Ο θάνατος του καθηγητή

Ο θάνατος είναι κυρίαρχος στον πλανήτη. Πλανητάρχης είναι ο θάνατος, κανείς άλλος. Αλλά και το σύμπαν είναι ο κυρίαρχος Νόμος που κρατεί, άρα ο θάνατος και συμπαντάρχης. Ολόκληρος ο πλανήτης είναι ένα σφαγείο, κάθε στιγμή¨. Οι παραπάνω θεωρίες είναι του καθηγητή της Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Αθήνας Δημήτρη Λιαντίνη (1942-1998), που εξαφανίστηκε την 1 Ιουνίου 1998, για να βρεθεί λίγες μέρες αργότερα νεκρός σε μια σπηλιά στη κορυφή του Ταΰγετου Λακωνίας.

Οι άνθρωποι εξαφανίζονται κάθε μέρα. Άλλοι αυτοκτονούν, άλλοι παίρνουν τα πράγματά τους και φεύγουν, άλλοι εγκαταλείπουν οικογένειες και φίλους. Υπάρχει ακόμα και τηλεοπτική εκπομπή, που ασχολείται αποκλειστικά με τον εντοπισμό των εξαφανισμένων. Οπότε αποτελεί εύλογα έκπληξη το γιατί η ιστορία του 56χρονου καθηγητή Πανεπιστημίου, που εξαφανίστηκε πριν από δέκα χρόνια, εξακολουθεί να ερεθίζει την περιέργεια της κοινής γνώμης.

Το επώνυμο του πατέρα του ήταν Νικολακάκος, το οποίο άλλαξε με δικαστική πράξη το 1979 σε Νικολακάκος-Λιαντίνης, το οποίο προέρχεται από την ιδιαίτερη πατρίδα του, το χωριό Λιαντίνα Λακωνίας.

Ο Δημήτρης Λιαντίνης ήταν καθηγητής της Φιλοσοφικής της Αθήνας, ένας άνθρωπος περίεργος, ασυνήθιστος, τον οποίο άλλοι λάτρευαν και άλλοι κοιτούσαν απλά με απορία. Λάτρης του αρχαιοελληνικού πνεύματος , άθρησκος και πάντα γοητευμένος από τη φιλοσοφική έννοια του θανάτου, σίγουρα δεν περνούσε απαρατήρητος ούτε από τη Σχολή του, ούτε από το ευρύτερο περιβάλλον του. ¨Ο θάνατος είναι ένα φαινόμενο κυρίαρχο¨, έλεγε σε μια του διάλεξη. ¨Ο θάνατος είναι το σημαντικότερο πρόβλημα της φιλοσοφίας. Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου. Ένα είναι βέβαιο ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε¨.

Γεννημένος στις 23 Ιουλίου 1942 στη Λιαντίνα με το όνομα Δημήτρης Νικολακάκος, ο μεσαίος από τα τρία αδέρφια, ο μικρότερος Στέφανος ζει στον Καναδά, ο μεγαλύτερος Γιώργος ζει στη Λιαντίνα, ο Δημήτρης έδειξε από νωρίς την έφεσή του στο διάβασμα και στη μελέτη. Σπούδασε στη Φιλοσοφική της Αθήνας και αφού πρώτα δούλεψε για λίγα χρόνια καθηγητής σε γυμνάσιο, αποφάσισε να πάει στη Γερμανία να κάνει μεταπτυχιακά και τελικά επέστρεψε για να γίνει Καθηγητής. Παντρέυτηκε το 1973 τη Νικολίτσα Γεωργοπούλου και έκανε μαζί της μία κόρη, την οποία ονόμασε Διοτίμα, από μια αρχαία ιέρεια του έρωτα. Ερωτευμένος με τη ζωή, λάτρης του γυναικείου φύλλου, δημοφιλής στους φοιτητές του, με καλούς φίλους, δεν ήταν ο άνθρωπος που θα περίμενε κανείς να εξελιχθεί σε αυτόχειρα. Όλα δείχνουν, ωστόσο, ότι το σχέδιο της εξαφάνισής του, το είχε εκπονήσει από πολύ νωρίς.

Μετά την εξαφάνισή του, το όνομα του Λιαντίνη έγινα διάσημο. Τα μέσα ενημέρωσης ασχολήθηκαν εκτεταμένα με το θέμα, καθώς τα σωστικά συνεργεία και η ΕΜΑΚ με τα σκυλιά της χτένιζαν τις πλαγιές του βουνού, ψάχνοντάς τον. Ταυτόχρονα, ψήγματα πληροφοριών άρχισαν να έρχονται στο προσκήνιο, ενώ πολλοί άρχισαν να διαβάζουν τα γραπτά του με διαφορετικό μάτι, προσπαθώντας να αλιεύσουν στοιχεία, που πιθανόν να είχε αφήσει.
Το γράμμα που άφησε στη κόρη του Διοτίμα, είναι αρκετά ξεκάθαρο :

¨Διοτίμα μου,
Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τη
τούτη την ώρα βήμα-βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσωπική μελέτη του θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης.
Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι.
Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχονται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.
Η τελευταία μου πράξη έχει το όνομα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχονται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες μας. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι’αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.
Θα δοκιμάσω ν α πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Αν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος και ευρεθεί ο νεκρός μου σε τόπο όχι ασφαλή, να φροντίσεις με τη μανούλα σου, να τον κάψετε σε ένα απτοτεφρωτήριο της Ευρώπης.
Έζησα έρημος και ισχυρός. Λιαντίνης. ¨.
Ο καθηγητής Δ. Λιαντίνης, πήρε τον εαυτό του, ό,τι ήταν και ό,τι είχε γίνει και τον έφερε στην αγκαλιά του Ταΰγετου, όπου τα βράχια είναι λευκά, όπου οι κορμοί των δέντρων είναι συστρεμμένοι και λείοι, όπου έχει πάντα χιόνι. Πολύ σύντομα θα μας αποκαλύψει και το γιατί ¨.