Λαϊκή απάθεια

               Στην εποχή της Ναζιστικής Γερμανίας αναπτύχθηκε η θεωρία του ¨ συνδρόμου του θεατή ¨, η οποία περιγράφει την λαϊκή απάθεια απέναντι στους τραμπούκους και τη βία τους .

              Όταν το 1937 ο Γερμανός πάστορας Μάρτιν Ντιμέλερ

έγραφε ένα ποίημα , όπου περιέγραφε τις συνέπειες της ¨απάθειάς¨ του για όσα διαδραματίζονταν στη Ναζιστική Γερμανία , αμφιβάλλουμε αν καταλάβαινε ότι στη ουσία περιέγραφε το ¨ σύνδρομο του θεατή ¨ και την διαχρονική γενικευμένη απόδοσή του σε όλες τις μορφές του κοινωνικού και πολιτικού βίου .

             Ο Μ . Ντιμέλερ περιγράφει βιωματικά τα εξής : ¨ Οι ναζιστές στη Γερμανία πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές . Και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής . Μετά ήρθαν για τους Εβραίους και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος . Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής . Μετά ήρθαν για τους Καθολικούς , εγώ ήμουν Προτεστάντης και γι αυτό δεν μίλησα .

Μετά ήρθαν για μένα , αλλά τότε δεν είχε μείνει πια κανείς να μιλήσει για κανέναν ¨ .

            Αυτά που έγραψε τότε ο Γερμανός πάστορας , επιβεβαιώνουν εμμέσως πλην σαφώς , τη θεωρία του Βιλφρέντο Παρέτο , που έλεγε ότι σε κάθε κοινωνία υπάρχει μια μεγάλη σιωπηρή πλειοψηφία , η οποία σπανίως αντιδρά μπροστά στη βία και με τη σιωπή της ,  έχει επιτρέψει τους πιο απεχθείς βιασμούς της Δημοκρατίας και κατ’ επέκτασιν των ατομικών ελευθεριών . Ακόμα χειρότερα η απάθεια και η σιωπή απέναντι σε αντιδράσεις συμπεριφοράς ή στις βιαιότητες   για παράδειγμα των ορδών των χούλιγκαν στα γήπεδα , είναι ένας από τους σημαντικότερους τροφοδότες του αυταρχισμού και της εξάπλωσής του σε μία δεδομένη κοινωνία .

               Καλόν είναι , λοιπόν , κάποια φαινόμενα να τα αντιμετωπίζουμε απαλλαγμένοι από το ¨σύνδρομο του θεατή ¨ διότι όσο ανεχόμαστε τους τραμπουκισμούς και τις βιαιότητές τους , κάποια μέρα θα τους βρούμε και στα σπίτια μας .

              Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 7/10/2016