τα μύρια όσα, δεν μπορεί όμως να μην είναι άξιο θαυμασμού αυτή η σπάνια συντροφικότητα που τους δένει τις δύσκολες ώρες και είναι ακριβώς ό,τι λείπει από εμάς όλους. Ξέρω ανθρώπους, βδελύγματα της ερημώσεως, που χαίρονται για την καταδρομή της μοίρας σε
συνανθρώπους τους (ιδίως αν είναι της συντεχνίας τους), εύχονται να πέσει χαμηλότερα, μερικοί μάλιστα προκαλούν αυτή την ατυχία, ακόμη και με "βουντού" όπως ψιθυρίζεται, προκειμένου να ευφρανθεί η δυστυχισμένη ψυχή τους.

"Φώτισον τους οφθαλμούς μου, Κύριε, μη ποτέ υπνώσω εις θάνατον, μη ποτέ είπη ο εχθρός μου! Ίσχυσα προς αυτόν!".

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2007

Τα φαντάσματα

Με βάση τις βαθμολογίες των πανελληνίων εξετάσεων, ένα μεγάλο ποσοστό υποψηφίων, περίπου 35%, έγραψε στο συνόλων των έξι μαθημάτων, κατά μέσον όρον κάτω από το 10, που είναι το κατώτερο όριο εισαγωγής. Το μέτρο της βάσης του 10 εισάγεται για πρώτη φορά και επειδή αναφύονται τεράστια προβλήματα, το υπουργείο Παιδείας άφησε περιθώρια επανεκτίμησης της όλης κατάστασης. Μία νέα δημοσιογράφος, στα "ΝΕΑ" της 6-7-2006, η Βούλα Κεφάλα, έγραψε σχετικό σχόλιο με τίτλο: "Τα τρία "Φ" ... "Κάθε πόλη και ΑΕΙ, κάθε χωριό και ΤΕΙ. Περίπου με αυτές τις υποσχέσεις "κουλάντριζαν" προεκλογικά οι "μαυρογιαλούροι" της αντιπολίτευσης, τους ψηφοφόρους των περιφερειών μέχρι να τους υφαρπάζουν την ψήφο. "Θέλω να δω πολλά ελληνικά Harvard" διατυμπάνιζε προ ημερών, περίπου... απειλητικά, από τηλεοπτικών παραθύρων ο Γεράσιμος Γιακουμάτος, σε μια ασθμαίνουσα προσπάθεια κομματικής νομιμοφροσύνης και κυβερνητικής αλληλεγγύης. Και τι βλέπουμε αντ' αυτών; Λόγω της στείρας εμμονής της κυρίας Μαριέττας, περίπου, 35.000 παιδιά να μένουν εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και τριάντα έξι τοπικές κοινωνίες να... τραβάνε τα μαλλιά τους. Αγρίνιο, Καβάλα, Σέρρες, Κοζάνη και άλλες πόλεις, θα μείνουν μαραζωμένες, αφού οι αγορές τους θα στερηθούν πολύτιμες ενέσεις ζωντάνιας και χρημάτων. Τα σπίτια θα μείνουν ξενοίκιαστα, τα μπαρ θα ερημώσουν, τα εστιατόρια το ίδιο. Αλλά, όπως είπε χθες ωμά η Μαριέττα, "δεν είμαι υποχρεωμένη ως υπουργός Παιδείας, να σκέφτομαι αν θα δουλέψει το σουβλατζίδικο στην περιφέρεια". Σωστά. Αυτό να το πείτε όμως και στους βουλευτές του κόμματος σας και στους υποψήφιους δημάρχους που εκλέγονται με τη σημαία της Νέας Δημοκρατίας. Να δούμε τι θα σας απαντήσουν...Και κάτι ακόμη: Όσοι υπηρέτησαν φαντάροι ή χρημάτισαν φοιτητές σε μεθοριακές πόλεις, θυμούνται καλά τα "τρία φι" : φαντάροι, φοιτητές, φαντάσματα. Αυτοί μόνο τριγυρνούσαν στις "πινέζες" του χάρτη. Αν τα... βρούμε και με την Τουρκία, θα μείνουν μόνο τα φαντάσματα. Και τα άτιμα, έχουν μία μοναδική ικανότητα να χαλούν τα ενύπνια των μακαρίως κοιμωμένων...".

