Είχε πολλούς ¨τύπους¨ η παλιά Αθήνα, με άλλα λόγια ¨ψωνάρες¨ που κυκλοφορούσαν στους δρόμους της πρωτεύουσας.
Ανάμεσα σ’αυτούς ήταν και ο ¨πρίγκιπας¨ Νικολός. Έδρασε περί τα τέλη του 19ου αιώνα. Ένα φτωχόπαιδο από τον Πειραιά. Ο Νικολός όταν είδε τη μία από τις δύο κόρες του Βασιλιά Γεωργίου Α΄, την πριγκίπισσα Μαρία, η άλλη ήταν η Αλεξάνδρα, κυριολεκτικα τρελάθηκε. Με σκοπό να γίνει αντάξιός της , για να την διεκδικήσει, βάλθηκε να μάθει λίγα γράμματα, να καλοντύνεται και να φέρεται ευγενικά, ενώ μόλις τέλειωνε το μεροκάματο , ξεροστάλιαζε με τις ώρες έξω από τα Παλιά Ανάκτορα, όπου έμενε με την βασιλική οικογένεια η δεκαπεντάχρονη Μαρία και ξεφώνιζε : ¨Βασιλοπούλα Μαρία, πάρε με τον Νικολό ! Πάρε με, που είμαι και παιδί καλό ! ¨ Οι φρουροί και οι διαβάτες γελούσαν μαζί του. Αυτός ήταν απτόητος !
Έτσι ,όλη η Αθήνα και ο Πειραιάς είχαν να κάνουν με την τρέλα του Νικολού, ώσπου τον μάζεψαν και τον έκλεισαν στο Δαφνί.
Από όταν κάποιος τρελαινόταν ή εξέφραζε δυσεκπλήρωτες επιθυμίες, έλεγαν : ¨ Πάει και αυτός έγινε Νικολός ! ¨ Για άλλον που έπασχε από μεγαλομανία, όπως ο Νικολός, που ήθελε τη βασιλοπούλα, έλεγαν : ¨Εψώνισε τη Βασιλοπούλα¨ ή απλά ¨την ψώνισε¨, φράση που διαδόθηκε και επικράτησε , για να χαραχτηρίζει την τρέλα ή την χωρίς έρεισμα υπέρμετρη φιλοδοξία.
Τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα και αφού βγήκε από το Δαφνί, ηλικιωμένος πια, ο Νικολός δεν ζητούσε βασιλοπούλες, αλλά κυκλοφορούσε φορώντας στο στήθος του πλήθος τενεκεδένια παράσημα .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου