Ζαγοράς εγκώμιον

               Είναι η πατρίδα του . Ο τόπος που γεννήθηκε . Η γενέθλια γη . Είναι η Ζαγορά – Πηλίου η αγάπη του η παντοτινή. Έπρεπε κάτι να γράψει κι αυτός για το ¨καμάρι¨ του Πηλίου , για το ¨ ξάφνιασμα¨ της φύσης ,για την απλοχεριά του Πλάστη .

               Πρόκειται για τον φίλο , χημικό – συγγραφέα Μανόλη Γκαγκάκη . Αν και σπούδασε θετικές επιστήμες , η Χημεία δεν τον συγκίνησε , όσο η λογοτεχνία με τον πεζό και ποιητικό της λόγο .

             Από το Δημοτικό Σχολείο ο Μανόλης έδειξε το ταλέντο του στο γραπτό λόγο . Στις ¨ Εκθέσεις Ιδεών ¨ ήταν ο πρώτος της τάξης . Το γραπτό του ξεχώριζε από τα άλλα . Ήταν καλά γραμμένο και διακρινόταν για τις εύστοχες σκέψεις και προτάσεις , που έδινε σε θέματα της καθημερινότητας .

           Στα χρόνια που πέρασαν , ο Μανόλης , παράλληλα με την εργασία του ,στο Υπουργείο Εμπορίου ,  ασχολήθηκε με το αγαπημένο του χόμπι , που ήταν το γράψιμο σε χρονογραφήματα και διηγήματα Πηλιoρείτικων περιστατικών λαογραφικού περιεχομένου και όχι μόνο .

          Στο εφετινό τεύχος 9/2016 του περιοδικού ¨ Βίγλα – Πλώρη ¨ , μια έκδοση του ¨ Συλλόγου Ερασιτεχνών Αλιέων ¨ Άνω Γατζέας – Βόλου ¨ Ο Τίμιος Σταυρός ¨ , ¨ κλέβει την παράσταση ¨ δημοσιεύοντας το ποίημά του με τίτλο ¨ Ύμνος στη Ζαγορά ¨ .

          Διάλεξε ο Μανόλης τις πιο σπάνιες και όμορφες λέξεις της Ελληνικής  Γλώσσας , τις πήρε και ¨ κέντησε ¨ ένα ποιητικό κέντημα απαράμιλλου κάλους , αφιερωμένο στη μεγάλη του αγάπη , τη Ζαγορά .

          Και οι τέσσερις στροφές του ποιήματος έχουν τόση ζωντάνια , είναι τόσο σφριγηλές και όμορφες , ώστε να ταιριάζουν απόλυτα με τον ζωντανό μύθο της Ζαγοράς .

         Μπράβο σου Μανόλη , συγχαρητήρια . Με το πόνημά σου τίμησες την πατρίδα σου Ζαγορά – Πηλίου με τον καλύτερο τρόπο .

      Ύμνος στη Ζαγορά 

       Περήφανη αρχόντισσα των Κενταύρων μητέρα ,

       θωρείς το Αιγαίο από ψηλά μέσ’ απ’ τις φυλλωσιές .

       του Ρήγα Θούρια τραγουδάς με τις πνοές του αγέρα

       και νοσταλγείς παλιούς καιρούς , δόξες αλαργινές .

       Θυμάσαι τα καράβια σου με Ιάσονες στο δοιάκι

       στου Χορευτού την αγκαλιά μ’ολάνθιστα πανιά.

       στα στήθια των ναυτόπουλων του γυρισμού σαράκι

       και τα λιμάνια μακρινά στο Νότο , στο Βορρά .

       Του Γραίγου τ’άγριο φύσημα ξεπλέκει τα μαλλιά σου ,

       ήλιος πελάγου σε ξυπνά απ’όνειρα του νου .

       Τα χείλη σου είναι κερασιές , ανθότοποι η ποδιά σου ,

       τα χέρια ολόρθοι πλάτανοι στον κήπο τ’ουρανού .

      Την Άνοιξη χαμογελάς στου Πήλιου τα μπαλκόνια ,

      το καλοκαίρι λούζεσαι στ’ Αιγαίου τα νερά ,

      μελαγχολείς φθινόπωρο μεσ’στα γυμνά τα κλώνια

      κι ασπρίζεις καταχείμωνο σαν ώριμη  κυρά .

      Ποίηση-Μ.Γ. – Βόλος

      Πεζό κείμενο : Β.Παλαμηδάς – Βόλος 23/7/2016