Όσο πιο μακριά είμαστε από την
πατρίδα μας , τόσο περισσότερο τη σκεφτόμαστε και τόσο περισσότερο την αγαπάμε
.
Όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα ,
βλέπω τις μικρότητες , τις ίντριγκες , τις ανοησίες , τις ανεπάρκειες των
αρχηγών , τη μιζέρια του λαού .
Όμως από μακριά δεν βλέπουμε
τόσο ευδιάκριτα την ασχήμια και έχουμε περισσότερη ελευθερία να πλάσσουμε μια
εικόνα της πατρίδος αντάξια ενός ολοκληρωτικού έρωτα .
Να γιατί δουλεύω καλύτερα και
αγαπώ καλύτερα την Ελλάδα , όταν βρίσκομαι στο εξωτερικό .
Μακριά καταφέρνω να συλλάβω
καλύτερα την ουσία της και την αποστολή της στον κόσμο και τα συνακόλουθα , τη
δική μου ταπεινή καταγωγή .
Κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει στους
Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό . Γίνονται καλύτεροι .
Έχουν την περηφάνεια της φυλής
τους , νιώθουν ότι όντας Έλληνες έχουν την ευθύνη να είναι αντάξιοι των
προγόνων τους .
Η πεποίθηση τους ότι κατάγονται από τον Πλάτωνα και τον
Περικλή , μπορεί ίσως να είναι μια ουτοπία , μια αυθυποβολή χιλιετών , όμως
αυτή η αυθυποβολή , γενόμενη πίστη , ασκεί μια γόνιμη επίδραση στη νεοελληνική
ψυχή .
Χάρη σ’αυτή την ουτοπία
επέζησαν οι Έλληνες . Μετά από τόσους αιώνες εισβολών , σφαγών , λιμών θα
έπρεπε να έχουν εξαφανιστεί .
Όμως η ουτοπία , που έγινε
πίστη , δεν τους αφήνει να πεθάνουν .
Η Ελλάδα επιζεί ακόμα , επιζεί
, νομίζω , μέσα από διαδοχικά θαύματα .
Ν . Καζαντζάκης - 1955
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου