Έρχονται στιγμές, που η θύμιση μας πάει μακριά, πολλά χρόνια πίσω, σε μεγάλες και αξεπέραστες μορφές, που ¨ έφυγαν ¨ και άφησαν πίσω τους ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Ο νους μου πήγε, έτσι αυθόρμητα, στον μεγάλο και αείμνηστο πολιτικό ηγέτη της Γαλλίας, τον Πρόεδρο Φρανσουά Μιτεράν (1916-1996) . Χτυπημένος τα τελευταία χρόνια από καρκίνο του προστάτη αποφάσισε μια μέρα , να διακόψει θεραπείες και φάρμακα , για να φύγει μια ώρα αρχίτερα από τη ζωή. Η συντηρητική ¨Εστία¨ , μετά τον θάνατό του, έγραψε στις 19-1-1996, την ακόλουθη νεκρολογία :
¨Επέλεξε να αποθάνη, όταν διατηρούσε, ακόμη, πλήρη πνευματική διάυγεια και όταν είχε το ψυχικόν σθένος να αποφασίζη, φοβούμενος, προφανώς
την παράτασιν μιας ζωής, που θα κατέληγε αργά ή γρήγορα, εις τον σωματικόν και πνευματικόν ευτελισμόν. Ήθελε να φύγη ως ο Φρανσουά Μιτεράν και όχι ως η σκιά του Φρανσουά Μιτεράν, που θα είχε προκαλέσει τον οίκτον δια την ασθένειαν και την ανακούφισιν δια τον θάνατον.
Χρειάζεται βεβαίως, να είναι κανείς πράγματι ανώτερος άνθρωπος, δια να αντιμετωπίζει με αυτό το μεγαλείον την ζωήν και τον θάνατον.
Όταν κανείς είναι πράγματι μεγάλος, δεν χρειάζεται να κάθεται εις τον θρόνον του δια να κηδευτεί ως Πρόεδρος. Τον κηδεύουν η ιστορία του και η πολιτεία του, καταθέτουν δε στέφανον εις τον τάφον του τα έργα του.
Πολλοί πολιτικοί θα εζήλευον την ¨τύχην¨ του Φρανσουά Μιτεράν . Αλλά πόσοι διαθέτουν το ψυχικόν του σθένος ; ¨ .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου