Ήταν η ώρα του μαθήματος της έκθεσης. Η δασκάλα είχε γράψει το θέμα στον πίνακα : ¨ Τι να ζητήσω από τον Θεό ¨. Ο μικρός μαθητής έγραψε : ¨Θεέ μου απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να με κάνεις τηλεόραση ! Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι μέσα στο σπίτι μου. Να έχω τον δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένειά μου γύρω από εμένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω. Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε χωρίς διακοπές ή ερωτήσεις. Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δεν λειτουργεί.
Όταν είμαι τηλεόραση θέλω, νάχω την παρέα του πατέρα μου, όταν έρχεται στο σπίτι από τη δουλειά, ακόμη κι αν είναι κουρασμένος. Και θέλω και τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί …
Θέλω τα αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου. Θέλω να νιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε-πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα. Και το τελευταίο, κάντε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους. Θεέ μου δεν ζητάω πολλά. Θέλω να γίνω σαν μια τηλεόραση. ¨
Tη δασκάλα που τη διάβασε (καθώς βαθμολογούσε) την έκανε να κλάψει. Ο σύζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη ρώτησε : ¨Τι συμβαίνει; Αυτή απάντησε : ¨Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου ¨. Ο σύζυγος είπε : ¨Το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί !¨ Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε : ¨Αυτή η έκθεση είναι του γιου μας ! ¨ .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου