Ο πανευτυχής

O σχολιασμός ενός γεγονότος της επικαιρότητος, από τον καθ' ύλην συντάκτην, μπορεί να είναι επιτυχής και το αντίθετον. Καθημερινά δημοσιεύονται σχόλια, που χαίρεται να τα διαβάζει ο αναγνώστης και σχόλια βαρετά και δυσνόητα που δεν διαβάζονται. Το χρονογράφημα είναι ένα δύσκολο είδος. Απαιτεί γνώσεις, ταλέντο, εμπειρία. Αποτελεί τη βιτρίνα, τη σημαία της εφημερίδας. Τις περασμένες δεκαετίες, οι αναγνώστες, για παράδειγμα, των εφημερίδων "ΝΕΑ" και "ΒΗΜΑ" , πρώτα διαβάζουν "τι γράφει" ο Δημήτρης Ψαθάς ή ο Παύλος Παλαιολόγος αντίστοιχα και ύστερα ξεφύλλιζαν τις σελίδες των εφημερίδων. Έχω στα χέρια μου ένα χρονογράφημα πολύ παλιό. Πέρασαν 80 χρόνια από τότε που γράφτηκε. Και όμως, διαβάζεται άνετα και σήμερα, για την ευρηματικότητα, το απρόοπτο και το χιούμορ, που έχει μέσα του. Ο τίτλος του είναι "Πανευτυχής" και το έγραψε ο Κωστής Χαιρόπουλος, "Πρωΐα" 12-7-1926 .

Εις μίαν ειδοποίησιν εφημερίδος ανηγγέλετο προχθές ότι κάποιος, δώσας εξετάσεις εις το Πανεπιστήμιον, έλαβε το τρίτον του δίπλωμα. Δηλαδή, ενώ ήτο φαρμακοποιός και οδοντίατρος, έγινε και διπλωματούχος ιατρός. Η ειδοποίησις εξένισε πολλούς. Τρία διπλώματα; Τι θα τα κάμη ο κάτοχος των; Ποίον εξ όλων θα μεταχειρισθή και με ποίον θα ζήση; Οι εκπλαγέντες φαίνεται δεν έχουν αντιληφθή εις ποίαν εποχήν ευρίσκονται. Αγνοούν ότι δια να βάζη κανείς μίαν μασσέλαν χρειάζεται πέντε χιλιάδας δραχμάς, δια να καλέση εις το σπίτι του τον ιατρόν θα πληρώίη δύο εκατοστάρικα και δια να εκτέλεση μίαν συνταγήν εις φαρμακείον, πρέπει να πώληση το κεντρικώτερον οικόπεδον, από όσα έχει. Τι το παράδοξον λοιπόν εάν ο λαβών τα τρία διπλώματα εσκέφθη να άνοιξη ιδικό του φαρμακείον, ιδικήν του οδοντιατρικήν κλινικήν και ιδικόν του ιατρείον δια τας εργασίας αυτού και της οικογενείας του; Αι ημέραι τας οποίας διερχόμεθα είναι αληθώς δειναί. Ο ιατρός έγινε απρόσιτος, ο δικηγόρος το ίδιον, ο διδάσκαλος, ο ιερεύς, ο καθηγητής ξένων γλωσσών, ο καθηγητής του πιάνου, ζητούν ολόκληρους περιουσίας, δια να παράσχουν τας υπηρεσίας των. Επί πλέον ο παπουτσής δι' ένα ζευγάρι παπούτσια θέλει τετρακοσίας δραχμάς, ο ράπτης δι' ένα κοστούμι τρεις χιλιάδας, η ασπρορουχού δι εξ υποκάμισα δέκα εκατοντάδραχμα και το καπελάκι δι' ένα ψαθάκι από άχυρα της Βοιωτίας διακόσια φράγκα. Τι μας μένει να κάμωμεν;

Τι άλλο από του να γίνωμεν δικηγόροι μόνοι μας, ιατροί μόνοι μας, διδάσκαλοι μόνοι μας, να φορούμεν τα άμφια και να βαπτίζουμε τα παιδιά μας, να έχωμεν καλαπόδια εις το σπίτι και ιδιαίτερα διαμερίσματα δια το οικογενειακόν ραφτάδικο; Την ιδέαν αυτήν ηθέλησε να πραγματοποίηση και ο προχθεσινός ήρως των τριών διπλωμάτων.

Έγινε φαρμακοποιός, ιατρός και οδοντίατρος. Ουδεμία αμφιβολία ότι θα συνεχίσει τας σπουδάς του. Θα γίνη δικηγόρος, φιλόλογος και θεολόγος, θα εγγραφή, μετά το Πανεπιστήμιον, εις το Πολυτεχνείον δια να απόκτηση Δίπλωμα αρχιτέκτονος, μετά το Πολυτεχνείον θα εισέλθει εις την Ιερατικήν Σχολήν και αφού αποπεράτωση όλας τας σπουδάς και λαβή τα σχετικά διπλώματα, θα προσληφθή κάλφας εις παπουτσάδικο, προς συμπλήρωσιν της εκπαιδεύσεως του. Όταν τελειώσουν όλα αυτά, ας έλθη όποιος θέλει να του δυσκολεύση την ζωήν. θα είναι ο πανευτυχής άνθρωπος. Θα υπερασπίζεται μόνος τας υποθέσεις του εις το Δικαστήριον, θα θεραπεύη πάσαν νόσον και μαλακίαν της οικογενείας των, θα έχη γουδί και θα τρίβη τα φάρμακα εις το σπίτι, θα ψάλη τους αγιασμούς δια να φύγουν τα διαμόνια, θα κατασκευάζη τα σκαρπίνια της κόρης των Φωφώς, με ένδεκα πόντους τακούνι και θα κουρεύη αλαγκαρσόν την σύζυγόν του Ξανθίππην, ξυρίζων συγχρόνως και τον σβέρκον της, όπως απαιτεί η τελευταία λέξις της μόδας.

Θα ισχυρισθή τις ίσως εάν γενικευθή το παράδειγμα τούτο, ο κόσμος θα χάση την ισορροπίαν των και οι άνθρωποι δεν θα ευρίσκουν επάγγελμα δια να ζήσουν. Αλλ' η ανησυχία είναι αστήρικτος, τουλάχιστον δια τας Αθήνας, όπου ευρισκόμενος κανείς αιφνιδίως, χωρίς εργασίαν και χωρίς κεφάλαια αποκτά αμέσως το δικαίωμα ν' άνοιξη τράπεζαν, είτε δι' εκδόσεως μετοχών, είτε και δι' αντικλείδος, όπερ το ίδιον.