Ήταν ένας παπάς…

Το δημοσιογραφικό χρονικό, που ακολουθεί έγραψε στον ¨Ταχυδρόμο¨του Βόλου, 26-10-2008, ο δημοσιογράφος Γιάννης Μαντίδης, τιμώντας τη μνήμη του αείμνηστου πρωτοπρεσβύτερου Λεωνίδα Αντωνάκη, του ιερού ναού Αγίου Γεωργίου
Αγριάς-Μαγνησίας.

¨Μια ώρα πίσω τα ρολόγια από σήμερα, χιλιάδες ώρες η ζωή μας από χθες. Ήταν όταν σταμάτησε ο χρόνος για τον αγαπημένο φίλο κι’ άρχισε να μετράει προς τα πίσω ολοταχώς. Έτσι γίνεται πάντα. Μετά το στερνό ¨αντίο φίλε¨, πνίγουμε τους λυγμούς κι’αναπολούμε τα περασμένα και τ’αξέχαστα…

Ήταν ένας παπάς χαρούμενος κι’ευθύς , δεν είχε την υποκρισία των ¨θεουσών¨, το ποίμνιο του (ναι, είχε ένα μεγάλο ποίμνιο, χαρούμενο και φιλικό) τον χαιρόταν , τον αγαπούσε και τον λάτρευε κι’έπαιρνε απ’αυτόν όχι την εξ ύψους παρηγορία μόνον, αλλά και δύναμη για την επίγεια ζωή. Τρέχαμε στους ¨Χαιρετισμούς¨ν’ακούσουμε το ¨χαίρε¨απ’τη φωνή του και τις ¨Μεγάλες Πέμπτες¨ να συντριβούμε στη σταύρωση των λυγμών. Η λειτουργία του στα γραφικά ξωκλήσια Ήταν για μας ¨άκος ψυχής¨…

Ήταν ένας παπάς του κόσμου, σαν τη γνωστή κίνηση των γιατρών, μόνο που λειτουργούσε από μόνος του, χωρίς οργάνωση και χορηγίες, δύναμή του οι χίλιες γνωριμίες του, πλούτος του η αγάπη που τούχανε οι πάντες. Γνωστοί και άγνωστοι του ζήταγαν βοήθεια, συμπαράσταση, μια διαμεσολάβηση στην απρόσιτη εξουσία. Δεν άφηνε, δεν ξέχναγε κανέναν, πάσχιζε, έκανε το ξένο πρόβλημα δικό του, προσωπικό.

Ήταν ένας παπάς χωρίς σύνορα, βοηθούσε…παγκοσμίως με τρόπο που μόνο ο ίδιος γνώριζε να βρίσκει πόρτες ανοιχτές και φως στ’ανήλιαγα τούνελ. Μας έλυσε προβλήματα που αδυνατούσαν να μας λύσουν οι ελληνικές πρεσβείες (π.χ. στο Νιου Τζέρσεϋ, στη Λυών…)ψάχνοντας για να βρει σε χώρες ξένες έναν παλιό του γνώριμο, έναν παπά, φίλο παλιό απ’ την Ιερατική Σχολή ή κάποιον άλλον, που θυμόταν.

Ήταν ένας παπάς που μ’έμαθε να προσεύχομαι : ¨Μη ζητάς απ’το θεό καθημερινά …ρουσφέτια ¨,μου’λεγε. ¨Να λες μόνο ευχαριστώ που είμαι υγιής, τα άλλα είναι δικο σου θέμα και λεπτομέρειες της ζωής ¨.Κάποτε ζήτησα να μ’εξομολογήσει.¨Να πω τις αμαρτίες μου;¨,τον ρώτησα ,όταν μου διάβασε μια ευχή. Εχεις μυαλό και ξέρεις, πόσες και ποιες έκανες¨, είπε: ¨Να μην τις επαναλάβεις, ακούς ;

Ήταν ένας παπάς μεσάζων, ανάμεσα στο θείο και στ’ανθρώπινο ,ανάμεσα στα μαύρα ράσα του κλήρου και στα χρωματιστά ρούχα των λαϊκών.Ίσως γι’αυτό κάποια πρόχειρα ράσα του είχαν απόχρωση του μπλε και του καφέ. Όνειρό του να φέρει την Εκκλησία πιο κοντά στον άνθρωπο και τους ανθρώπους, κοντά σε μια Εκκλησία άμεμπτη και καθάρια, χωρίς παγκάρια ανεξέλεγκτα και ¨μπίζνες ιερές¨.¨Νάμουν μητροπολίτης –μούλεγε-θάκανα ένα νοσοκομείο μεγάλο και τις καλόγριες νοσοκόμες αδελφές¨…Μητροπολίτη μας,τα’ακούς;

Ήταν ένας παπάς με ¨μερσεντές ¨,χωρίς νάναι μητροπολίτης. Δεν την παρκάριζε σε πλούσιες γιορτές,δοξολογίες,δεξιώσεις. Έτρεχε, ναι, έτρεχε υπερβολικά για να προλάβει , να σώσει ανθρώπινες ζωές, να φτάσει σ’ένα νοσοκομείο, σ’έναν επώνυμο γιατρό, που του ζητούσε να τον πάει ο φίλος,ο γνωστός ή ο άγνωστός του.Ήταν ο πρόθυμος, ο αγαθός λευϊτης, ο ιατρός ψυχών και άνθρωπος των φίλων.

Θέλω να πιστεύω, ότι υπάρχει και άλλη ζωή, έτσι για να ξανάβρω φίλους ξεχωριστούς, σαν τον παπά-Λεωνίδα της καρδιάς μας.¨ Θαμας μας λείψει, κρίμα. Κι ένας πρόσθετος λόγος, που θέλω να πιστεύω, ότι υπάρχει και άλλη ζωή, είναι για να ξανάβρω φίλους αγαπημένους, φίλους ξεχωριστούς, σαν τον παπά-Λεωνίδα".