Κοινωνικές Νοοτροπίες

Η γενιά η δική μου αλλά και όσες γενιές ανδρωθήκαμε στις δεκαετίες του '50 και του '60, είχαμε να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις προσαρμογής στις κοινωνικές δομές, που ίσχυαν εκείνα τα χρόνια. Τα αυστηρά ήθη και οι "προπολεμικές" κοινωνικές
νοοτροπίες δεν επέτρεπαν παρά ελάχιστες νεανικές εκρήξεις και ηλικιακά ξεσπάσματα.Στις πόλεις και στα χωριά παπάς και αστυνόμος είχαν κυρίαρχο ρόλο. Γνώριζαν τα πάντα. Πληροφοριοδότες υπήρχαν παντού.
Ένα τέτοιο περιστατικό της δεκαετίας του '50 αφηγείται ο δημοσιογράφος και φιλόλογος Κώστας Γεωργουσόπουλος. Του έδωσε τον τίτλο: "Το δόγμα"."Ο πατέρας μου, γυμνασιάρχης, υπηρετούσε τότε σε επαρχιακό Γυμνάσιο. Για λόγους πρόσθετου βιοπορισμού εργαζόταν - τότε το επέτρεπε το κράτος - και σε ιδιωτικό Γυμνάσιο πλησιέστερης πόλης, οπότε μια
φορά την εβδομάδα απουσίαζε αφήνοντας στη θέση του τον υποδιευθυντή. Μαζί εργαζόταν και ο θεολόγος ιερέας του Γυμνασίου, άρα ταξίδευαν μαζί. Μια μέρα γυρίζοντας βρήκαν αναστατωμένο το Γυμνάσιο, δασκάλους, μαθητές καί τις αρχές της μικρής πόλης. Είχαν πιαστεί στα χέρια και είχαν δαρθεί ο γυμναστής με τον μαθηματικό. Ο πατέρας μου κάλεσε
αμέσως το γενικό επιθεωρητή να κάνει ένορκρη διοικητική εξέταση.
Ο επιθεωρητής ήρθε και αφού πληροφορήθηκε τα σχετικά είπε στον πατέρα μου να καλέσει πρώτο μάρτυρα τον θεολόγο ιερέα. Ο πατέρας μου τον πληροφόρήσε πως ο εν λόγω εκπαιδευτικός απουσίαζε από το συμβάν δεδομένου ότι βρισκόταν μαζί του στη γειτονική πόλη. Καί τότε ο επιθεωρητής δογμάτισε: "Αχ ρε, αφελή,
Γυμνασιάρχη! Δεν ξέρεις πως ο παππάς ξέρει το πάντα κι όταν ακόμη απουσιάζει".

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2007

Μορφή Μεταλλαγμένη

Η είδηση μας έρχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής: "Από τα 290 εκατομμύρια των Αμερικανών πολιτών, μόνον οι 29 χιλιάδες είναι καλοί αναγνώστες βιβλίων. Και σε λίγα χρόνια, οι καλοί αναγνώστες θα είναι τόσο λίγοι, που θα μοιάζουν με μια αίρεση".
Η εικόνα είναι καταθλιπτική. Κάθε μέρα όλο και λιγότεροι διαβάζουν. Στην Ευρώπη η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη. Στην Ελλάδα μας, των δέκα εκατομμυρίων, οι καλοί αναγνώστες δεν υπερβαίνουν τους 900.
Σε λίγα χρόνια οι άνθρωποι που θα γνωρίζουν τον Τολστόι και το έργο του, θα μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Πώς φτάσαμε έως εδώ; Πού οφείλεται αυτή η ραγδαία μεταβολή; Υπάρχει η απάντηση. Ίσως να μη χρειαζόμαστε πια τόσα βιβλία, γιατί φτάνουν σε μας με διαφορετική μορφή, "μεταλλαγμένη". Η ψηφιακή εποχή μας έμπασε στο ιλιγγιώδες πεδίο του Διαδικτυόυ,
που αποτελεί από μόνο του μια τεράστια πηγή ενημέρωσης και γνώσης.
Αυτό με τη σειρά του μας φέρνει σε επαφή με τα e-mail, τα chat, και τα blogs. Αυτή είναι η κατάσταση. Βιώνουμε νέα δεδομένα στην καθημερινότητα μας.
Ας μη χάνουμε το θάρρος μας. Ίσως να μη διαβάζουμε, αλλά να διαβάζουμε αλλιώς, ακριβώς επειδή ζούμε αλλιώς.

Εισαγωγικό Σημείωμα

Το εισαγωγικό σημείωμα δεν είναι σημείωμα του πνευματικού δημιουργού αυτού του blog αλλά του γιού του, που πήρε το θάρρος να δημοσιεύσει ηλεκτρονικά όλα αυτά που με τόσο μεράκι και αγάπη γράφει ο πατέρας του και τα κρατάει στο προσωπικό του αρχείο ή τα δημοσιεύει κατά καιρούς στις εφημερίδες Θεσσαλία και ΝΕΑ στη στήλη της Κας Φοίβης Αθηναίου.

Bill καλή αρχή,

Τα παιδιά σου

Πέτρος + Φιλιώ