Είδα

Είδα μια χώρα ξωτικιά στ’ανήσυχο όνειρό μου.
Ποσ’όμορφη δεν θα το πει ποτε καμιά ψυχή.
Το νου μου πήρε κι άφησα το φτωχικό χωριό μου
κι έκανα τάμα μόνο εκεί ν’αράξω μόνο εκεί.

Τρελό παιδί ξεκίνησα δεμένο με τα μάγια
του ονείρου μου, κι εγνώρισα τις χώρες του γιαλού.
Είδα τις χώρες π’άστραφταν σε κάμπους και σε πλάγια,
μα η χώρα μου, όλο πήγαινα-κι ήτανε παντ’αλλού.

Διαβάτες μ’ανταμώσανε καλοί και μου’παν: Μείνε,
είν’όμορφη η χώρα μας , καιρός ν’αράξεις πια.
Είν’όμορφη κι η χώρα σας ,διαβάτες, μα δεν είναι
εκείνη που ονειρεύτηκα και με τραβάει μακριά.

Ετσ’είναι. Σύρτε , κι άστε με να σιγοταξιδεύω
Και να περνώ μονάχος μου και κάμπους και βουνά,
Ίσως τη βρω μ’αν δε τη βρω τη χώρα που γυρεύω,
Μη μου ζητάτε αδέρφια μου, ν’αράξω πουθενά …

Λάμπρος Πορφύρας ( 1879-1932 )