Ιχογράφημα αυτοπροσωπείας – Παν. Κατσιρέλος

¨ Ίσως να μην έγραφα ποτέ μου, αν δε με παρακινούσε η ντροπή απέναντι στην ιστορία να το κάνω. Βλέποντας, λοιπόν, να γράφουν και να τυπώνουν άλλοι βιβλία για την ιδιαίτερη πατρίδα τους, είπα στον εαυτό μου : ¨ Ποιος θα γράψει για τη Νέα Ιωνία Μαγνησίας, τη δεύτερη πατρίδα μου ; ΄Αμα δε το κάνω εγώ, που ζω ακόμα και θα είναι κι από πρώτο χέρι, ποιός άλλος ;
Έτσι, από το 1973 – συνταξιούχος πια – αποφάσισα να γράψω γι’αυτή, αλλά σε είδος μυθιστορίας. Το αφήγημα που βγήκε και κυκλοφόρησε το 1974, ήταν η ¨Στάση Μαυρομάτη¨. Και έτυχε τέτοιας αποδοχής από την κριτική, που ξαφνιάστηκα. Μάλιστα, μου είπαν να συνεχίσω να γράφω, πως έχω υποχρέωση να γράψω, απέναντί τους και για τα ελληνικά γράμματα. Τους έγραψα, φοβάμαι, μήπως τα κατοπινά μου γραπτά δεν αξίζουν και θα ήταν άσκοπο. Πήρα την απάντηση , πως ¨ο άνθρωπος που έγραψε τη ¨Στάση Μαυρομάτη¨, είναι αδύνατον να γράψει παρακατιανά. Αυτό μου έδωσε το θάρρος να συνεχίσω και να εκδώσω σειράν βιβλίων μου, που όλα τους έγιναν ανάρπαστα και γι’αυτό από την αρχή κι’όλας είχαν εξαντληθεί. Βέβαια, τρία τους έχουν βραβευτεί και δύο έχουν επανεκδοθεί για δεύτερη και τρίτη φορά.
Παίρνω από παντού επαίνους, για όλα . Δημοσιεύονται επιφυλλίδες σε εφημερίδες και περιοδικά για την αφεντιά μου. Μου ζητούν συνεντεύξεις δημοσιογράφοι, γίνονται εκδηλώσεις προς τιμήν μου, ομολογώ, πάντα έχω το άγχος μήπως κάποιος γράψει για μένα και με κρίνει αρνητικά ¨ .
.................................
Εισαγωγή από το διήγημα του Π.Κ. οι ¨Ζωντανοί¨

Κλαίω !...
Κλαίω που βλέπω πρόσφυγες, όπου τους βλέπω !...
Γεννήθηκα στη δίνη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, στην ελληνικότατη Σμύρνη της Ιωνίας και Τουρκικής κατοχής. Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία. Εμείς εκεί, ζήσαμε τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, εγώ παιδάκι. Ζήσαμε με την προδομένη από τους Ευρωπαίους εκστρατεία του Ελληνικού Στρατού στη Μικρά Ασία, με τις ύπουλες ευχές αυτών των ¨μεγάλων δυνάμεων¨. Είδαμε την ολέθρια οπισθοχώρηση των δικών μας στρατιωτών, με πόνο στην καρδιά. Είδαμε τη Σμύρνη μας να καίγεται. Νιώσαμε τρομαγμένοι, πνιγμένοι στα δάκρυα, την Καταστροφή. Κυνηγημένοι, ξεσπιτωμένοι, ματωμένοι, χαροκαμένοι με τις σφαγές των Ρωμιών από τους θηριώδεις φονιάδες Τσέτες, πανικόβλητοι, μόνο με τα ρούχα που φορούσαμε, βρεθήκαμε πρόσφυγες τα γυναικόπαιδα στην ελεύθερη Ελλάδα, να στοιβαχτούμε σε καταυλισμούς πρόχειρους, μακριά από τον όμορφο αγαπημένο μας τόπο μας, χωρίς τον αιχμάλωτο πατέρα μας, σκλάβο του κεμαλικού τουρκικού στρατού. Να πεινάμε, να διψάμε, να πεθαίνουμε αβοήθητοι, με τσιμπλιασμένα τα μάτια από τον πονόματο, από δυσεντερία, τύφο και άλλες επιδημίες. Μα πολλοί μας ζήσαμε. Και με το περιφρονητικό στίγμα του ¨πρόσφυγα¨ στα παραπέρα βήματα της πορείας μας, δημιουργήσαμε. Μεγαλουργήσαμε αλλού. Σταθήκαμε όρθιοι.
Δεν κλαίω για μένα βέβαια πια, για εκείνα στη Σμύρνη και τα κατοπινά. Ο χρόνος βάλσαμο έγινε. Δεν τα ξέχασα όμως. Και είναι αυτά που διηγούμαι εγώ στο βιβλίο μου.
Όμως ξέσπασαν κι άλλοι πόλεμοι : ο ελληνοϊταλικός, που στη μάχη της Τρεμπεσίνας σκοτώθηκε ο αδερφός μου, εγώ γύρισα ζωντανός. Ο φρικαλέος Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος. Η Κατοχή. Είδα σκοτωμένους, σκορπισμένα στους δρόμους πτώματα, φοβισμένους ανθρώπους, πεθαμένους από την απάνθρωπη πείνα, που’ναι χειρότερη από το να σκοτωθείς στη μάχη ή να σε εκτελέσουν. Είδα κρεμασμένους από την κτηνωδία των ναζί δημίων του χιτλερικού φασισμού. Με την Απελευθέρωση γνώρισα την τρομοκρατία του εμφύλιου κι όλα τα κακά που γεννάνε τ’ανθρώπινα πάθη, μίση και το απαίσιο συμφέρον. Αυτό το ηλίθιο τρομερό συμφέρον.
Γι’αυτό κλαίω!...
Κλαίω που δεν βλέπω ακόμα έναν πραγματικό πανανθρώπινο πολιτισμό, όπως ταιριάζει με την ανάπτυξη του τεχνικού μας πολιτισμού.
Κλαίω γιατί δεν μπορώ μόνος μου να φτιάξω εγώ έναν ηθικό πολιτισμό.
Και ξέρουμε όλοι μας, υπάρχει κι ο φυσικός θάνατος, που αυτός χλευάζει τους πλεονέχτες ...