"Αξιον τέκνον" της Σκιάθου, ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης (1851-1929), άφησε, μετά τον Αλ. Παπαδιαμάντη, αξιόλογο συγγραφικό έργο. Ανάμεσα στα πολλά διηγήματα, που έγραψε, ξεχωρίζει εκείνο με τον τίτλο "Η Πορταΐτισσα" . Ο πρόλογος του, στο διήγημα αυτό, είναι ένα μικρό αριστούργημα γραφής.
Προσευχή και ωδή στην Παναγία μας, "Κυρία και Δέσποινα και του κόσμου Βασίλισσα". Ο εισερχόμενος εις την Αθωνι Βασιλικήν Μονήν των Ιβήρων, δια της μεγάλης ωσάν φρουρίου μεσαιωνικού πόρτας αυτής, ευρίσκεται αμέσως, μετά ολίγα βήματα, ενώπιον κομψού Παρεκκλησίου, πάντοτε ανοικτού, ημέρα και νύκτα, όπου ο τακτικός αυτού προσμυνάριος διαβάζει αδιαλείπτως παρακλήσεις των ξένων ιδίως εκ Μακεδονίας προσκυνητών, ενώπιον μιας παμμεγίστης καταστολίστου Εικόνος, ης μόνον τα εικονιζόμενα πρόσωπα διακρίνονται από τα πλούσια χρυσά και αργυρά αναθήματα παντοειδών σχημάτων, όπου αναρίθμητα την καταλύπτουν ολόκληρον.
Η πανσέβαστος αυτή εικών, καταλαμβάνει όλον το προς αριστερά μέρος του Παρεκκλησίου, το οποίον ωσαύτως ολόχρυσον ωσάν να έσχηματίσθη εξ απέφθου χρυσού απαστράπτει ακτινοβολούν από τα φώτα των παμμεγίστων λαμπάδων, αϊ οποίοι φεγγοβολούν εκεί επί αργυρών μεγάλων μανουαλίων. Η εικών αυτή είναι η Παναγία η Πορταΐτισσα, παριστώσα την Κυρίαν Θεοτόκον βαστάζουσαν εν αγκάλαις τον Κύριον ημών Ιήσουν Χριστόν.
Προ πολλών αιώνων, εις τον καιρόν της εικονομαχίας, ενεφανίσθη το πρώτον εις τας τρικυμιώδεις ακτάς του Αθωνος ταξιδεύουσα μόνη της με θαυμαστόν τρόπον, ορθία πλέουσα, την οποίαν ιδών από θεΐαν έμπνευσιν ένας αγιώτατος ησυχαστής από το βουνόν επάνω, καταβάς έκαμε γνωστόν το παράδοξον αυτό εις την εγγύς Μονήν των Ιβήρων και εισελθών είτα εις την θάλασσαν παρέλαβεν αυτήν με θάμβος και με χαράν. Και ούτω με ψαλμούς και ύμνους τη συνοδεία των πατέρων της Αυτοκρατορικής αυτής Μονής, με λαμπάδας και θυμιάματα και κρουσμένων των σήμαντρων, από της παραλίας απεκόμισαν αυτήν εις την Μονήν και έθηκαν εν ωρισμένη θέσει εντός του ωραίου καθολικού. Αλλά ώ θαύμα θαυμάτων! Την επαύριον ευρέθη η αγία εικών εις την μεγάλην πόρταν της Μονής, επάνω εις το υπέρθυρον αποκειμένη. Την παρέλαβαν πάλιν μετά θυμιαμάτων και ψαλμών και απεκόμισαν πάλιν εις το καθολικόν εξαπορούμενοι. Αλλά την πρωίαν πάλιν η αγία Εικών ευρέθη έξω εις το υπέρθυρον της πόρτας. Αλλ' επειδή το αυτό επανελήφθη και τρίτην φοράν, τότε ως εξ εμπνεύσεως της Θεοτόκου έκτισαν οι Πατέρες το ολόχρυσον αυτό Παρεκκλήσιον αμέσως μετά την είσοδον της Μονής κανέναντι της Μεγάλης Πόρτας και ενεθρόνισαν αυτήν εν αυτώ, ήτις έκτοτε παραμένει εκεί φρουρός και φύλαξ και μυστηριώδης της παμμεγίστης αυτής Μονής Πορτάρισσα.
Αυτή είναι η Παναγία η Πορταΐτισσα, ξακουστός και φημισμένη λαμπρώς εις τον Ελληνικόν Κόσμον Ανατολής και Δύσεως, δια τα πολλά και ουνεχή θαύματα της, δι' ων επληρώθησαν από την δόξαν της όχι μόνον του Ελληνικού γένους αϊ χώραι, αλλά και των σλαβικών φύλων τα βασίλεια και αυτή η αχανής της Ρωσίας επικράτεια, χάριν της οποίας η ιερά των Ιβήρων Μονή διατηρεί oνομαστόν Μετόχιον εν Μόσχα, ένθα συρρέουσιν από όλην την Ρωσίαν οι Χριστιανικοί λαοί να καταθέσωσι τον σεβασμόν των και τα πλούσια αναθήματα των, εις αντάμειψιν των εξαίσιων θαυμάτων, άτινα διαφοροτρόπως ενήργησε και ενεργεί η Κυρία και Δέσποινα και του κόσμου Βασίλισσα, ήτις προφθάνει πάντοτε τους μετά πίστεως και ευλάβειας επικαλούμενους το σεπτόν όνομα της, όπου και αν ευρίσκονται, αυτή περιέπουσα και σκέπουσα το ευσεβές των Ελλήνων γένος, και ανακηρυσσομένη βροντοφόνως εις γην και θάλασσαν, ιατρός των νοσουντων, προστάτις των ορφανών, παραμυθία των θλιβομένων, και δαιμόνων διώκτρια, και ελπίς των απηλπισμένων και βοηθός ετοιμότατος πανταχού προφθάνουσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου