Ένα κλαρίνο στην καρδιά μου

          Από τις ιδιαίτερα δύσκολες για μένα περιπτώσεις , το εγχείρημα που επιχειρώ με τούτη τη γραφή . Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος με τον οποίο θέλω να καταπιαστώ σε τούτο το βραχύ σημείωμα είχε μια ιδιαίτερη σχέση όχι μόνο στην καλλιτεχνική κονίστρα του τόπου μας , αλλά και στη καρδιά μου . Και λέω βέβαια ¨ είχε ¨ γιατί ο ίδιος δεν υπάρχει πια , ¨φευγάτος¨ από τις 12 Δεκεμβρίου 2003 , στο ανεπίστροφο ταξίδι του …

        Οι πολλοί Πηλιορείτες γνώρισαν και θαύμασαν τον Κώστα Ζαχαρά σαν ένα αυθεντικό ταλέντο στο χώρο της ενόργανης μουσικής , σαν μια προσωπικότητα στον τομέα της λαϊκής μουσικής μας παράδοσης , σαν μια ισκιωμένη μορφή που κατάφερε να ταυτιστεί με το μαγικό στα χέρια του μουσικό όργανο . Γόνος και τέταρτη γενιά μιας οικογένειας κλαριντζήδων , που έδεσε το όνομά της με τα βαρύτερα παραδοσιακά χαροκόπια του Πηλίου από το 1830 κι ύστερα , άφησε πίσω του τον περίτεχνο μουσικό αχό ενός κλαρίνου , που λαλούσε ακατάπαυστα στις δημόσιες πλατείες του τόπου μας , απ’όπου ο ίδιος δεν έλειψε για πάνω από μισό αιώνα , βάζοντας ανεξίτηλη τη σφραγίδα της μουσικής αξιοσύνης του σε πανηγύρια , σε γάμους και σε ποικίλα άλλα ιδιωτικά και δημόσια μουσικοχορευτικά γιορτάσια .

          Ήμουν λιανοπαίδι όταν τον πρωτοθαύμασα στα πανηγύρια του χωριού μου , κάπου στο τέλος της πολυτάραχης δεκαετίας του 40 . Κι ύστερα από λίγα χρόνια η μοίρα το θέλησε να δεθούμε με μια σχέση αγαστής κι αδιατάραχτης φιλίας ως τη στερνή πνοή του . Στη δεκαετία του 50 μια πρόσκαιρη επαγγελματική απασχόληση μ’έφερε για τρία χρόνια στο χωριό του , το Μούρεσι , με τομέα απασχόλησης όλο το Ανατολικό Πήλιο , χώρο που κατ’εξοχήν όργωνε κι ο ίδιος , ιδιαίτερα τα καλοκαίρια , με την μουσική κομπανία του . Τότε μπήκαν οι βάσεις του φιλικού μας δεσμού . Κι ανανεώθηκαν και παγιώθηκαν στην επόμενη δεκαετία , όταν ξαναβρέθηκα για οχτώ χρόνια στο Μούρεσι με τη μόνιμη πια επαγγελματική μου ιδιότητα . Ήταν μια περίοδος που το σπίτι του έγινε δεύτερο σπίτι μου , κι ο ίδιος αχώριστη παρέα μου . Μαζί στα ποικίλα γιορτάσια του τόπου , μαζί στα κυνήγια , στα ψαρέματα , στις δασιές μας περιπέτειες , σε στεριά και θάλασσα , στα χιόνια και στις τρικυμίες , στις χαρές και στις λύπες .

          Μα κι όταν εγώ τραβήχτηκα στις αρχές της δεκαετίας του 70 κοντά στον τόπο μου , οι δρόμοι της καρδιάς μας δεν χωρίσανε . Ανταμώναμε όσο γινόταν πιο δασιά και πάλι , συνεχίσαμε την κοινή παλιά μας δράση , όταν οι περιστάσεις και οι ολοένα πιο βαριές με τα χρόνια υποχρεώσεις μας το επέτρεπαν , κρατήσαμε άσβεστη τη λαμπάδα του φιλικού μας  δεσμού ως το τέλος . Ένα τέλος που ήρθε για τον φίλο μου κάπως αναπάντεχα τον περασμένο Δεκέμβρη κι έφερε βαρύ τον χειμώνα στην καρδιά της πολυκέφαλης φαμελιάς του ( γυναίκας , παιδιών , εγγονών και δισέγγονων ) αλλά και στη δική μου καρδιά .

          Ο ίδιος , έχοντας πια καβαντζάρει τα 80 , είχε , βέβαια από κάμποσο καιρό πριν σταματήσει να λαλάει με το κλαρίνο του ,είχε από κάμποσα χρόνια διαλύσει και τη μουσική κομπανία του . Τελευταία επίσημη μουσική του παρουσία στάθηκε η συμμετοχή του στο γράψιμο του μουσικού CD με τραγούδια του γάμου και των πανηγυριών του Πηλίου , μια παραγωγή που επιμελήθηκε πριν από δυο χρόνια ο Θόδωρος Δερβενιώτης και παρουσίασε ο Πολιτιστικός κι Αθλητικός Οργανισμός του Δήμου Ζαγοράς . Ήταν το κύκνειο άσμα του . Έκτοτε σίγησε το κλαρίνο του . Κι ο ίδιος πήρε την κάτω βόλτα . Και στις παραπονεμένες κουβέντες του ο καημός του γι’αυτή την αναγκαστική μουσική σιγή του ήταν κάτι παραπάνω από έκδηλος .

          Δυο μήνες πριν ο θάνατος του κλείσει τα μάτια , ο φίλος μου το είχε προαισθανθεί και σ’ένα παραπονιάρικο γράμμα του μου έγραφε προφητικά : ¨ Κώστα , θέλω από σένα έναν επικήδειο . Να τον έχεις έτοιμο γιατί θα χρειαστεί πολύ γρήγορα¨ . Δεν βιάστικα τότε να τον ετοιμάσω , παίρνοντας αψήφιστα την προφητεία του . Και χρειάστηκε να το κάνω εσπευσμένα , όταν πριν από σαράντα περίπου μέρες με χτύπησε σαν αστροπελέκι το ξαφνικό άγγελμα του θανάτου του .

        Έτσι έφτασε το τέλος για τούτη την πολύχρονη και στενή σχέση . Απ’την οποία ωστόσο μένει άσβεστη και ζωντανή στην καρδιά η εικόνα του παλιόφιλου και γλυκύτατου Ζαχαρά . Και μαζί με τον ίδιο , το αθάνατο κλαρίνο του . Το τελευταίο κλαρίνο στο Πήλιο . Ένα κλαρίνο που έχω την ασφαλή εκτίμηση πως θα ηχεί στ’αυτιά και θα μιλάει στην καρδιά όσων τ’απολαμβάναμε στα πανηγύρια , στους γάμους και στ’άλλα μουσικά γλεντοκόπια των χωριών μας , ως τη δική μας τη θανή…

     Κείμενο : Κώστας Λιάπης , Κάτω Γατζέα – Πηλίου .