Περί μοναχισμού
Υποκλίνομαι ταπεινά σε όσες και σε όσους
αρνήθηκαν τα εγκόσμια , την κοσμική ζωή, για να
αφιερωθούν στον Χριστό .
Όσες και
όσους με αυταπάρνηση , γενναιότητα , θεία τρέλα θυσίασαν τα πάντα , όσα είχαν
και δεν είχαν , για να γευτούν ουράνιες , παραδεισένιες ευλογίες .
Ο
αναχωρητής , ο ασκητής , ο ερημίτης , ο μοναχός δεν λέει ποτέ ¨ να σώσω τον κόσμο ¨, αλλά αντίθετα
προσεύχεται για τη σωτηρία όλου του κόσμου παράλληλα με τη δική του .
Είναι ο Ασυρματιστής της Μητέρας Εκκλησίας ,
που κινείται με θεϊκές δυνάμεις και
προσεύχεται για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων με δάκρυα μετανοίας .
Ο σύγχρονος άνθρωπος , που
διακατέχεται από πνευματικές ανησυχίες , θέλει να μάθει , να γνωρίσει τη
μυστική σοφία τους . Να μελετήσει το βίωμά τους , τη διδασκαλία τους .
Είναι η διδασκαλία τους φαινομενικά σχεδόν
απλοϊκή , χωρίς θεολογικές υπερβάσεις , αλλά αναμφίβολα μέσα στην απλότητα ,
που φαντάζει σοφή .
Υπάρχουν μαρτυρίες ότι η
Χάρη του Θεού κατά τις στιγμές της προσευχής τους , τους μετέφερε παντού , όπου
εκεί επιτελούσαν θαυμαστά έργα , φανέρωναν τη δύναμη του Θεού και μετά
επέστρεφαν .
Ο Ορθόδοξος
ασκητικός άνθρωπος είναι σάρκα από τη σάρκα της Εκκλησίας . Η υπεράνθρωπη
άσκησή του δεν είναι ατομικό κατόρθωμα αλλά εκκλησιαστική αρετή .
Σύνοψη της
άσκησής τους είναι η ταπεινοφροσύνη , που αποτελεί τον στέφανο του Χριστιανού .
Μιλτ.Βιτάλης
¨ Γεροντικό του Σινά ¨ - Επιμ.Ανάρτ. : Β. Παλαμηδάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου