Ζωή

               Η ελληνική πολιτική σκηνή είναι ένα θέατρο ανεξάντλητο σε ρεπερτόριο και πρωταγωνιστές . Από αρχαιοτάτων που λένε   χρόνων. Εδώ γεννήθηκαν και έδρασαν ¨ φίρμες ¨ παγκοσμίου κλάσεως , όπως Περικλήδες , Θεμιστοκλήδες και Αλκιβιάδηδες και στα ίδια από αυτά μέρη ¨ έφαγαν ψωμί ¨ παλιοτόμαρα , σαν κι αυτά που δολοφόνησαν έναν Καποδίστρια ...

              Η σύγχρονη ιστορία μας κοσμήθηκε από Βενιζέλους , Τρικούπηδες και Πλαστήρες , αλλά εδώ έδρασαν και δρουν και πολιτικάντηδες που στις μέρες της δόξας τους , ως αδειανοί τενεκέδες , έκαναν θόρυβο , αλλά σήμερα ούτε που τους θυμάσαι . Τι να θυμάσαι ας πούμε από έναν Βαγγέλη Γιαννόπουλο , τον γραφικό εκείνον υπουργό-διασκεδαστή , που μετέτρεψε τα σκυλάδικα – στα οποία αρεσκόταν να φωνάζει – σε πολιτικό επιχείρημα και στοιχείο πολιτισμικής ταυτότητας ;

             Ο τόπος αυτός μπορεί να μη παράγει τίποτε άλλο από πέτρες , πουρνάρια , φραγκοσυκιές , αλλά από πολιτικούς παράγει περισσότερους από όσους μπορεί να καταναλώσει .

             Σ’αυτόν λοιπόν τον κακοτράχαλο τόπο η ιστορία έμελλε να αναδείξει στον παρόντα χρόνο και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου , που , πριν ακόμη σπάσει το τσόφλι της πολιτικής , τραβάει ήδη επάνω της τα περιβόητα ¨ φώτα της δημοσιότητας ¨ και την προσοχή μας .

             Κανονικά δεν ήταν να ασχολούμαστε τώρα με τη Ζωή . Αλλά έτσι γράφεται η ιστορία με συγκυρίες . Και συγκυρία ( ατυχής ) ήταν που βρέθηκε κάποτε ένας Πρωθυπουργός ( ο Τσίπρας ) και – χωρίς να ξέρουμε πως του ήρθε – πήγε και την έκανε Πρόεδρο της Βουλής .

            Το αξίωμα είναι πολύ μεγάλο , τρίτο στη χώρα λέει το Σύνταγμα και απαιτεί ιδιαίτερες συνθετικές και ισορροπιστικές ικανότες για να εμπιστευθείς σε ένα άπειρο κοριτσόπουλο και δη κακής πολιτικής ανατροφής , που δεν είχε παρά να επιδείξει ανέξοδα τσαμπουκαλέματα σε διάφορες Επιτροπές της Βουλής . Ούτε είναι επιχείρημα πως , αφού κάναμε Πρωθυπουργούς τα κουτορνίθια των Καραμανλήδων και των  Παπανδρέηδων , γιατί όχι και τη γόνο του Κωνσταντόπουλου ; Η Ζωή ήταν λοιπόν το πρώτο από τα μεγάλα λάθη του άπειρου Τσίπρα .

            Μένω στην εικόνα της : Ψηλή , κρεμανταλού , γεροδεμένη , κορμοστασιά αρχοντική , η Ζωή έχει κοψιά αντρική . Προσόν πολύ σημαντικό σε έναν τόπο που αποδέχθηκε – και ούτε θα αποδεχθεί ποτέ – να κυβερνηθεί από μια γυναίκα . Στην Ελλάδα οι Ασπασίες έμεναν και θα μένουν πάντα πίσω από τις κουΐντες . Για τον Έλληνα η Ζωή τύποις είναι γυναίκα . Και κάθε απόπειρα των επικοινωνιολόγων της να τονίσουν τη γυναικεία της φύση ( με καναρινί παλτό και ροζουλί παντελόνια π.χ. ) υπήρξε κωμική . Εξ ου και η γρήγορη , οριστική και αναφανδόν επιστροφή στα σκούρα αντρουά κοστούμια .

               Δεύτερον , το βλέμμα . Είναι μερικά βλέμματα – τι διάβολο χημεία της φύσης είναι αυτή ; Σε κοιτάνε και παγώνεις . Αν ισχύει αυτό που λένε ότι το βλέμμα είναι ο καθρέπτης της ψυχής , τότε μιλάμε για πραγματικά ταραγμένη ψυχή που για κάποιο άγνωστο λόγο έχει θυμό , οργή και λες και ψάχνει να εκδικηθεί , να ¨τσαλακώσει¨ , να συντρίψει τον απέναντι .
               Το φυσικό αυτό πάθος βγαίνει και στο λόγο . Η Ζωή Κωνσταντοπούλου , είτε μιλούσε σ’εκείνον τον φουκαρά πρόεδρο Επιτροπής Χρ. Μαρκογιαννάκη , που από θαύμα γλίτωσε το εγκεφαλικό , είτε στους βουλευτές ενώ προεδρεύει , είτε στον αστυνομικό που κατσαδιάζει έξω από τη Βουλή , έχει ένα ύφος που εξοργίζει και αποδιοργανώνει τον συνομιλητή , αλλά και όσους την ακούνε . Στυλ επιτηδευμένα αργό , μακρόσυρτο , θα το έλεγες σαρδόνιο και χαιρέκακο , μοιάζει περισσότερο με δασκάλα που μαλώνει τους μικρούς μαθητές και παράλληλα δείχνει να το απολαμβάνει . Έχω συχνά αναρωτηθεί άν είναι γνήσιο το ύφος αυτό . Δεν ξέρω . Μου μοιάζει ότι έχει πάρει μαθήματα διαχείρισης θυμού για να μην μιλήσει όπως της βγαίνει , δηλαδή να κατεβάσει καντήλια και εξαπτέρυγα μαζί  .

