Γ. Νταλάρας δίνει συνέντευξη στον Γ. Λιάνη

           Ήταν ένας ασυνήθιστος νέος τραγουδιστής . Από την αρχή είχε μια παραβατικότητα , που μετατράπηκε σε αιρετικότητα .

          Για τον τραγουδιστή Γιώργο Νταλάρα ο λόγος . Στα πενήντα χρόνια που έχει διανύσει στην τέχνη του , διατήρησε την υπέροχη φωνή του . Βρίσκω τη φωνή του Νταλάρα μαγευτικά καθαρή , τρυφερή ,  πιο ζεστή από παλιά . Κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει αυτή τη φωνή . Παράλληλα , όμως , έχει διαμορφώσει μια προσωπικότητα σοβαρή , ξεχωριστή , που μοιάζει να μην είναι δική του . Ο Γ.Νταλάρας μπορεί να λέει ότι διέτρεξε περισσότερο από κάθε άλλον ομότεχνό του το κλασικό απόφθεγμα του Αρθούρου Ρεμπό :  ¨ Εγώ είμαι κάποιος άλλος ¨!

       Ο Γ. Νταλάρας έχει ένα χάρισμα , είναι δηλαδή ταλέντο . Αλλά έχει και κάτι ξεχωριστό . Μια εν εγρηγόρσει επαγγελματική συνείδηση . Γεννιέται σταρ κανείς . Δεν γίνεται . Ο Νταλάρας και γεννήθηκε σταρ και έγινε .

      Ο πλους του Νταλάρα στο ελληνικό τραγούδι έχει μια θαυμασιότητα . Θεωρείται , και δικαίως , μετά τους δύο κολοσσούς Καζαντζίδη και Μπιθικώτση , ο γκουρού των Ελλήνων τραγουδιστών . Η Τύχη είναι έργο δικό του . Η μουσική διπλασίασε , ίσως και τριπλασίασε τη ζωή του . Ο Νταλάρας αφουγκράστηκε την Ελλάδα της Κατοχής και της Αντίστασης , είδε την Ελλάδα του Εμφυλίου , έζησε τη γενιά του 1-1-4 , τη γενιά του Πολυτεχνείου , τη Δημοκρατία , τη χούντα , τη Μεταπολίτευση και είδε όλες αυτές τις γενιές να σαρώνονται η μια πάνω στην άλλη .   ¨ Σαν τα φύλλα σωριάστηκαν η μια πάνω στην άλλη . Όμως η τέχνη έμεινε . Ο Σεφέρης , ο Ρίτσος , ο Ελύτης , ο Μίκης , ο Μάνος , ο Καζαντζίδης , ο Μπιθικώτσης έμειναν .

          Τι συμβαίνει σήμερα ; Οι Έλληνες , όλοι μας , κι εγώ μέσα στο πλήθος αισθανόμαστε προδομένοι , απογοητευμένοι . Αρχικά ήρθε ο θυμός . Μετά το πένθος . Μετά τα δύο παιδιά του Πένθους . Το αγόρι που είναι ο φόβος και το κορίτσι που είναι η ανασφάλεια . Απεδείχθη αυτό που είχε γράψει ο Χάρολντ Πίντερ στους Σουηδούς Ακαδημαϊκούς : ¨ Οι πολιτικοί δεν είναι γιατροί . Είναι η ασθένεια ¨ .

          Δεν είμαι φοβισμένος . Δεν ήμουν φοβισμένος ούτε στα πέντε μου . Τότε που λιποθύμησα , όταν έμμεσα έθεσα στον εαυτό μου το ερώτημα της ύπαρξης του Θεού . Ήμουν μικρός , θυμάμαι . Η μητέρα μου με έβαλε σε έναν παιδικό σταθμό στον Υμηττό . Στην Αγία Φωτεινή ο τρούλος είχε ακτίνες , που ακτινοβολούσαν προς όλες τις κατευθύνσεις . Σκεφτόμουν αυτό που μας είχαν πει , ότι ο Θεός έκανε τον κόσμο σε έξι ημέρες και την άλλη ημέρα αναπαύθηκε . Το σκεφτόμουν με τρομερή ένταση . Εσωτερικά . Καθώς με κτυπούσε και ο ήλιος και ραβδωτά οι αχτίνες , αισθάνθηκα πως τυφλώθηκα και λιποθύμησα . Με πήγαν στον παιδίατρο . Η μητέρα μου ήταν αλλόφρων . Ο γιατρός με εξέτασε , με ρώτησε τι έγινε και όταν του είπα , γύρισε και είπε στη μητέρα μου : ¨ Μην το φοβάσαι , ο μικρός θα βρει τον δρόμο του ¨ .

        Οί οικογένειες μαζεύονται και πάλι στα σπίτια . Συνομιλούν . Έχω πολλά τέτοια παραδείγματα . Κι αυτό είναι ελπιδοφόρο . Μου θυμίζει τους ¨ Χτίστες ¨ του Χειμωνά . Τους νομάδες που φεύγουν , χτίζουν και γυρίζουν . H νέα γενιά θα δοκιμαστεί, αλλά θα επιζήσει. Θα βγει νικήτρια . Πιο καθαρή , χωρίς βάρη , χωρίς βύσματα , χωρίς πολιτικούς σαν τους σημερινούς , που είναι πολιτικάντηδες .

        Πιστεύω ότι το 2017 είναι ένα όριο απ’όπου μπορώ να σκεφτώ την αποχώρησή μου . Δεν είμαι υπεράνθρωπος . Νιώθω ότι η ώρα επέστη . Δεν θέλω να μου χτυπήσει την πόρτα η μοίρα μου και να μου πει ότι ¨ τέλειωσες ¨ , η μοίρα που υπήρξε πάντοτε δοτική σε μένα . Όλοι μας κάποια στιγμή ¨ Αποχαιρετάμε την ¨Αλεξάνδρεια ¨ που χάνουμε …¨

        Γεννήθηκα στρατευμένος τραγουδιστής . Από μικρός κοντά στον πατέρα μου συνθέτη και τραγουδιστή Λουκά Νταράλα , μπήκα στο χώρο της μουσικής . Στα 19 μου ξεκίνησα. Ο Σταύρος Κουγιουμτζής , ο μεγάλος μου δάσκαλος . Αυτός ο χαμηλόφωνος άνθρωπος , που αντλούσε την έμπνευσή του από απλά , καθημερινά και συνηθισμένα γεγονότα . Μετά , ο αγαπημένος μου Λευτέρης Παπαδόπουλος , που μαζί με τον Μάνο Λοΐζο με αγκάλιασαν σαν μικραδέρφι τους και μου έδωσαν βήμα και φωνή . Ο Απόστολος Καλδάρας με πήρε από παιδί από το χέρι και με εμπιστεύτηκε . Μου έδωσε τα πρώτα τραγούδια του και μοναδικές παλιές εκτελέσεις . ¨ Ετσι το είπε ο Στέλιος , έτσι το είπε ο Γρηγόρης . Μελέτησέ τους καλά και πες τα τραγούδια , όπως θέλεις εσύ ¨ . Είναι ο Μάνος Ελευθερίου , που με στήριξε και με στηρίζει έως σήμερα . Με τα λόγια του και τα έργα του . Ο ήρωάς μου , βέβαια , ο Μίκης Θεοδωράκης , τον οποίο γνώρισα  από παιδάκι . Με πήγε η μάνα μου στη Νέα Σμύρνη κι εκεί τους γνώρισα ¨ . Συνεργάστηκα με τους Χατζηδάκη , Ξαρχάκο , Μαρκόπουλο , Σπανό . Σπουδαίοι λαϊκοί συνθέτες Άκης Πάνου και Χρήστος Νικολόπουλος , καθώς και οι Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας .

           Πάλεψε στη ζωή του , ο Γιώργος Νταλάρας ,ακόμη και σήμερα το παλεύει . ¨ Κανένα δώρο δεν μου προσφέρθηκε . Ο,τι μου προσφέρθηκε ήταν η ψυχή μου που ήταν ανοιχτή και έτοιμη . Η αγάπη μου για τη μουσική και το τραγούδι θα με συνοδεύουν για πάντα ¨ .

Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 3/1/2017