Με τις μύγες "ασχολείται" σ' ένα χρονογράφημα του με τίτλο "Πρωτο-μυγιάτικο" , Εστία 7-5-1932, ο πολυτάλαντος Μπάμπης Αννινος (1852-1934). Υπήρξε μια πολύμορφη προσωπικότητα της δημοσιογραφίας και των Νεοελληνικών Γραμμάτων. Δημοσιογράφος, γελοιογράφος από τους αρίστους, ποιητής, ιστορικός, διηγηματογράφος, χρονογράφος, θεατρικός συγγραφεύς:
"Εις το άσπρο χαρτί, που είχα εμπρός μου, ήλθε και εκάθησε μια μύγα, η πρώτη από όσας θα μας βασανίσουν όλο το καλοκαίρι. Την έδιωξα, αλλ' εκείνη αμέσως ξαναήλθεν. Επενέλαβα την χειρονομίαν, αλλά και πάλιν το αποτέλεσμα υπήρξε το ίδιον. Ο διωγμός δε και η επάνοδος επανελήφθησαν δεκατέσσαρας φοράς, τας οποίας είχα την υπομονήν να μετρήσω. Το θέμα που είχα ετοιμάσει δια το άρθρον μου εξετοπίσθη και η σκέψις μου προσηλώθη εξ ολοκλήρου εις αυτό το φαινόμενον της μύγας. Ιδού, ίσκέφθην ένα πλάσμα ελάχιστον, ταπεινόν, τιποτένιο, περιφρονημένον, τον οποίον εν τούτοις δίδει διδάγματα θελήσεως, αντοχής, επιμονής και υπομονής. Και ο πλέον οχληρός ζητιάνος και ο πλέον αδιάκριτος θεσιθήρας θ' απηλπίζετο και θα έρευγεν ύστερα από την τετάρτην, τέμπτην, όγδοην, δεκάτην το πολύ ιποτυχίαν, απηλπισμένος και κατησχυσμένος. Η μύγα όμως, η μικροσκοπική μύγα, όχι! Αυτή επέμεινε με πείσμα, με θέλησιν, με καρτερίαν, που είναι αδύνατον να βρης εις τους ανθρώπους.
Οταν ομιλούμεν περί ζώων εν γένει, εκφραζόμεθα συνήθως με κάποιον τεριφρονητικόν οίκτον. Σε βλέπω σαν μύγα! λέγει αλαζονικώς ο παλληκαράς προς τον αντίπαλον, με τον οποίον διαπληκτίζεται. Και όμως, ο άνθρωπος εγνώρισεν από χρόνων αρχαιοτάτων την βλαβεράν ισχύν του περιφρονημένου εντόμου και ξευρει πόσον επικίνδυνο είναι εις την ανθρωπότητα. Δια τούτο, ίσως οι προληπτικοί και οι δεισιδαίμονες, κατά τους ζοφερούς καιρούς της αμάθειας και των προλήψεων, απέδιδαν εις το έντομον αυτό ιδιότητας και δυνάμεις επικίνδυνους.
Ο κυριώτερος εκ των καταχθόνιων δαιμόνων, ο Βελζεβούλ, ωνομάζετο "άρχων των μυγών" , εις δε την νήσον Κεϋλάνην οι ιθαγενείς ονομάζουν τον Διάβολον "Αχόρ" του θ' όπερ εις την γλώσσαν των σημαίνει "θεός εξολοθρευτής των μυγών". Του προσέφερον δε θυσίας δια να τον προφυλάσση από τα επικίνδυνα αυτά έντομα, τα οποία γίνονται συχνά αφορμή των χειρότερων μολυσματικών ασθενειών του τόπου των.
Ιδιαιτέρως φαίνεται, ότι εφοβείτο τας μύγας ο φοβερός Καίσαρ και τύραννος της Ρώμης Δομιτιανός, ο ωμότατος αυτός υιός του Βεσπασινού και τόσον ανόμοιος προς τον πράον και επιεική αδελφόν του Τίτον, ο οποίος απεκλήθη δια την ηπιότητα των "χάρμα του ανθρωπίνου γένους".Ο απηνής αυτός τύραννος, καταντήσας τρομερά μισάνθρωπος, έπειτα από κάποιον ασθένειάν του και παθών ίσως διαστροφήν φρενών, έμενε κλεισμένος διαρκώς εις το δωμάτιόν του. Μη αρκουμενος δεν να θανατώνη τους ανθρώπους που υπωπτεύετο ή εφοβείτο, διεσκέδαζε με το να φονεύη και μύγες, καρφώνων αυτάς με μεγάλην επιτηδειότητα δια της αιχμής του εγχειριδίου των εις τον τοίχον. Δια τούτο, όταν ένας αυλικός ηρώτησε κάποτε τον προ της θύρας του Καίσαρος φρουρούντας οικέτην, εάν ευρίσκετο κανείς άλλος μαζί με τον αυτοκράτορα, ο φρουρός απήντησεν, μισο-αστεία και μισο-σοβαρά: Ούτε μύγα!
Αλλά, μετά τόσην... παρελθοντολογίαν, ας αναφέρωμεν προς αναψυχήν, προκειμένων περί της μύγας, και ένα εύθυμον ανέκδοτον: Εις ένα αγγλικόν ζυθοπωλείον, ο πελάτης, Σκωτσέζος φιλάργυρος, πίνει ησύχως ένα ποτήρι μπύρας, όταν έξαφνα ανακαλύπτει υπό τον αφρόν μίαν μύγαν εις το ποτόν. Χωρίς να ταραχθή, την παραμερίζει απλώς και την αφίνει μέσα εις το ποτήρι, εξακολουθών να ρουφά το ποτόν μέχριτου πυθμένος σχεδόν και προσεχών πάντοτε να μην την καταπιή. Μεθ' ο, φωνάζει το γκαρσόνι και το αποπαίρνει:- Τι κατάστασις είναι αυτή!... Μας σερβίρετε μύγες με την μπύραν σας! Το γκαρσόνι δικαιολογείται δια την απροσεξίαν και σπεύδει να φέρη νέον ποτήριν μπύρας. Αλλ' εν τω μεταξύ, άλλος πελάτης Σκωτσέζος και αυτός, καθήμενος στο διπλανό τραπέζι και πίνων επίσης ησύχως την μπύραν του, πλησιάζει τον πρώτον και του λέγει:
- Παρακαλώ... Μου κάνετε τη χάρι να μου δανείσετε κι εμένα αυτή την μύγα;" .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου