Η γενιά η δική μου αλλά και όσες γενιές ανδρωθήκαμε στις δεκαετίες του '50 και του '60, είχαμε να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις προσαρμογής στις κοινωνικές δομές, που ίσχυαν εκείνα τα χρόνια. Τα αυστηρά ήθη και οι "προπολεμικές" κοινωνικές
νοοτροπίες δεν επέτρεπαν παρά ελάχιστες νεανικές εκρήξεις και ηλικιακά ξεσπάσματα.Στις πόλεις και στα χωριά παπάς και αστυνόμος είχαν κυρίαρχο ρόλο. Γνώριζαν τα πάντα. Πληροφοριοδότες υπήρχαν παντού.
Ένα τέτοιο περιστατικό της δεκαετίας του '50 αφηγείται ο δημοσιογράφος και φιλόλογος Κώστας Γεωργουσόπουλος. Του έδωσε τον τίτλο: "Το δόγμα"."Ο πατέρας μου, γυμνασιάρχης, υπηρετούσε τότε σε επαρχιακό Γυμνάσιο. Για λόγους πρόσθετου βιοπορισμού εργαζόταν - τότε το επέτρεπε το κράτος - και σε ιδιωτικό Γυμνάσιο πλησιέστερης πόλης, οπότε μια
φορά την εβδομάδα απουσίαζε αφήνοντας στη θέση του τον υποδιευθυντή. Μαζί εργαζόταν και ο θεολόγος ιερέας του Γυμνασίου, άρα ταξίδευαν μαζί. Μια μέρα γυρίζοντας βρήκαν αναστατωμένο το Γυμνάσιο, δασκάλους, μαθητές καί τις αρχές της μικρής πόλης. Είχαν πιαστεί στα χέρια και είχαν δαρθεί ο γυμναστής με τον μαθηματικό. Ο πατέρας μου κάλεσε
αμέσως το γενικό επιθεωρητή να κάνει ένορκρη διοικητική εξέταση.
Ο επιθεωρητής ήρθε και αφού πληροφορήθηκε τα σχετικά είπε στον πατέρα μου να καλέσει πρώτο μάρτυρα τον θεολόγο ιερέα. Ο πατέρας μου τον πληροφόρήσε πως ο εν λόγω εκπαιδευτικός απουσίαζε από το συμβάν δεδομένου ότι βρισκόταν μαζί του στη γειτονική πόλη. Καί τότε ο επιθεωρητής δογμάτισε: "Αχ ρε, αφελή,
Γυμνασιάρχη! Δεν ξέρεις πως ο παππάς ξέρει το πάντα κι όταν ακόμη απουσιάζει".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου