Γράμμα στο γιο μου

Παιδί μου,
Ξέρω πως τώρα που αρχίζεις τη ζωή σου, βλέπεις γύρω σου την καταχνιά, ενώ περίμενες την άνοιξη.
Ξέρω πως νοιώθεις οργή γι’ αυτούς που σου εξασφάλισαν ανασφάλεια και φόβο στην αρχή της ζωής σου.
Ξέρω το παράπονο σου γιατί να ζεις σ’ αυτήν την παρακμή.
Ξέρω πως δεν αντέχεις την αδικία, το παράλογο, την απληστία και την κοροϊδία.
Ξέρω πως δεν συγχωρείς αυτούς που έκαναν και κάνουν τα ίδια λάθη συνειδητά και σκόπιμα, υποθηκεύοντας το μέλλον σου.
Ξέρω πως περίμενες τουλάχιστον μια συγγνώμη απ’ αυτούς που σου είπαν ψέματα.
Ξέρω πως δεν πιστεύεις ότι θα υπάρξει τιμωρία.
Ξέρω πως δεν πιστεύεις πια τα μεγάλα λόγια, από όλους.
Ξέρω πως ψάχνεις στηρίγματα.
Ξέρω πως η κοινωνική αδικία σε πληγώνει.
Ξέρω πως μιλάς ψιθυριστά και μυστικά με τους φίλους σου γι’ αυτούς που δεν φταίνε.
Ξέρω πως ψάχνεις και μπορείς να ξαναβρείς πρότυπα και αναφορές.
Ξέρω πως την αμφισβήτηση και την ανασφάλεια μπορείς να τα κάνεις δύναμη δημιουργίας για σένα και τους γύρω σου.
Ξέρω πως θέλεις να φύγεις.
Ξέρω πως προσπαθείς να έχεις το κεφάλι ψηλά.
Ξέρω πως είσαι νέος και δυνατός.
Ξέρω πως μπορείς να τα καταφέρεις.
Ένα πράγμα μόνο τολμώ να σε συμβουλεύσω, παιδί μου. Φρόντισε να μπορείς να ορίζεις τον εαυτό σου, μάθε γράμματα και μην αδικήσεις κανένα.
Σου εύχομαι να μη χρειασθεί να στείλεις ένα τέτοιο γράμμα στο δικό σου παιδί.
Σε φιλώ,
Ο πατέρας σου
*Ο Σταύρος Κουμπιάς είναι καθηγητής στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Τεχνολογίας Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Πατρών και πρώην Πρύτανης.

Απάντηση
· Κε Κουμπιά, με συγκινήσατε πολύ γιατί έχω ένα παιδί, μοναχοκόρη, που βρίσκεται στο Λονδίνο, εξ αρχής για σπουδές και σήμερα μετά από όσα συμβαίνουν, μόνιμος κάτοικος Μ.Βρεττανίας… Μέχρι πέρυσι πίστευα και λαχταρούσα ότι το παιδί μου θα γυρίσει στην χώρα μας να προσφέρει τις γνώσεις του και να ζήσει εδώ. Σήμερα χαίρομαι που δεν είναι εδώ άνεργη, χωρίς ελπίδα, χωρίς προοπτική, χωρίς πίστη! Ειλικρινά ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα σκεφτόμουν μ’ αυτόν τον τρόπο, ούτε στους εφιάλτες μου.. Δυστυχώς σήμερα τα παιδιά μας για να ορίζουν τον εαυτό του , για τα καταφέρουν, για να έχουν το κεφάλι ψηλά πρέπει να αφήσουν την χώρα τους… Ας ευχόμαστε μόνον να είναι προσωρινό!!
Απάντηση
· ΚΥΡΙΕ ΚΟΥΜΠΙΑΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΑΤΕ ΠΟΛΥ ΑΛΛΑ ΘΑ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΨΕΤΕ ΝΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΩ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΑΠΟ ΟΛΑ.» ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΔΕΞΟΥ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΜΕΝΑ, ΑΝ ΚΑΠΟΥ, ΚΑΠΩΣ, ΕΧΩ ΣΥΜΒΑΛΕΙ ΚΙ ΕΓΩ ΣΕ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΑΠΙΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ »ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ
Απάντηση
· Αγαπητή κ. Ρένα,
Σας ευχαριστώ πολύ για την επισήμανση την οποία αποδέχομαι και την συνυπογράφω.
Σταύρος Κουμπιάς
Απάντηση
· Κύριε Κουμπιά μπράβο.Ωραίο άρθρο.Συγκινητικό και σοκαριστικό.Αλλά θα μου επιτρέψετε να συμφωνήσω με την Κυρία Ρένα.Μια συγγνώμη από τον Πατέρα ,εκτός ότι θέλει κουράγιο να την ξεστομίσει, δίνει πολύ δύναμη στο παιδί.Ο πατέρας μου αν και μου πρόσφερε τα πάντα δε μου ζήτησε ποτέ συγγνωμη όποτε έφταιγε.Και το χρειαζόμουν.Πόσο μάλλον όταν πλέον με έμαθαν κάθε φορά που σκέφτομαι τη λέξη κοινωνία ασυναίσθητα να προσαρτώ και τις λέξεις κρίση και ύφεση.Ο γιός σας.
Απάντηση
· Μπαμπά….Ξέρω οτι ξέρεις πολλά πράγματα για μένα.Αλλά έπρεπε να ξέρεις ότι δεν θα αδικήσω κανέναν.Θα τους καθαρίσω όλους.