               Από τις θέσεις της , τις συμπεριφορές της και την εν γένει στάση της , η Ζωή δείχνει αυταρχική ως προσωπικότητα και αυτό δεν κρύβεται κάτω από τον μανδύα της Αριστεράς που επαιρόταν πάντα για τη δημοκρατικότητα της . Έχω την αίσθηση ότι η Ζωή είναι πέρα από ιδεολογίες . Στην Αριστερά βρέθηκε γιατί εκεί ήταν το μαγαζάκι του μπαμπά Νίκου . Αν ο τελευταίος ήταν – ας πούμε – πρόεδρος δεξιού κόμματος , η Ζωή ίσως και να ανήκε στη Δεξιά . Πολιτικοί σα τη Ζωή – ναρκισσιστές , με πολλά καντάρια αυτοεκτίμησης , στα όρια της αυτο-αποθέωσης – χρησιμοποιούν τα κόμματα και τις ιδεολογίες για να ανέβουν . Δεν παρασύρονται από συναισθηματισμούς , αυτά είναι για τους αδύνατους .

               Η Ζωή είναι μια φιγούρα μυθιστορηματική . Δεν μπήκε στη πολιτική π.χ. για να πλουτίσει . Ίσα – Ίσα δεν είναι λαμόγιο . Η Ζωή έχει πλάσει έναν δικό της φανταστικό κόσμο και προσπαθεί να αυτοτοποθετηθεί σ’αυτόν . Μέσα στον κόσμο αυτό η Ελλάδα θα μεγαλουργήσει και αυτή θα είναι – όπως οραματίζεται – ο ηγέτης που θα υψώσει τον ελληνισμό σε νέα πεδία δόξης .

               Στην πορεία αυτή η Ζωή κατάλαβε πολύ καλά τι θα πει Έλληνας και έσπευσε να ταυτιστεί μαζί του . Ο Έλληνας είναι ο εκ κατασκευής φτιαγμένος να λέει ¨όχι¨ . Είναι εκ φύσεως αρνητικός , γκρινιάρης και μεμψίμοιρος . Δεν κάνει προτάσεις για το πως θα λυθούν προβλήματα , αντιθέτως , ασκεί μονίμως κριτική και ρίχνει τις ευθύνες σε τρίτους . Κάνει κάτι διαφορετικό η Ζωή ; ¨Όχι¨ σε όλα λοιπόν , γενικώς και αορίστως , έτσι χωρίς πρόταση και βουρ να ¨φάμε¨ τους κακούς ξένους που μας επιβουλεύονται εμάς το περιούσιον έθνος . Άλλωστε στην Ελλάδα καριέρα κάνεις με το ¨όχι¨, ποτέ με το ¨ναι¨ ( Λεωνίδες , Κολοκοτρωναίοι , Μεταξάδες μπορούν να σας το διαβεβαιώσουν .

               Παρήγορο είναι ότι , σε πολύ μεγάλο ποσοστό , η συμπεριφορά της κ Κωνσταντοπούλου αποδοκιμάζεται από τον λαό , στις δημόσιες και ιδιωτικές συζητήσεις . Αλλά μην γελιέστε . Υπάρχουν πάρα πολλοί συνέλληνες που κατά βάθος την θαυμάζουν και την πιστεύουν , θεωρώντας ότι η αρνητική της εικόνα είναι προϊόν συνομωσίας των διαπλεκομένων media . ¨ Γουστάρουν ¨ που είναι τσαμπουκαλού και προσδοκούν ότι μια μέρα μια τέτοια ... Μπουμπουλίνα θα οδηγήσει το σκάφος ¨ Η Ελλάς ¨ προς το μεγάλο πεπρωμένο του που είναι να δοξαστεί . Όχι γιατί η χώρα σήμερα έχει κάνει κάτι άξιον δόξης , αλλά διότι το δικαιούται ιστορικώς , ως κληρονόμος εκείνων , που όταν οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια , εμείς κτίζαμε Παρθενώνες .

               Εκμεταλλευόμενος αυτόν τον κρυφτοφασισμό του ελληναρά – που κατά βάθος θέλει τέτοιους ηγέτες – ( ¨ που είσαι ρε Παπαδόπουλε λένε ακόμη κάποιοι ) καθώς και την περίεργη πολιτικά συγκυρία που ζούμε μετά την προσγείωση του κομαντάντε Τσίπρα με σπασμένα τα φτερά στον ρεαλισμό , είναι βέβαιο ότι η Ζωή θα διεκδικήσει να παίξει ρόλο . Ρόλο ηγετικό . Με δικό της κόμμα ; Με κατάκτηση της αρχηγίας του ΣΥΡΙΖΑ , θα δείξει .

               Δύσκολο όμως θα επιτύχει τις επιδιώξεις της . Προσωπικότητες αυτού του είδους είναι πρώτα από όλα αυτοκαταστροφικές . Και επί πλέον φοβίζουν . Συσπειρώνουν κόσμο εναντίον τους . Όσο και αν τις κρυφοθαυμάζει , ο μικροαστός πάντα θα θέλει την ηρεμία και την ασφάλεια των μέτριων αλλά τουλάχιστον νορμάλ πολιτικών , που άλλο δεν του υπόσχονται παρά μια ζωή χωρίς εκπλήξεις .

 

              Αλ. Καλέσης – Λάρισα , 27/7/2015      .