Λεπτή διαίσθηση ποιητή

                          Στα ρημαγμένα σκοτεινά της θύμησης παλάτια

                          πλανιέται ο νους τώρα στερνά με της ψυχής τα μάτια

                          και βάζοντας σ’ένα μικρό καντήλι λίγο λάδι

                          παλεύει μ’ένα φως θαμπό να σκίσει το σκοτάδι .

 

                          Πόσα κομμάτια της ζωής βλέπει εκεί ριχμένα

                          ελπίδες κι όνειρα χρυσά στη λησμονιά θαμμένα

                          να καρτερούν μια σάλπιγγα να τα νεκραναστήσει

                          πριν το καντήλι της ζωής παντοτεινά μου σβύσει .

 

                          Ω! νάτανε για μια στιγμή να γίνω ένα παιδάκι

                          ν’απλώνω τα χεράκια μου να ζεσταθούν στο τζάκι

                          στο πατρικό σπιτάκι μου να ξαναγεννηθώ

                          στης μάννας μου την αγκαλιά βρέφος να κοιμηθώ

 

                          Ω! νάταν πάλι βολετό σαν νιος να ξαναζήσω

                          στις πιο ψηλές βουνοκορφές του Ολύμπου να πατήσω

                          να πιω το νέκταρ των θεών σε μαγεμένη βρύση

                          να γίνει πάλι ανατολή του βίου μου η δύση .

                        

                          Λογοτεχνικές αναζητήσεις : Β.Π. /Ποίηση Κ.Ζημέρης .