¨ Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένας φτωχός φουστανελάς που είχε τη μανία να ζωγραφίζει. Τον έλεγαν Θεόφιλο. Τα πινέλα του τα κουβαλούσε στο σελάχι του, εκεί όπου οι πρόγονοί του έβαζαν τις πιστόλες και τα μαχαίρια τους. Τριγύριζε στα χωριά της Μυτιλήνης και του Πηλίου και ζωγράφιζε. Ζωγράφιζε ό,τι του παράγγελναν για να βγάλει το ψωμί του. Στον Άνω Βόλο υπάρχουν κάμαρες ολόκληρες ζωγραφισμένες από το χέρι του Θεόφιλου, καφενέδες στη Λέσβο, μπακάλικα και μαγαζιά σε διάφορα μέρη, που δείχνουν το πέρασμά του-αν σώζονται ακόμη. Ο κόσμος τον περιγελούσε …
Έτσι κυλούσε η ζωή του και ο Θεόφιλος πέθανε (1873-1934). Μια μέρα ήρθε ένας ταξιδιώτης από το Παρίσι. Είδε αυτή τη ζωγραφική, μάζεψε καμιά πενηνταριά κομμάτια, τα τύλιξε και πήγε να τα δείξει στους φωτισμένους κριτικούς που κάθονται κοντά στον Σηκουάνα. Και οι φωτισμένοι κριτικοί βγήκαν και έγραψαν, πως ο Θεόφιλος ήταν σπουδαίος ζωγράφος. Και μείναμε με το στόμα ανοιχτό στη Αθήνα.
Το επιμύθιο αυτής της ιστορίας είναι ότι λαϊκή παιδεία δεν σημαίνει μόνο να διδάξουμε τον λαό αλλά και να διδαχθούμε από τον λαό ¨ .
Γιώργος Σεφέρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου