Ήθελα του πατέρα μου ν’ανοίξω το μνημείο,
Να σκάψω με τα χέρια μου, να βγάλω το φορείο,
να ιδώ πως μου τον έκαμαν τόσον καιρόν εκεί πέρα
η νύχτα και τα χώματα το γέρο μου πατέρα !
Σφιχτά, σφιχτά ν’αγκαλιαστώ το σώμα του το κρύο,
στήθος με στήθος,κεφαλή με κεφαλή κ’οι δύο.
Ήθελα ν’άμουν σάβανο να ντύνω το κορμί του.
Να ήμουνα προσκέφαλο να γερν’η κεφαλή του.
Της νειότης του το όνειρο στον ύπνο του να γένω,
να ήμουνα της του ευχή, να τον ζεσταίνω.
Να ήμουν, όσα έκανε καλά οπόταν ζούσε,
κ’η προσευχή των ορφανών όπου παρηγορούσε !
Ήθελα ν’άμουν ουρανός στους κόλπους να τον έχω,
να ήμουνα παράδεισος μ’ακτίνες να τον βρέχω.
Να ήμουν σύννεφο λευκό να τονε ταξιδεύω ,
αγέρας της πρωτομαγιάς γλυκά να τον χαϊδεύω !
Νάμουν αστέρι της αυγής, να λάμπω στα μαλλιά του,
της Παναγιάς χαμόγελο ν’ανοίγω την καρδιά του !
Ήθελα νάμουνα σταυρός στον τάφο του να μένω,
νάμουν δροσούλα τ’ουρανού το χώμα του να ραίνω.
Να ήμουν δένδρο φουντωτό σκιά να του χαρίζω,
πουλάκι να του κελαϊδώ , άνθος να του μυρίζω.
Λαμπάδα εις το μνήμα του να ήμουν αναμμένη.
Να ήμουν μνήμα του εγώ, μονάχος να μη μένει !
¨Ερώτων λείψανα¨-Αχιλλέας Παράσχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου