Πέρασαν τα χρόνια και ήρθαν στα μαλλιά τα ¨χιόνια¨, που λέει ο ποιητής. Ούτε που το καταλάβαμε. Δεκαετίες ολόκληρες ¨κύλησαν¨και ¨φόρτωσαν¨στις πλάτες μας ηλικίες ασήκωτες.
Σ’αυτό το ¨πέρασμα¨της ζωής , ο καθένας τράβηξε το δρόμο του, το δικό του δρόμο. Ξεκινήσαμε από την ίδια αφετηρία. Από εκείνα τα αθώα παιδικά χρόνια, τα χρόνια της εφηβείας και μετά τα χρόνια της ενηλικίωσης και των προβληματισμών.
Τι έγιναν οι παλιοί μας φίλοι ; Με τους πιο πολλούς χωρίσαμε για πάντα. Από την παλιά παρέα έμεινε η ¨μαγιά ¨,εμείς οι τυχεροί, που δίνουμε το παρών και σήμερα πίνουμε το κρασάκι μας και λέμε τις αναμνήσεις μας.
Ο ποιητής Τάσος Αγγελίδης , στο ποίημά του ¨Οι παλιοί φίλοι΄, γράφει :
¨Κάποτε τα πράγματα φαίνονταν απλά.
Έμοιαζαν αιώνια.
Και ας γνωρίζαμε ότι ¨Τα πάντα ρει και ουδέν μένει ¨.
Νομίζαμε ότι γνωρίζαμε τον εαυτό μας και τους άλλους
κι ας είχαμε διδαχθεί το ¨Εν οίδα ότι ουδέν οίδα ¨.
Μπορεί πλέον να μη βλεπόμαστε συχνά.
Μπορεί και να ψυχραθήκαμε με ορισμένους για κάποιους λόγους.
Μπορεί να πήραμε διαφορετικούς δρόμους.
Αυτά όμως που ζήσαμε κάποτε,
εξακολουθούν να έχουν τη δική τους ζωή.
Δεν σβήνονται με τίποτα ¨.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου