Αντίο φίλε

               Κυπριακής καταγωγής μουσικοσυνθέτης με σπουδαία προσφορά στο έντεχνο λαϊκό τραγούδι .

               Ο Μάνος  Λοΐζος γεννήθηκε την 22 Οκτωβρίου 1937 στο χωριό Άγιος Βαβατσινιάς της επαρχίας Λάρνακας . Ήταν το μοναδικό παιδί του Ανδρέα Λοΐζου και της Δέσποινας Μανάκη,κόρης γεωπόνου από την Ρόδο . Η οικογένειά του μετακόμισε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου προς αναζήτησιν καλυτέρας τύχης , όταν ο Μάνος ήταν επτά ετών .

               Με τη μουσική ασχολήθηκε από τα μαθητικά του χρόνια . Γράφτηκε στο τοπικό Ωδείο και άρχισε να μαθαίνει βιολί , αλλά κατέληξε στη κιθάρα . Μετά την αποφοίτηση από το Αβερώφειο Γυμνάσιο της Αλεξάνδρειας , το 1955 , ήλθε στην Αθήνα αρχικά στη Φαρμακευτική Σχολή και στη συνέχεια στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε. Στις αρχές του 1960 ήλθε η μεγάλη στροφή στη ζωή του , όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει τις σπουδές του και να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη μουσική .

              Για να επιβιώσει κάνει διάφορες δουλειές , από γκαρσόνι σε ταβέρνα μέχρι γραφίστας και διακοσμητής . Το        

έτος 1962 έρχεται σε επαφή με τον συνθέτη Μίμη Πλέσσα , ο οποίος μεσολαβεί στη Filips για την ηχογράφηση του πρώτο του τραγουδιού . Είναι το τραγούδι ¨ Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία ¨.

              Στην εικοσαετή μουσική διαδρομή του έγραψε τραγούδια πού έγιναν επιτυχίες , συνεργαζόμενος με τους στιχουργούς Νεγροπόντη , Λαδή , Ρασούλη ,Χριστοδούλου καθώς και με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο με τον οποίο έγιναν και αχώριστοι φίλοι .

               Δυστυχώς , ο Μάνος Λοΐζος έφυγε    νωρίς σε ηλικία 45 ετών , τη 17^ην Σεπτεμβρίου 1982 , πληγείς από την επάρατο .

               Πόνεσε και έκλαψε πολύ για την απώλεια του φίλου του ο Λευτέρης Παπαδόπουλος . Τον αποχαιρέτησε με ένα τραγούδι αφιερωμένο στον Μάνο , με τίτλο : ¨ Αντίο φίλε ¨

            ¨ Ταξίδι μακρινό σαν Αλεξανδρειανό ,

               Αγέρι της φωτιάς στα φύλλα της καρδιάς σαν το χαψίνι .

               Κι οι ρήτορες πολλοί , το μαύρο το πουλί

               και μόνη στο σκαλί σαν το θαμπό γυαλί ,

               η έγνοια σου η τρελή εκείνη .

               Αντίο φίλε αγέρα μου , χρυσή καδένα της Περγάμου ,

               δροσονεράκι της ερήμου και Καθαρή Δευτέρα μου ,

               αντίο φίλε αγέρα μου .

               Γελούσες μέχρι χθες , τα μάτια σου γιορτές ,

                καΐκια στα νερά με τα πανιά φτερά , σαν την ειρήνη,

                μα τώρα σκοτεινά δεμένα τα πανιά

                κι απ’το δελή-χιονιά στενάζει η γειτονιά

                και κλαίει η λησμονιά εκείνη .

                Αντίο φίλε αγέρα μου , χρυσή καδένα της Περγάμου ,

                δροσονεράκι της ερήμου και Καθαρή Δευτέρα μου .

                Αντίο φίλε αγέρα μου , χρυσή καδένα της Περγάμου ,

                δροσονεράκι  της ερήμου και Καθαρή Δευτέρα μου .

                Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος – Οκτώβριος 2016