Όχι δεν είμαι λυπημένη

Η γνωστή ποιήτρια και ακαδημαϊκός Κική Δημουλά σε συνεντεύξη της σε εφημερίδα της Αθήνας , απάντησε, μεταξύ άλλων, στην ερώτηση: ¨Είναι χρήσιμη η ποίηση σήμερα ;¨Απάντηση : ¨Πιστεύω ότι η ποίηση βοηθά , όσο το κερί που ανάβουμε σ’ένα έρημο, καταργημένο ξωκλήσι, με φευγάτους όλους τους Αγίους. Ωφελεί όσους την αγαπούν , επειδή βρίσκουν εντός της, μικρά κομματάκια από σκισμένες φωτογραφίες του ψυχισμού τους. Περισσότερο και πιο σωστά ωφελεί εκείνους που πιστεύουν στη μαγεία της. Η ποίηση ωφελεί όσο μια παυσίπονη σταγόνα σε ένα ωκεανό λύπης.Δεν είναι λίγο¨.

Ας πάρουμε μια γεύση από την ποίηση της Δημουλά , διαβάζοντας ένα μέρος από το ποίημά της ¨Πέρασα¨ :

¨Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω από όλα . Λίγο απ’όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων,
μ΄ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.

...Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Ταξίδεψα μάλιστα. Πήγα κι από δω, πήγα κι από εκεί.
Πάντα έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από εδώ, έχασα κι από εκεί.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
Κι από την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος .Πες πως το πήρα .
Φοβήθηκα τη μοναξιά και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν απ’το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μια ηλιαχτίδα κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες ορθόδοξης ερημιάς.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.Έπιασα τη φωτιά και σιγοκάηκα

Και δεν μού’λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα. Η χάση μου πάνω από θαλασσες κι από μάτια , σκοτεινή, με ακόνισε.
΄Όχι δεν είμαι λυπημένη.΄Οσο μπόρεσα έφερα αντίσταση σ’αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα το νερό στα ξεροπόταμα και παρασύρθηκα .
Όχι δεν είμαι λυπημενη.
Σε σωστή ώρα νυχτώνει ¨.