Από δύο διηγήματα, σχετικά με το Πάσχα, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, μεταφέρω αποσπάσματα γραφής, του μεγάλου των Ελληνικών Γραμμάτων, αείποτε τερπνά και διαχρονικά :
¨Λαμπριάτικος ψάλτης¨
¨…Άγγλος ή Γερμανός ή Γάλλος δύναται να είναι κοσμοπολίτης ή αναρχικός ή
Άθεος ή οτιδήποτε. Έκαμε το πατριωτικόν χρέος του, έκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα είναι ελεύθερος να επαγγέλεται χάριν πολυτελείας την απιστίαν και την απαισιοδοξίαν. Αλλά ο Γραικύλος της σήμερον, όστις θέλει να κάμη δημοσία τον άθεον ή τον κοσμοπολίτην, ομοιάζει με νάνον ανορθούμενον επί άκρων ονύχων και τανυόμενον να φθάση εις το ύψος και φανή και αυτός γίγας. Το Ελληνικόν Έθνος, το δούλον , αλλ’ουδέν ήττον και το ελεύθερον, έχει και θα έχει διά παντός ανάγκην της θρησκείας του.
Τα επ’εμοί ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρονώ, δεν θα παύσω πάντοτε, ιδίως κατά τας πανεκλάμπρους ταύτας ημέρας, να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ’έρωτος την φύσιν και να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια Ελληνικά έθη. Εάν επιλάθωμαί σου, Ιερουσαλήμ, επιλησθείη η δεξιά μου, κολληθείη η γλώσσα μου τω λάρυγγί μου, εάν ου μη σου μνησθώ…¨
¨Εξοχική Λαμπρή¨
¨…Χρόνο με τον χρόνον , όσον γηράσκει τις, κυριεύεται από την επιθυμίαν να ευρίσκεται τας ημέρας αυτάς εις μικρόν χωρίον, να ήκουεν όλας τας ακολουθίας των αγίων εορτών εις εν μικρόν εξωκκλήσιον, όπου να υπήρχεν εις ιερεύς σεβάσμιος, πράος, ενάρετος και εις ψάλτης με ταπεινήν αλλά γλυκείαν φωνήν, δια να αισθανθή όλη την ποίησιν και το κάλλος των εορτών, να δοξάση μετά των προσφιλών του το Πάσχα, ευχόμενος να αξιωθή και του διαρκούς αιωνίου Πάσχα…¨
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου