Έλα να παίξουμε,
θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου.
(Ήταν για μένα μια φορά αγαπημένη)
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου.
(Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου)
Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε δικός μου.
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω ;
(Τραβάνε μπρος, τυφλοί, χωρίς καν όνειρα).
Όλα τ’άλογα θα στα δώσω.
Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω,
που ξέρει μόνο μ’ένα χρώμα να πηγαίνει,
δρασκελώντας ,τη μια άκρη ως την άλλη,
γελώντας μπρος τις τόσες πανοπλίες σου,
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά,
αναστατώνωντας τις στέρεες παρατάξεις.
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.
¨Επιλογές¨- Μανώλης Αναγνωστάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου