Κάποιο κρύο πρωινό του Γενάρη, στη Νέα Υόρκη, ένας άνδρας κάθισε σε ένα κεντρικό σταθμό του μετρό και ξεκίνησε να παίζει το βιολί του. Έπαιξε για περίπου 45 λεπτά. Κατά τη διάρκεια των 45 λεπτών, δεδομένου ότι ήταν ώρα αιχμής, πέρασαν από μπροστά του αρκετές χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι πηγαίνοντας στις δουλειές τους.
Τρία λεπτά μετά την έναρξη της μουσικής, ένας μεσήλικας κύριος παρατήρησε ότι υπήρχε ένας μουσικός που έπαιζε βιολί. Τον κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και συνέχισε το βιαστικό βηματισμό του.
Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολάριο, από μια κυρία που το πέταξε στο καπέλο του, καθώς περνούσε από μπροστά του, χωρίς να σταματήσει καθόλου.
Λίγο αργότερα, κάποιος ακούμπησε στον τοίχο και τον άκουγε για λίγο, αλλά μετά κοίταξε το ρολόϊ του και έφυγε βιαστικός.
Πιο πολύ από όλους τους περαστικούς, ασχολήθηκε μαζί του ένα τρίχρονο αγόρι που ήθελε να σταματήσει για να ακούσει, αλλά η μητέρα του τον τράβηξε, για να συνεχίσουν τη διαδρομή τους. Το παιδί κοιτούσε συνεχώς προς τα πίσω, καθώς απομακρυνόταν.
Στα 45 λεπτά μουσικής, συνολικά σταμάτησαν για να ακούσουν, έστω και για λίγο, μόνο 6 άνθρωποι. Περίπου 20 άνθρωποι έριξαν λεφτά στο καπέλο, καθώς συνέχιζαν να περπατούν, χωρίς να ελαττώσουν την ταχύτητα του βηματισμού τους.
Η συνολική είσπραξη ήταν 32 δολάρια. Όταν η μουσική σταμάτησε και υπήρξε σιωπή, κανείς δεν πρόσεξε, κανείς δεν χειροκρότησε, ούτε υπήρξε κανενός άλλου αναγνώριση.
Αυτό που δεν ήξερε κανείς ήταν, ότι ο συγκεκριμένος βιολιστής ήταν ο Joslinia Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου, και έπαιζε με ένα βιολί Stradivarius αξίας 3.5 εκατομμυρίων δολαρίων, κατασκευασμένο από τον ίδιο τον Antonio Stradivari το έτος 1713.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου