Συμπληρώθηκε τον περασμένο Μάρτιο ένας χρόνος , από τη μέρα που ¨ έφυγε ¨για το ¨αιώνιο ταξίδι ¨ ,10-3-2007, ο λογοτέχνης Παναγιώτης Κατσιρέλος (1915-2007).
Ήταν η ¨σημαία ¨της Νέας Ιωνίας Μαγνησίας, ο ¨πατέρας¨της προσφυγιάς, το σημείο αναφοράς του τόπου μας ο Παναγιώτης Κατσιρέλος.
Δεν υπάρχουν λόγια, οι λέξεις ¨φτωχές¨ να περιγράψω τον σεμνό και ακέραιο άνθρωπο, που έχασε ο τόπος,που απώλεσαν τα Ελληνικά Γράμματα.
Με αγαπούσε με την αμοιβαία φιλία και εκτίμηση που τρέφαμε ο ένας έναντι του άλλου. Στη δεκαετία του 80, πολλές φορές στην επιστροφή του, μετά τη βόλτα του στο σιδηροδρομικό σταθμό Βόλου, περνούσε από το πατρικό μου σπίτι της οδού Αδριανουπόλεως της Νέας Ιωνίας, όπου με τον συνομήλικό και συμπατριώτη του Σμυρνιό πατέρα μου, τα λέγανε. Και είχαν πολλά τα πουν για τις ¨αλησμόνητες πατρίδες¨.
Ένα μεσημέρι βρέθηκα τυχαία στην παρέα τους. Ήταν πολύ χαρούμενος ο Κυρ-Παναγίωτης. Στη χθεσινή ¨Εστία¨της Αθήνας, ο αχισυντάκτης Χρήστος Αγγελομάτης είχε γράψει κολακευτικά σχόλια για τον λογοτέχνη Κατσιρέλο και το έργο του.
Αλησμόνητε και αξεπέραστε δάσκαλε. Από τα 13 βιβλία που έγραψες,πήρα στα χέρια μου εκείνο με την προσωπική σου αφιέρωση, που έχει τίτλο ¨Ο κλητήρας¨. Από
τα 5 διηγήματα του βιβλίου διάλεξα ¨Τον σταθμό των τρένων¨, απόσπασμα του οποίου και παραθέτω:
¨…η Αφεντιά μου, λοιπόν , παίρνει τους δρόμους συνήθως πρωί, βρέχει-χιονίσει, έχει λιακάδα ,με όποιον καιρό,σε μια καθημερινή βόλτα κούρασης.Σα νάναι ας πούμε, ¨χρέος¨της αυτό, ή το έκανε ¨χρέος ¨της. Που πάω;Μα που αλλού; Σερνάμενος τελευταία, κατηφορίζω για το Σταθμό των τρένων. Είμαι τακτικός σ’αυτόν. Γιατί;Τι γιατί ; Είναι ωραία εκεί !Το καλοκαίρι, είναι θαύμα με τα δέντρα στη δροσιά τους, το χειμώνα ζεστασιά με το καλολιφέρ, καθισμένος στα παγκάκια της ¨Αίθουσας Αναμονής ¨επιβατών να ρίχνεις μια ματιά στις εφημερίδες που ζητάς από το περίπτερο της πλατείας, το φθινόπωρο ειδυλλιακό το μέρος με την ποικιλία των χρωματισμών, την άνοιξη ευωδιά με τα λουλούδια των παρτεριών. Αυτός είναι ο θαυμάσιος Σιδηροδρομικός Σταθμός της πόλης μας, χώρια η ομορφιά αυτή της ιδιότυπης φτιασιάς του κυρίως κτιρίου του, με το κρεμασμένο μεγάλο τετράγωνο ρολόϊ κάτω από το κεραμωτό υπόστεγό του, χρωματισμένο, ολόκληρο το αριστούργημα, κίτρινο και καφετί !...
Τώρα που έφευγα όμως, γύρισα και είδα για άλλη μια φορά το άγαλμα της Αθηνάς, με το δόρυ της, την ασπίδα της και την περικεφαλαία της, στο σοφό κεφάλι της.΄Όχι, δεν κοίταζε η θεά πουθενά συγκεκριμένα, ή μάλλον με τα μαρμαρένια μάτια της έβλεπε αδιάφορα τα πάντα και τον καταφατσά της όμορφο Σιδηροδρομικό Σταθμό της πόλης μας. Εκεί κοντά στη βάση του αγάλματος και ανάμεσα στις ποικίλες μάρκες, παρκαρισμένα αυτοκίνητα των υπαλλήλων του ΟΣΕ και πολλών άσχετων, δυο σκυλιά διαφορετικής ράτσας το καθένα , που κοπροσκύλιαζαν. Τα προσπέρασα και εγώ αδιάφορος, να πάρω πίσω πάλι τους δρόμους της επιστροφής, την οδό Παπαδιαμάντη, τους άλλους δρόμους της ίδιας πορείας του ερχομού μου, χωρίς λοξοδρομήσεις, περπατώντας από τα ίδια πεζοδρόμια με τις νερατζιές, δρασκελώντας τη γέφυρα του Κραυσίδωνα και διασχίζοντας τα στενά της Αγίας Βαρβάρας…
Μεγάλε δάσκαλε.Μπορεί να έφυγες,αλλά το έργο σου είναι εδώ. Ο μοναδικός διαχρονικός σου λόγος είναι εδώ. Εσύ είσαι εδώ και ζεις για πάντα στις καρδιές μας .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου